Communisme met een navelpiercing

Jaap de Wreede

Traangas, uitgebrande auto’s, gesloopte McDonalds’-restaurants, uitgejouwde topmannen en ludieke optochten. En geweld. Veel geweld. ‘De escalatie van politiegeweld in Göteborg en Genua in 2001 heeft de grenzen verlegd; eenvoudige oplossingen zijn er niet, maar de discussie is verhit,’ zegt een van de leiders van de Nederlandse antiglobalisten dreigend. ‘Een van de belangrijkste vragen luidt hoe onder dergelijke omstandigheden nog protesten kunnen plaatsvinden zonder terug te vallen op militaristische tegenreacties.’

De antiglobalisten rukken op en ze zijn gevaarlijk. Maar wat willen ze eigenlijk?
In november 2002 schrijft Kees Hudig een bezorgde voorbeschouwing bij het Europees Sociaal Forum. De beroepsactivist is bang dat deze antiglobalistische bijeenkomst in Florence zal worden gekaapt door trotskisten, de marginale volgelingen van de communist Lev Bronstein.

‘Naar verluidt ligt er een plan van de internationaal georganiseerde trotskistische beweging om onder leiding van de Britse Socialist Workers Party met zoveel mogelijk mensen naar Florence op te trekken. Middels dit ‘machts’vertoon willen ze in alle workshops pleiten voor de antikapitalistische revolutie,’ aldus Hudig. En inderdaad zullen trotskistische groeperingen luidruchtig en opdringerig op het ESF aanwezig zijn.

Veel van de actievoerders die bekend staan onder namen als ‘antiglobalisten’, ‘andersglobalisten’ of ‘globofoben’ hebben hun ideologische wortels in het werk van Lev Trotski (echte naam: Lev Bronstein, 1879 – 1940). De denktank achter de protesten, het Transnational Institute te Amsterdam, is eveneens beïnvloed door trotskistische denkers. Ook de Internationale Socialisten, een jeugdbeweging die het ‘kanonnenvoer’ voor de demonstraties levert, volgen Trotski na.

‘Echte verandering kan alleen door revolutie bereikt worden. Nederland is geen democratie,’ zeggen de Internationale Socialisten – waarmee ze meteen hun eigen ondemocratische gedrag goedpraten.
Trotski was evenmin een democraat. Hij was de organisator van de bolsjewistische coup in het Rusland van oktober 1917, die volgde op de volksrevolutie enkele maanden eerder. Vervolgens was hij de vertrouweling van Sovjet-dictator Lenin en achtereenvolgens diens minister van Buitenlandse Zaken en Defensie.

Anders dan zijn vijand Stalin geloofde Trotski in een permanente revolutie: niet alleen Rusland moest communistisch worden, maar ook de rest van de wereld. De Rus was niet vies van terreur. Aanslagen, ontvoeringen en moorden konden het tijdstip van de revolutie immers naderbij brengen. ‘De revolutie vraagt van de revolutionaire klasse dat zij haar doel met alle ter beschikking staande middelen bereikt – indien nodig door gewapende opstand; indien vereist door terrorisme,’ schreef Trotski. En: ‘Intimidatie is een machtig politiek wapen, zowel internationaal als binnen de eigen grenzen.’ De Internationale Socialisten hebben goed naar deze woorden geluisterd.

Op 4 mei 2002 staan op de Amsterdamse Dappermarkt drie LPF’ers te folderen. Karwan Fatah en andere Internationale Socialisten gaan er naast staan en schreeuwen hard: ‘Stop racisme! Stop Fortuyn! Tegen de nieuwe Janmaat!’ Een groep allochtone jongeren gaat om de Fortuynisten heen staan, grist de folders uit hun handen, verscheurt ze en geeft het advies op te rotten. Naar verluidt dreigt een Internationale Socialist: ‘Als je hier nogmaals foldert, krijg je een kogel in je kop.’ Het officiële verslag eindigt met de woorden: ‘Volledig gedemoralisserd [sic] werden ze de tram in gejaagd. Het was een mooie dag en de Dappermarkt is weer van ons.’ Twee dagen later wordt Pim Fortuyn vermoord.

De Internationale Socialisten organiseren samen met de linkse krachten binnen de Nederlandse universiteiten bijeenkomsten en tot ergernis van veel studenten krijgen ze alle ruimte om hun krantjes op de universiteit te slijten. Het doet een beetje denken aan de marxistische hoogleraar Antonio Negri, die in de jaren zeventig op de Universiteit van Padua zijn eigen knokploeg had. Professoren die het niet met Negri eens waren, werden geslagen met fietskettingen, bespuwd, beschoten, door brandstichting en bomaanslagen verjaagd en overschreeuwd.

De Italiaan heeft nog steeds aantrekkingskracht op radicale studenten. Samen met de Amerikaan Michael Hardt schreef hij het boek Empire, dat wordt gezien als de bijbel van de antiglobaliseringsbeweging. In de woorden van recensent Melchior Zeeman schetst Empire ‘een wereld die wordt gedomineerd door de vrije krachten van het flitskapitaal en de multinationals, maar nog gestructureerd is langs de lijnen van de natiestaat. (…) In de beste historisch-materialistische traditie proberen Negri en Hardt – in hun ogen onweerlegbaar – in hun betoog te bewijzen dat de hele wereldgeschiedenis een vaste lijn naar de onvermijdelijke toekomst vormt. Het uiteindelijke doel is een soort socialistische maatschappij, die weer nadrukkelijk niet samenvalt met de poging daartoe die de Sovjet Unie was.’

Negri was in de jaren zeventig een van de denkers achter de schermen van het Italiaanse terrorisme. ‘Toni Negri (zag) zich duidelijk als West-Europa’s Lenin,’ schreef terrorismedeskundige Claire Sterling in haar klassieke boek Het netwerk van terreur. Op 7 april 1979 werd Negri gearresteerd. Hij werd veroordeeld voor intellectuele betrokkenheid bij de Rode Brigades. Deze linkse terreurgroep had in 1978 de politicus Aldo Moro ontvoerd en vermoord.

De antiglobalistische leiding en een groot deel van het voetvolk zijn dus aanhangers van het communisme, hoewel ze liever strooien met namen als Trotski, Lenin en Rosa Luxemburg dan het beestje bij zijn naam te noemen. Maar betekent dit dat de gehele beweging de socialistische heilstaat nastreeft?
Kees Stad (echte naam: Kees Hudig), een van de leidende antiglobalisten in Nederland, licht een tipje van de sluier op. In het actieblad Ravage bespreekt hij de protesten tegen de uitbreiding van het NAFTA-handelsverdrag in Quebec in april 2001. ‘Cruciaal voor het succes van de acties in Quebec was het concept van de “diversiteit van tactieken”. Militante en niet-miltante actievoerders gaven elkaar de ruimte. In plaats van tijd te verspillen aan kritiek op elkaar vormden ze aparte platforms, die organisatorisch en publicitair samenwerkten.’ Zelfs van de terroristische PKK wordt geen afstand genomen.

Kortom, gematigde organisaties plukken wel de vruchten van de brandbommen en de knokpartijen maar nemen geen verantwoordelijkheid. Dat betekent dus dat er brave christelijke clubjes en vakbonden zijn die zichzelf laten gebruiken als dekmantel voor antidemocratische activiteiten. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Deze niet eerder gepubliceerde tekst werd geschreven in april 2003. Het is een voorpublicatie uit het Zwartboek Rode Terreur, een bundeling teksten van Jaap de Wreede, uitgegeven door Platform De Krijger.

Tweet

Algemeen, 10.09.2005 @ 13:46

[Home]
 

Δ