Een lastige patiënt

Hedwig Vos

Foto uit de film Wrecked

Laatst hoorde ik mijn assistente aan de telefoon praten: “Maar de dokter komt toch vaak bij u langs? Ik zie het hier in de computer […] Ze is vorige week nog langs geweest […] Ja, echt waar […] Wat zegt u? Meent u dat? […] Dat kunt u toch niet zeggen? […] Nou ja, ik zal vragen of de dokter straks bij u langs komt […] Tussen elf uur en half één […] Dat is al over iets meer dan een uurtje, mevrouw […] Het is al bijna tien uur […] Echt waar. Nou, er staan allemaal mensen in de wacht, maar de dokter komt straks bij u langs, hoor […] Dat kunt u toch niet zeggen? Nou dag, mevrouw […] Ja, u ook.”

Apart en eigenwijs

Ik wist meteen met wie ze sprak. Deze patiënt kwam zich vorig jaar inschrijven. Tenminste, het moest allemaal telefonisch want ze kon niet naar de praktijk komen. Uiteindelijk kwam ze toch in haar scootmobiel langs, de eerste en de laatste keer dat ze dat ding gebruikt heeft. Ze gaf toen al aan dat ze een apart en eigenwijs mens was.

Wat ze dan zoal zegt aan de telefoon? Nou, het begint er mee dat ze vindt dat ik nooit langskom. Ik ga één à twee keer per maand op huisvisite bij haar en de laatste tijd zelfs wekelijks. Nog afgezien van alle overleggen die ik over haar voer, maar daar merkt ze zelf natuurlijk weinig van.

Dan geeft ze aan dat alles mijn schuld is, alle klachten die ze heeft, omdat ik haar ooit iets zou hebben voorgeschreven wat bijwerkingen gaf. Dat het een neuroloog was die dit heeft gedaan en dat haar bijwerkingen al lang verdwenen zouden moeten zijn, weigert ze te erkennen.

Slechte dokter

Vervolgens roept ze dat ik de gevangenis in moet, dat ik een slechte dokter ben die slecht voor haar patiënten zorgt en dat ik bovendien meteen langs moet komen. Het woord ‘moordenaar’ valt ook wel eens.

En vaak belt daarna dan ook nog iemand van de thuiszorg op de spoedlijn die mij dan ook nog sommeert om acuut langs te komen. Terwijl het dan gaat om een wondje dat ze al een week heeft of iets anders weinig spoedeisends. Dat de meeste van haar gedragingen worden verklaard door een sluimerende dementie, dat is een schrale troost.

Het is dus duidelijk: ze irriteert me, ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik vind haar vervelend. Ondanks haar dementie. Of dankzij.

Psychiatrie de deur uitgezet

Kan ik de zorg met iemand delen? In het verpleeghuis, waar ze tijdelijk was opgenomen, ging ze in hongerstaking om weer naar huis te mogen. De met veel tam-tam opgetuigde organisatie van wijkverpleegkundigen werd er geen wijs uit en verwees haar naar mij terug omdat ze niets voor haar konden doen, en mantelzorg is er nauwelijks.

De psychiatrie heeft ze de deur uit gezet toen bleek dat ze een eigen bijdrage van tweehonderd euro moest betalen, en de thuiszorg vertrouwt ze absoluut niet. Het gevolg is dat ik de enige ben die haar wonden mag verbinden. Er is een case-manager dementie. Met helaas weinig ingang, want mevrouw weigert alles.

Ze begint me te vertrouwen

En toch, de laatste tijd ben ik veel bij haar geweest. En het lijkt er op dat ze me begint te vertrouwen. Ze heeft geen gemakkelijk leven gehad. Ze had best wel dokter willen worden zegt ze, en kijkt altijd zeer geïnteresseerd mee als ik haar verbind. En toen ik laatst voorstelde dat ze, als dan echt niemand anders haar mag verbinden behalve ik, in het weekend wel zelf haar wonden kan verbinden, begon ze enorm te stralen. Ik zag haar groeien door dat stukje vertrouwen dat ik haar gaf, door haar een taak te geven in haar eigen behandeling.

Ze is bloedirritant, ze scheldt me de huid vol als ze de kans krijgt, ze is onbeschoft en ik heb grote moeite om professioneel en vriendelijk te blijven. Maar ze heeft een klein hartje en blijkbaar groeit er toch wat vertrouwen. Misschien wordt het toch nog wel eens wat tussen deze mevrouw en deze dokter.

Hedwig Vos is huisarts, promovendus, moeder, chocoholic en PvdA’er.

Tweet

Hedwig Vos, 15.09.2012 @ 08:40

[Home]
 

Δ