Esra’s eerste borrel
Esra Dede
Het was nooit in mij opgekomen. Het gevoel alsof ik al mijn hele leven door een glas heb gekeken. Wat niet weet wat niet deert. Zara duwde de deuren van het cafeetje open, het was koud in Frankfurt. Mijn ouders, honderden kilometers verderop, waren waarschijnlijk een Turks programma aan het kijken onder het genot van een kop thee. Zelf bevond ik mij in een kroeg in een metrostation. Een vrij ronde barman stond net een paar bierglazen af te wassen, terwijl hij naar een voetbalwedstrijd keek.
Je kon er eigenlijk zo doorheen prikken. Dat weerhield ons er niet van om toch te doen alsof. Volgens Zara was het wel genoeg, rode lippen en een zonnebril. Alle meerderjarige toeristen zien er zo uit, had ze mij verteld. Ik dacht aan alle Aziatische toeristen op de dam, met hun roze eskimolaarzen en Mickey Mouse-jurkjes. Er liepen dan veel minderjarige toeristen rond in Amsterdam. Voor de barman waren die aantal secondes genoeg om ons meteen in het Engels aan te spreken. “What do you want?”, vroeg hij terwijl hij de glazen aan het poleren was.
Amerikaanse filmscènes
Ik rekende op een gefingeerde lagere stem naast mij, maar in plaats daarvan zag ik een smeekbede in Zara’s ogen. De verantwoordelijkheid voor het beantwoorden van zijn vraag had ik niet verwacht. Als reflex reageerde ik op de minst voordelige manier voor mij en mijn minderjarige vriendin. “Surprise me.”
Een klein glas werd voor mij geplaatst, voorzien van heldere vloeistof. Tequila. Ernaast een stuk citroen en een zoutstel. Een puzzel. Een mysterie. Ik probeerde met alle macht de Amerikaanse filmscènes voor mij te halen. Dronken ze dit niet in Clueless? Terwijl ik het systeem probeerde te achterhalen, had Zara toch verstandig een cola gevraagd. Terwijl ze een slok nam uit haar fles, keken zij en de barman mij aan. Mijn gezicht was waarschijnlijk net zo rood als het etiket van haar flesje. Ik moest wel iets doen, ik probeerde de puzzelstukjes maar uit.
Keel opengesneden
Citroensap in het glaasje, zout eroverheen. Heel snel drinken. Dat gevoel zal ik nooit vergeten. Het voelde alsof mijn keel werd opengesneden en vervolgens werd dichtgeschroeid door de korrels zout. Het zag er altijd wel charmant uit in die films dacht ik, terwijl ik mij staande probeerde te houden. De barman had de bierglazen al weggelegd en keek mij indringend aan. “Try again”, zei hij en voordat ik het wist, stonden de drie puzzelstukjes weer op hun plaats. Zout eroverheen, shot, citroen opeten. De barman gaf een diepe zucht en begon te lachen.
Een derde keer werden de onderdelen voor mij geplaatst. Drie keer is scheepsrecht. Ik begon te twijfelen over mijn vermogen om nog recht te lopen. Nu stond de ronde barman tegenover mij en pakte mijn hand. Eerste instructie werd gegeven, mijn natte duim werd bestrooid met zout. De rest ging snel, net zoals in de films.
Verrast door een barman
Ik tuurde in het glaasje, het leek alsof ik niets anders had gedaan, de afgelopen vijftien jaar. Ik voelde mij heel licht, die avond in Frankfurt, het was voor mij niet koud meer. Ik heb daarna nooit meer verrast willen worden door een barman. Wat ik nu weet, deert mij nog steeds niet.
Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.
Esra Dede, 20.02.2015 @ 07:59
1 Reactie
op 08 10 2016 at 18:39 schreef gilles wattel:
Ik weet niet of je dit nog gaat lezen, ik had wel bij Joop willen reageren, maar daar ben ik weer eens geblokkeerd.
Aardig dat iemand vermeldt dat een grootvader door Armeniers is vermoord.
Voor mij is de hele Armeense genocide ene verzinsel.
Kennelijk leest niemand ooit meer iets.
‘The Armenians in the Late Ottoman Period’, edited Türkkaya Atatöv, Ankara, 2002.
Mark Mazower, ‘Thessaloniki – stad van geesten, Christenen, moslims en joden 1430 – 1950’, 2007, geen plaats van uitgave, (2004, Salonica – City of Ghosts).
RSS