Lieve Anil,
Nuweira Youskine
Illustratie: Phil Henderson
Precies een week geleden kwam je nog even op de redactievloer. Even, want je moest nog naar de crematie van een oude vriend van je. Je bent daar nooit heengegaan. Luttele uren later was je immers bezig de weg naar je eigen crematie voor te bereiden. Dat konden we toen nog niet weten. Er was niets aan je te merken.
Het was ook jouw verjaardag. Dat hadden we wél kunnen weten. We hebben verdomme niet eens een liedje voor je gezongen, die dag. Een belachelijke gedachte, ik weet het. Maar het cliché klopt dus. Als je hoort dat iemand heeft besloten uit het leven te stappen, dan ga je malen. Bedenken welke dingen je nog had kunnen doen.
We hadden jouw zelfgekozen dood nooit kunnen voorkomen, zeggen ze. Nee, voorkomen waarschijnlijk niet. Maar troost bieden, met kleine of grotere gebaren, dat misschien wel. Hoewel, als je met jou werkte, dan waren kleine gebaren eigenlijk nauwelijks mogelijk. Als je met jou te maken had, dan schrokte je de ander op, met huid en haar. Met al je nukken en grillen, met al je prachtige idealen en verhalen.
Onlangs nog, hadden we een gesprek over onze ‘helden’. Mensen tegen wie we opkeken. Jij diste met groot genoegen enkele minpuntjes van jouw helden op. Ik vertelde jou op mijn beurt, dat ik niet méer van mijn helden wilde weten dan de dingen waar ik ze om bewonderde. Hun zwakheden, hun valkuilen: ik hoorde er liever niet over, omdat hun heldendom dan af zou brokkelen. Je keek me aan met een scheef glimlachje. ‘Daar komt de gelovige in jou dan weer naar boven’.
Het zou gek voelen om jou als een held van mij te kwalificeren. Dat is ook niet mogelijk, want als je nauw met mensen samenwerkt, schilfert een ideaalbeeld altijd af. Helden worden mensen van vlees en bloed. Maar wat een respect heb ik voor je. Jouw stem in het dolgedraaide Nederlandse debat, jouw intelligentie, jouw moed om jezelf te blijven wanneer iedereen je naar beneden probeerde te halen en jouw motto dat iedereen elke dag weer moet opstaan om voor een ideaal te vechten. Wat was het afschuwelijk, jouw eigen vechtlust te zien verdampen. Om je wanhopig te zien worstelen met de lelijke wereld om je heen. Je brak mijn hart, met je kwetsbaarheid.
Wat een onmacht rest er nu, wetende dat we nooit meer iets kunnen doen om jouw eenzaamheid op te heffen.
Ik weet dat jij niet geloofde in een God die je liefdevol op zou nemen. Laten we dan een compromis sluiten en wel geloven, dat jouw wonden in een andere wereld zullen helen.
Anil Ramdas, 1958-2012
Nuweira Youskine is redacteur van het televisieprogramma Z.O.Z. en ze heeft een wekelijkse column in Trouw.
Nuweira Youskine, 23.02.2012 @ 08:53
9 Reacties
op 23 02 2012 at 09:24 schreef lucia baboelal:
Wat een prachtig stuk Nuweira. Met veel liefde voor Anil, precies wat hij verdient. De complimenten.
Groet,
Lucia
op 23 02 2012 at 16:08 schreef Slimane:
Heey Nuweira,
Prachtig stuk heb je daar geschreven….Ik wist niet dat Anil met jou samenwerkte. Ook ik was behoorlijk geschokt dat hij overleden is, al verbaasde ik me er wel over waarom zo iemand die volgens mij behoorlijk veel zegeningen had in het leven er geen zin meer in had….dubbele pech voor Anil was bovendien dat er geen mogelijkheid was om in de media een hommage aan hem op te dragen, aangezien zijn gekozen tijdstip overschaduwd werd door het tragische ongeval van Friso….erg jammer zou ik zeggen, want ik las graag zijn pakkende collumns en keek graag naar zijn scherpzinnige programma’s…
Heel veel groetjes,
Slimane
op 23 02 2012 at 19:12 schreef Fridjof:
Mooi stuk weer. Je weet de menselijke kant prachtig te schetsen.
Toen je bewust je ogen besloot te sluiten voor informatie die je ideaalbeeld zou kunnen schenden zei hij: “Daar komt de gelovige in jou dan weer naar boven”.
Hij geloofde niet in een God die hem liefdevol op zou nemen en het compromis dat je wilt sluiten is dan ook helemaal niet nodig. Zijn wonden hielden op te bestaan toen hij dood ging. Daar valt dus niets meer te helen.
Maar, nogmaals – ik zou je niet willen kwetsen- ik heb ontzettend veel waardering voor je als mens voor zover ik je ken.
op 23 02 2012 at 19:26 schreef Thomas E:
Lieve, indringende woorden voor Anil. Wat uit het hart komt, komt aan. Altijd.
op 23 02 2012 at 21:32 schreef diederick:
Heel erg mooie in memoriam Nuweira! Prachtig.
op 24 02 2012 at 13:09 schreef You On A Gin:
Jammer, alweer een waardevolle smaakmaker in het debat minder.
Ik zal ‘m toch vooral herinneren vanwege die stunt in de trein vanuit Duitsland. Natuurlijk heb ik zelf ook heus wel eens gekke dingen gedaan met een slokje teveel op, maar in deze zal ik toch mijn meerdere moeten erkennen. :)
Zonder gekkigheid, ik was het eigenlijk nooit met de man eens, maar hij was welbespraakt en had een enorme dosis lef. Anil, ik hoop dat je vrede hebt gevonden, collega-beroepszeikerd.
op 25 02 2012 at 03:34 schreef Leo Schmit:
Mooi geschreven en zeer ’to the point’. Anil’s eenzaamheid in het debat, vraag ik me af. Ik vond hem zeer goed gebekt, hoezo eenzaamheid? Hij had VPRO media, NRC column?
Kan het zijn dat Anil zich in de steek gelaten voelde door ‘progressief’ NL?
Kruipen we niet allemaal voor het gedoogkabinet? Voor de overgave aan de schreewlelijkerds.
op 25 02 2012 at 10:12 schreef You On A Gin:
Leo Schmit, ik denk eerlijk gezegd niet dat ‘progressief’ NL ooit echt één blok is geweest (hoewel ik maar vaag begrijp wat progressief precies is in deze). Ik ben het roerend met je suggestie eens, dat het besluiteloosheid en gedweeheid zijn die ‘ons’ machteloos stellen tegenover het nieuw/domrechtse gebrul, maar aan de andere kant zijn het m.i. toch echt de verkiezingsuitslagen geweest die in de eerste plaats haar zege heeft bewerkstelligd.
op 25 02 2012 at 21:56 schreef Sasha Berkman:
Ik ben hemaal overstuur van de misselijke column van Ephimenco indeze. Wat een ziek figuur is dat.
RSS