Lissabon (2): Afuri
Peter Breedveld
Ik sta afschuwelijk op die foto, ik weet het, dit is niet wat ik in de spiegel zie. Maar het is er wel één met mijn held Hiroto Nakamura, verdomme.
In de vorige aflevering ontdekten we bij toeval dat er een vestiging van mijn favoriete Tokiose ramenbar Afuri zou worden geopend in Lissabon. Er zou die avond een ‘soft opening‘ zijn. Daar zijn we naartoe gegaan.
Het was druk en heel erg heet in het restaurant, waar de Portugese bedrijfsleider ons aan een tafeltje wilde plaatsen, maar ik vroeg om een plek aan de bar, voor het authentieke Tokiose Afuri-gevoel. Hier zijn wat live action-beelden. Een paar plekken verderop zat een Japanner. De mannen achter de bar waren allemaal Portugees, maar werden streng in de gaten gehouden door twee Japanners.
In tegenstelling tot de Tokiose Afuri heeft die in Lissabon, behalve ramen, ook sushi, sashimi en andere Japanse gerechten, een keur aan Japanse whiskeys, zoals de medewerkster, die ik eerder die dag al had gesproken, had gezegd, maar ook een imposante verzameling sakés, en saké vind ik de lekkerste drank die er is.
Rode soep
We negeerden de sushi en bestelden mijn favoriete Afuri-ramen, de yuzu ratan, ramen op basis van een kippenbouillon die op smaak is gemaakt met een mix van soya, chilipepers en yuzu. Iedereen weet inmiddels wel dat dat yuzu een Japanse citrusvrucht is die aromatischer en verfijnder is dan alle andere citrusvruchten, toch?
Man, die rode soep en de geur die er uit opstijgt! Dit is één van de lekkerste dingen op de hele wereld. De bite van de chilipeper die niet wordt afgezwakt maar waarmee een soort good cop, bad cop-spel wordt gespeeld door de zachte frisheid van de yuzu en dit gevuld met de ene na de andere verrassing: de beetgare noedels, de licht knapperige groenten, het halfzachte ei, de knapperige nori die soppig wordt door de soep. Dank u Here, voor deze gezegende spijs.
Er zijn trouwens andere variaties, waaronder een veganistische, en als je geen varkensvlees moet, kun je vragen die uit je soep te laten. Maar je mist dan wel wat en kom, God kan het echt geen reet schelen dat je varkensvlees eet, zolang je het beest maar niet hebt doodgemarteld, zoals Nederlandse abattoirs schijnen te doen.
Botte Hollander
Anyway, de ramen was perfect, precies als in Tokio. En nadat we die hadden opgeslurpt en ik het zweet van mijn voorhoofd en uit mijn nek veegde, hief de Japanner naast ons zijn glas wijn naar ons op. Ik liep naar hem toe en hij bleek de oprichter van Afuri te zijn, Hiroto Nakamura. Een geweldig sympathieke vent, die verrast was dat we Afuri kenden van Tokio. Hij was zo enthousiast. “Dat jullie toevallig langs onze zaak liepen, dat is toch, hoe zeg je dat”, zei hij. “Hitsuzen!” riep ik. “Dat is hitsuzen!” ‘Hitsuzen‘ betekent dat iets voorbestemd is. Niet wat hij bedoelde, maar hij was wel geamuseerd.
De vestiging in Lissabon is de eerste Europese vestiging. Hij was benaderd door een Portugese ondernemer die onder de indruk was van zijn ramen en liet zich na lang en herhaaldelijk aandringen overtuigen naar Europa te komen om de mogelijkheid van een Afuri in Lissabon te bespreken.
Hij was nogal openhartig. Afuri komt voort uit een andere ramenketen, ik vergeet welke, die hij samen met zijn broer was gestart. Het recept voor de gepatenteerde yuzuramen is van zijn broer, maar de twee kregen ruzie en gingen uit elkaar. “Dus je hebt het recept van je broer gestolen!” zei ik en hij lachte ongemakkelijk. Aan de reacties van Japanners kan ik altijd zien dat ik de botte, directe Hollander aan het uithangen ben en een paar versnellingen moet terugschakelen. Niet te lollig, Peter, hij stelt zich kwetsbaar op en dan moet je dat niet gaan misbruiken voor je comedy-act. “Jodan desu yo“, zei ik. “Het is maar een grapje.” (jegedogweltegenungggrAP-JE!)
Vestiging in Amsterdam
Ik vroeg of er dan binnenkort ook een vestiging in Amsterdam komt. Aan zijn ontwijkende antwoord kon ik merken dat dat nog niet op het programma stond maar aan een uitbreiding naar Londen wordt al wel gedacht. Of het was Madrid, maar het is alweer te lang geleden en ik heb geen aantekeningen gemaakt. In Amerika is ook een vestiging, in Portland, Oregon. Eén van de andere Japanners die we later spraken (we zijn nog twee keer terug geweest, maar toen was Nakamura alweer terug naar Tokio) zei dat er voor Oregon was gekozen vanwege de zuiverheid van het water daar, cruciaal voor de Afuri-smaak.
We zijn er dus twee keer teruggekeerd, iedere keer enthousiast begroet door alle medewerkers, en hebben ook de sushi en sashimi geprobeerd, maar die is niet indrukwekkend. Ik vind het ook geen goed idee om de aandacht te verleggen naar meerdere specialiteiten. Je doet sushi of je doet ramen en niet allebei. Maar Nakamura vertelde dat de investeerders niet geloofden dat Afuri het met ramen alleen zou redden in Lissabon.
De laatste keer dat we er aten – ik probeerde voor het eerst de tsukemen, waarbij je de de yuzusoep afgekoeld in een apart bakje krijgt, waarin je de noedels moet dippen en dat is heerlijk zomers – kregen we twee bekers van de instantversie van de Afuri-ramen mee. In Tokio zijn die te koop in de 7/11. Ik heb die thuis gegeten en de lege bekers bewaard om aan te ruiken, net zolang tot de geur helemaal verdwenen was.
Volgende keer: moderne kunst en Braziliaanse kost in Belèm, daarna Peruaans in Alto Bairro.
culinair, Peter Breedveld, Reizen, 09.09.2018 @ 10:49
RSS