Rehabilitatie
Jona Lendering
Mijn huis heeft een balkon. Wie de moeite neemt over een hekje te klauteren, loopt zo het balkon van de buren op, een Marokkaans gezin. Omgekeerd kunnen de jongens makkelijk mijn balkon op, en hun schotelantenne staat dan ook aan mijn kant, waar een betere ontvangst is.
Vroeger – ik heb het over 2005 – klom een van de buurjongens wel eens naar mijn balkon en liep mijn huis dan binnen om aan de computer te werken. Werkstukken printen, wat zaken opzoeken op het internet, dat soort dingen. Hij leende soms wat geld, waarvan ik eigenlijk wel wist dat ik het nooit terug zou krijgen, maar ik bekreunde me er niet zo om. Het leek me niet makkelijk als Marokkaanse puber te leven in het Nederland van Fortuyn en Wilders, waar je op voorhand gestigmatiseerd was.
Vertrouwen beschaamd
Dat die stigma’s niet helemáál onverdiend waren, ontdekte ik toen ik in het voorjaar van 2006 thuiskwam van een bezoek aan Oxford. Ik wilde net beginnen met het downloaden van de foto’s uit mijn camera, toen mijn buurjongen aankwam: hij moest iets opzoeken. Ik liet hem zijn gang gaan, ging ergens wat zitten lezen, maar toen hij even later weer vertrok en ik verder wilde gaan met mijn foto’s, kon ik mijn camera nergens meer vinden. Mijn halve huis afgezocht, maar de camera was weg en ik was niet zo naïef dat ik niet wist wie die had meegenomen.
Naar de politie. Pissig, want mijn vertrouwen was behoorlijk beschaamd. Maar ik realiseerde me ook dat een vmbo-er van Marokkaanse komaf met een strafblad in het Nederland van Fortuyn en Wilders eigenlijk kansloos was en alleen maar verder op het slechte pad kon gaan. Wilde ik dat? Nee. Dus ik deed geen aangifte. De wijkagent is nog eens langs geweest, een week later, en ik heb mijn buurjongen nog eens laten weten dat ik verdraaid goed in de gaten had wat ’ie had gedaan. Hij ontkende, maar ik had mijn punt voldoende gemaakt en besloot over te gaan tot de orde dag.
Geld teruggeven
Lekker zat het me ondertussen niet. Elke keer dat ik de jongen zag lopen, had ik het gevoel dat ik té vriendelijk was geweest. Jonge mensen hebben recht op herkansingen, maar ook ik heb een recht, namelijk om niet bestolen te worden. Hij is het balkon niet meer op geweest en op straat wisselen we geen woord méér dan strikt noodzakelijk.
Tot vanavond. Ik schrok eerlijk gezegd toen hij me op straat onverwacht aansprak, maar hij vertelde dat hij me graag het geleende geld wilde teruggeven en de gestolen camera wilde vergoeden. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik onder de indruk ben. Het gaat om iets van zeven jaar geleden en er is geen enkele praktische reden om er nog op terug te komen. Als hij niets zou doen, veranderde er niets. Hij was ermee weg gekomen.
Moreel kaliber
Maar blijkbaar zat het de jonge man toch niet lekker en had hij er spijt van. Dat je, terwijl het gaat om een in feite afgeronde kwestie, toch iets wil goedmaken, zegt iets over je morele kaliber. De jongen waarvan ik meende dat hij opgroeide voor galg en rad, blijkt meer karakter te hebben dan ik voor mogelijk had gehouden. Mijn Oxford-foto’s krijg ik er natuurlijk niet mee terug, maar ik ben blij dat mijn pessimisme is gelogenstraft.
Eerder gepubliceerd op Lenderings blog Mainzer Beobachter. Jona Lendering is als historicus werkzaam bij Livius Onderwijs, wanhoopt aan de toekomst van de geesteswetenschappen en schrijft daarom, of desondanks, een boek over het ontstaan van het christendom en rabbijnse jodendom.
Jona Lendering, 22.06.2013 @ 08:39
10 Reacties
op 22 06 2013 at 09:01 schreef Natasha:
Eh, uitspreken te willen WILLEN vergoeden, en het uiteindelijk ook DOEN, zijn twee verschillende dingen natuurlijk. Ik ben wel benieuwd of hij het nu inmiddels sinds de oorspronkelijke publicatie ook vergoed HEEFT. Oplichters ed zeggen ook altijd dat ze ‘alles goed gáán maken met de slachtoffers, maar meestal komt daar niks van terecht. En nu hij toegegeven heeft de diefstallen gepleegd te hebben, heeft er ook een gesprek plaatsgevonden? Bvb waarin het slachtoffer uitlegt hoe abnormaal het is om zoiets te doen met iemand die je alle vertrouwen schenkt en wat dat met dat vertrouwen in het algemeen doet, en de dader uitlegt wat zijn denkwijze op dat moment was? Aangezien dit verhaal een herpublicatie is zouden deze aanvullingen wel opportuun zijn, anders zegt het hele stuk me nog niks.
op 22 06 2013 at 09:01 schreef Natasha:
En is de kop ‘rehabilitatie’ ook niet van toepassing….
op 22 06 2013 at 09:22 schreef maruja:
Een mooi voorbeeld van hoe repressie contraproductief is. Het menselijk geweten is een prima kompas. Daar heb je God, Allah of het wetboek niet bij nodig. Maar een dergelijke ruimhartigheid van Lendering is wel heel uitzonderlijk en bewonderenswaardig.
op 22 06 2013 at 12:45 schreef Aaron:
Mijn vader loste een soortgelijk voorval op door naar de ouders te gaan en ze een week de tijd te geven om dit met hun zoon te bespreken voordat er aangifte gedaan zou worden. Twee dagen later stond de jongen met rood hoofd op de stoep om de spulletjes terug te brengen.
Vergeet niet dat de meeste personen misdaden plegen tussen hun 18e en 25e, tot het moment dat ze echt serieus moeten zijn. Ik vind het onethisch om ‘het geweten zijn werk te laten doen’, want je bent een hele reeks misdaden en veel leed verder.
Was dit werkelijk barmhartigheid of speelde angst voor bedreiging ook een rol? En waar waren de ouders?
op 22 06 2013 at 17:21 schreef Jona:
De twee jongens wonen alleen. De vader is vermoedelijk in Marokko, de moeder heb ik nooit gezien.
op 23 06 2013 at 02:13 schreef een marokkaan:
weer zo’n verhaal over marokkanen, verkoopt lekker makkelijk he.
op 23 06 2013 at 09:52 schreef sjaak:
@ Maruja, Als je toch God er bij wil halen doe ik ff mee. Het menselijk geweten IS God , een aanwijzing dat Hij bestaat.
op 24 06 2013 at 12:00 schreef Maarten:
@sjaak
Het menselijk geweten is een functie om te overleven. Net zoals apen dat ook hebben. En andere sociale dieren.
Maar goed, on topic. Gelukkig heeft vrijwel iedereen een geweten, alleen werkt die niet altijd even goed.
op 24 06 2013 at 14:43 schreef sjaak:
@ Maarten, weer wat geleerd zou ik zeker moeten zeggen, maar dat doe ik niet. Voor mij is het menselijk geweten een aanwijzing dat Goed en slecht bestaat, Dat God bestaat en zijn tegenhanger ook.
op 26 06 2013 at 06:50 schreef yurp:
@sjaak,
Is God net zo flexibel als een menselijk geweten dan? Er zijn genoeg beulen die als een roosje slapen in de overtuiging dat hun gruweldaden ‘voor het algemeen belang’ zijn. Ieders morele grens waarop het geweten in actie komt ligt ergens anders.
RSS