Slapie
Peter Breedveld
Illustratie: Utamaro Kitagawa
In het vliegtuig naar Tokio werd ik naast twee Britse dames geplaatst. Die direct naast mij zat, sprak me aan omdat ik een Japans boek aan het lezen was. Dat vond ze ontzettend cool, zei ze. Ik zei dat ik nogal wat Chinese karakters moest opzoeken (Japans schrift is een mix van Chinese karakters en twee Japanse lettersystemen) en dat ik het deed om mijn Japans te verbeteren.
We raakten in een gesprek dat uren duurde. Zij en haar vriendin gingen twee weken in Japan rondreizen. Ze waren er nooit eerder geweest, en hadden een behoorlijk vol programma. Ze had al heel wat van de wereld gezien en zelfs jaren in Sri Lanka gewoond, waar haar ouders vandaan kwamen. Verder praatten we over muziek, films, religie (ze was boedhist, vertelde ze) en tal van zaken die ik vergeten ben. Ondertussen bleven we flesjes witte wijn bestellen. Ze babbelde honderduit, en de stewardess kwam haar twee keer waarschuwen dat ze stiller moest zijn, want veel andere passagiers waren inmiddels aan het slapen.
Wat ik wel een beetje raar vond, want zo hard praatte ze ook weer niet, maar het zou te maken kunnen hebben met het feit dat ze de stewardess eerder had geïrriteerd door quasi-ongeduldig met een leeg kopje te zwaaien dat door die stewardess niet snel genoeg werd aangenomen omdat ze bezig was met iemand anders.
Dromenland
Anyway, ik had zelf ook het plan opgevat om tijdens de reis zo lang mogelijk te slapen, om de jetlag in Japan zoveel mogelijk te beperken, en ik vroeg me af wanneer ook zij last ging krijgen van zware oogleden.
Gelukkig kreeg ze niet lang daarna slaap. Ze drapeerde haar deken over zich heen en nestelde zich zo goed en kwaad als het kan in foetushouding in haar stoel. Toen drukte ze zich stevig tegen me aan (er zat geen leuning tussen onze stoelen), begroef haar gezicht als het ware in mijn bovenarm en schoof haar benen onder die van mij. Alsof we al jaren een stel waren. Ze was snel in dromenland.
Ik was geschokt. In principe laat ik me door niemand aanraken behalve mijn geliefde en mijn kinderen. Paniek maakte zich van mij meester, maar ik wilde haar niet wakker maken en ik wist sowieso niet wat ik zou moeten zeggen. “Hallo schat, ik vind je echt heel leuk, maar dit is me een ietsiepietsie te intiem”?
Drinken
Maar het ongemak ebte snel weg. Eigenlijk vond ik het heel lief en ontroerend dat ze zich blijkbaar zo op haar gemak voelde bij mij, dat ze me als kussen gebruikte. Ik heb nog heel lang onbeweeglijk voor me uit zitten staren, bang om haar te storen.
In Tokio, waar zij en haar vriendin drie dagen zouden blijven, stelde ze voor om iets te gaan drinken. Ze vroeg mijn telefoonnummer maar ik gaf haar mijn emailadres, omdat ik mijn telefoonnummer niet uit mijn hoofd ken (ik kan geen nummers onthouden). Ik heb daarna niets meer van haar gehoord, tot gisteravond, toen ze me meldde dat ze weer terug zouden komen naar Tokio.
Maar ik vertrek morgenochtend alweer naar Wierddukkistan.
Mij financieel steunen kan nu ook op Patreon! Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Japan, Peter Breedveld, Reizen, 11.05.2017 @ 01:16
6 Reacties
op 11 05 2017 at 03:07 schreef Murat:
Haha, de laatste zin deed me in de lach schieten.
op 11 05 2017 at 08:25 schreef André Richard:
En nóg zijn er die denken dat je geen aardige jongen bent!
op 11 05 2017 at 10:16 schreef marcodB:
Herkenbaar: ik heb dat ook een keer gehad, op een vlucht van Frankfurt naar Washington. Een Pools meisje naast me viel in slaap, en legde haar hoofd op mijn borst. Ze had me net verteld hoe vroeg ze was opgestaan om vanuit Polen in Frankfurt te komen en hoe bang ze was om als au pair naar Washington aan de slag te gaan. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar wakker te maken. Ik heb wel 3 uur als bevroren gezeten.
op 11 05 2017 at 14:13 schreef Krotekoker:
Er is weinig verbeelding voor nodig om voor te stellen hoe knus ze naast je heeft gelegen. Heb je uiteindelijk nog die ‘juweel van een fles’ gekocht bij Ginza Six?
op 11 05 2017 at 14:17 schreef Krotekoker:
Een verhaal waardig voor De Nachtzoen!Heb je uiteindelijk nog die ‘juweel van een fles’ gekocht bij Ginza Six?
op 12 05 2017 at 17:03 schreef Peter:
Ja!
RSS