Slavernij in Ghana

Anita Brus

Ik nam een duik in het zwembad en werd er meteen weer uit geroepen. “Stop!” Alsof ik in een bak gif gedoken was. Bleek dat het zwembad zojuist vol was gespoten met chemicaliën en dat zwemmen op maandag niet was toegestaan.

Het water zag er ook wel wat vreemd uit, maar dat had ik aangezien voor ‘Afrikaans troebel’. Mij nooit gerealiseerd dat ik in een bak chloor terecht zou gekomen en ik had zelfs wat chloor ingeslikt. “Am I going to die now?”, vroeg ik. “Nee, straks gewoon veel water drinken”, antwoordde de ober die mij zojuist naar de kant had geroepen. “Maar, welkom in Ghana!”

Schone lakens

Het hotel in Accra gaat door voor gemiddeld chique en ze doen hun best de schijn van luxe hoog te houden. Toch is het allemaal net niet wat het zijn moet. Als ik de gordijnen dicht doe valt de rail naar beneden, er komt amper water uit de kraan, de wc trekt niet door en het licht van de douche doet het niet. Zelfs het bed waren ze vergeten de verschonen toen ik vanmorgen arriveerde. Ik hoef echter maar een kik te geven en ze voorzien mijn bed alsnog van schone lakens en repareren de gordijnenrail, ook al valt die ondanks alle charme en goede wil even later opnieuw naar beneden.

De taxi, die zich niets aantrekt van rood licht of maximumsnelheden, wurmt zich door het drukke verkeer naar de plaats waar rijen busjes klaar staan voor vertrek naar Cape Coast. Een mierenhoop waarin ik mij begeef, ik zie mijn rugzak zonder inspraak uit de auto verdwijnen, maar iets in mij zegt “go with the flow”. Als ik uit de auto stap, staat mijn rugzak al een eind verderop tussen de ambulante verkopers, maar ik zie dat hij prima bewaakt wordt door jongens die ik met een kleine vergoeding tevreden stel.

Goud en slaven

Ik laat mij in een van de busjes proppen, zie nog net waar mijn bagage blijft – keurig netjes voorin – en we kunnen gaan. Maar niet voordat het busje gezegend is door een man die met een Bijbel in de hand “Praise the Lord” roept. De verkopers trekken zich niets van hem aan en kruipen met hun waar voor hem langs, terwijl hij gewoon doorgaat met zijn preek. Pas als die afgelopen is en iedereen om mij heen “Amen” zegt gaat de deur dicht en kunnen wij ook werkelijk vertrekken.

Portugezen, Denen, Engelsen, maar vooral ook Nederlanders handelden langs de kust in goud en slaven. We rijden langs forten met klinkende namen: Fort of Good Hope, Fort Lijdzaamheid, Fort Amsterdam, Fort Nassau. Allemaal forten met kerkers en ‘doors of no return’. Slaven werden met honderd tegelijk in kleine donkere kerkers gegooid waar ze weken of zelfs maanden baadden in hun eigen uitwerpselen, waarna ze in slavenschepen werden afgevoerd. De gidsen in Cape Coast en Elmina scheppen er een zeker genoegen in toeristen in zo’n kerker op te sluiten. Heel even maar, om je enig idee te geven hoe het was in zo’n kerker of no return.

Rimpelige nek

Op het terrasje naast het St George’s Castle in Cape Coast zit een blond-grijze Europeaan met een rimpelige nek die ijverig zijn best doet mij niet te zien als ik in zijn buurt kom zitten. Even later begrijp ik waarom. Naast hem neemt een pittige, veel te jonge Afrikaanse plaats en het is meteen duidelijk dat zij bij elkaar horen, al wisselen ze nauwelijks een woord. Zij knabbelt verveeld achterover leunend aan een maiskolf terwijl ze haar knalrode pumps uitschopt en hij lurkt wat aan zijn biertje. Als dat op is doet zij haar pumps weer aan en lopen ze samen naar zijn dure four-wheel drive, vast op weg naar een resort waar wel alles is waar het hier elke dag aan ontbreekt.

In zekere zin is er nog steeds sprake van slavernij. Vroeger leverden Afrikaanse stamhoofden hun volk uit aan blanke slavendrijvers. Tegenwoordig leveren corrupte politici hun volk uit aan belangen van Amerikaanse, Europese en Chinese bedrijven. Ook Ghana is een land rijk aan grondstoffen, terwijl 28,5 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Ik zeur dus maar niet over te veel chloor in het zwembadwater.

Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.

Tweet

Anita Brus, Reizen, 29.12.2014 @ 13:00

[Home]
 

Δ