Home » Archief » Yossarian in Madrid


[11.08.2005]

Yossarian in Madrid

Peter Breedveld

madridSol (40k image)
Madrid: Plaza del Sol

Na twee dagen in Madrid begon ik mezelf te vragen wat me in godsnaam bezielde om midden in de zomer vrijwillig twee weken in deze hel door te brengen. Vorig jaar had ik hetzelfde gedaan, dus ik wíst dat de hitte moordend is, dat de zon er niet schijnt maar brandt, dat het er veel te druk is en vooral lawaaiig. Vierentwintig uur per dag wordt er in Madrid geschreeuwd, getoeterd, geheid, gezaagd, geboord en klinkt het voortdurende geloei van gebrekkig functionerende airconditioners.

(Die airconditioners; nadat ik de film War of the Worlds had gezien – de bioscoop Multicines Ideal is in Madrid één van de weinige plekken waar het heerlijk koel is – zag ik, steeds als er weer een airconditioner begon te loeien, in gedachten de gigantische driepoten van de Marsiaanse agressors opdoemen boven de megalomane skyline van Madrid, om de bevolking tot wit stof te verpulveren.)

Maar vorig jaar zat ik in een appartement net buiten het stadscentrum, in een rustige wijk. Daar kon ik slapen en me wapenen tegen een nieuwe dag van vluchten van schaduw naar schaduw en me een weg wurmen door de mensenmassa. Nu woonde ik in een smoezelig zijstraatje van de Gran Via, midden in het centrum, en deelde ik een appartement met onder andere een paar Poolse zombies, die vooral ’s nachts actief werden.

granvia (49k image)
Madrid: Gran Via

Als ik in de twee weken een paar uur heb geslapen is het veel. Soms lukte het me om ondanks de hitte en het lawaai even in te dommelen, maar ik schrok dan al gauw weer wakker omdat de Poolse zombies het nodig vonden met de deuren te slaan, of om als een peloton Duitse soldaten door de gang te marcheren. Na een paar dagen was ik op. Ik kon niet meer samenhangend denken, ik genoot niet meer van de waanzinnige, overdonderende, architectuur van Madrid, niet meer van de Goyas in het fantastische museum El Prado. Ik kreeg last van depressies. Ik keek naar de waanzin in de ogen van Saturnus, die bezig is zijn eigen zoon te verslinden en ik dacht: “Ik weet precíes hoe jij je voelt, jongen”.

GoyaSaturnus (165k image)
Francisco Goya: Saturnus die zijn zoon verslindt

Ik probeerde met goed fatsoen de dagen door te komen. Die begonnen steeds met vier uur Spaanse les, waarvoor ik me had ingeschreven. De les was in een veel te klein lokaaltje met een kapotte airconditioning. Het bericht over de aanslagen in Londen werd bekendgemaakt, mijn medestudenten begonnen te bazelen over Irak, dat onder de Amerikanen niet beter af zou zijn dan onder Saddam Hoessein. Een Italiaanse student klaagde dat Italië een dictatuur was. “Voor zover ik weet, is Berlusconi in democratische verkiezingen gekozen door een meerderheid van de Italiaanse bevolking”, zei ik. “En iedereen wist wie Berlusconi was en wat-ie van plan was.” Hij keek me vermoeid hoofdschuddend aan. Ik begreep er helemaal niets van.

Ik vluchtte naar Salamanca, tweeënhalf uur busreizen van Madrid vandaan. Het was een oase: vijfendertig graden en dat voelde heerlijk koel. De lucht rook er fris, het was er druk, maar normaal druk. Ik heb er heerlijk geslapen in een hotelbed. Salamanca is erg toeristisch, maar dat is niet voor niks. Alles is er sprookjesachtig mooi, van de goudkleurige Plaza Mayor tot de oude en de nieuwe kathedraal. Het historische centrum is autovrij en het enige lawaai dat je hoort is het blij-makende geklepper van ooievaarssnavels. Het barst van de ooievaars in Salamanca. Ik heb geprobeerd erachter te komen waarom zich een beeldje van een astronaut aan de gevel van de zestiende-eeuwse kathedraal bevindt, maar daarop wist niemand, die ik het vroeg, het antwoord. Ik lijk de enige te zijn die dat maar vreemd vindt.

Salamanca (26k image)
Salamanca, gezien vanaf de Romeinse brug

astronauta (29k image)
Astronaut aan de gevel van de Catedrale Nueva

Tijdens mijn reizen naar Spanje neem ik altijd twee boeken mee: De omweg naar Santiago van Cees Nooteboom en Spanje; een reisgids, van Rik Zaal. Ik kan niet zonder deze boeken, ik beschouw ze als innige vrienden. De ene vriend, het boek van Nooteboom, is een wat pedante romanticus, die zich dikwijls al te makkelijk laat meeslepen en nogal gewichtig doet. “De klok zaagt stukjes van de tijd”, zegt hij bijvoorbeeld. “Kun je niet normáál praten?” zeg ik dan grinnikend. Maar Nooteboom weet enorm veel en me helpt te kijken op manieren die ik zelf nog niet had bedacht. Ook moet ik bekennen dat zijn romanticisme op mij nogal aanstekelijk werkt.

De andere vriend is een spotzieke levensgenieter die Spanje kent als zijn broekzak. Dankzij Rik Zaal heb ik in Salamanca een verborgen juweeltje gezien dat in geen enkele andere Spanjegids staat vermeld: het klooster van Santa Clara. Bijna niemand kent het en de aanwijzingen van Zaal zijn nogal onnauwkeurig. Volgens hem bevindt het klooster zich aan de Gran Via, maar in werkelijkheid bevindt het zich in een zijstraat van een zijstraat van een zijstraat van de Gran Via. Na tien keer de weg vragen trof ik een groepje oude mannen die het kenden. Als je er bent, loop je er nog drie keer langsheen want de buitenkant is onopvallend en lelijk en nog bespoten met lelijke graffiti ook.

Het is het soort bezienswaardigheid waar Nooteboom zo van houdt: het lijkt potdicht te zijn en na wat aan de deur te hebben gemorreld liep ik teleurgesteld weer weg (ik heb er een dik uur naar gezocht). Toen werd ik teruggeroepen door een vriendelijk oud nonnetje met afgetrapte pantoffels aan. Ze begeleidde me door het klooster, waar ik me vooral heb vergaapt aan de prachtige dertiende-eeuwse fresco’s, die tot 1976 verborgen zijn geweest achter een dikke laag kalk, en aan het oorspronkelijke dertiende-eeuwse plafond van de kerk van het klooster, waar de balken zijn versierd met prachtige primitieve tekeningen van emblemen, kastelen en fabeldieren.

Fresco (87k image)
Convento de Santa Clara: fresco

Ik ben gek op het Romaanse primitivisme. Het is zo geheimzinnig, zo sprookjesachtig, er spreekt zo’n verwondering uit voor de wereld. En hoewel ik – zoals tegenwoordig ieder weldenkend mens – eigenlijk een hekel aan het woord heb: het is zo spiritueel. In Romaanse kunst staat ook niet de kruisiging van Jezus centraal, maar vooral zijn doop en zijn boodschap van licht en liefde. Dat maakt het Romaanse katholicisme een stuk beter te verteren dan de morbide, perverse, sadistische necrofilie die het katholicisme sinds de late Middeleeuwen kenmerkt.

Terug in Madrid kon ik er weer helemaal tegen. Begrijp me niet verkeerd: Madrid is een geweldige stad. Ten eerste is er de architectuur, een overdonderende eclectische mix van neoclassicisme, Spaanse barok, Jugendstil en modernisme, alles door elkaar, het ene gebouw nog groter en megalomaner dan het andere. Het postkantoor is gevestigd in een protserig paleis dat minstens drie keer zo groot is als dat van onze koningin en de gigantische ruiter op het dak van één of ander gebouw aan de Calle de Alcala wekt de indruk of-ie op het punt staat zich met paard en wagen in het verkeer beneden zich te storten. Op de Calle Sevilla loop je onder een batterij stoïcijnse olifantenhoofden door, die worden afgewisseld met gietijzeren sneeuwklokken of iets dergelijks. Het is net het decor van Little Nemo in Slumberland
.

palacio (28k image)
Madrid, Palacio de Communicaciones

Met twee medestudentes, een Oostenrijkse en een Duitse (die me aan zich verplichtten door me een jaar of vijfentwintig oud te schatten) heb ik de Reina Sofia herbezocht, waar ik heel erg lang naar Picasso’s Guernica heb staan kijken. Damn, wat hangen daar veel Spaanse schilders die in het buitenland veel bekender zouden moeten zijn. José Solana, bijvoorbeeld, en Antonio López García. En ik heb voor het eerst het Thyssenmuseum bezocht waar ik bijna bezweek aan een overdosis kunst.

pombo (44k image)
José Gutiérrez Solana: La Tertulia del Café de Pombo

In mijn appartement woonde ook een Nederlandse Irakees, een Koerd, die stage liep aan een Madrileens kankerinstituut. Hij wond zich vreselijk op over de ‘Bush-is-niet-beter-dan-Saddam-retoriek van mijn medestudenten. “Ze hebben geen idee waar ze over praten!” schreeuwde hij. We lagen in het gras in een plantsoen in de buurt van het spuuglelijke koninklijke paleis, dronken een biertje en keken naar de meisjes. “De vrouwen in Madrid brengen me het hoofd op hol”, vertrouwde hij me toe. “Ze lopen hier bijna halfnaakt en met hun billen te draaien, ik kan er niet van concenteren.” Hij heeft gelijk. Veel Madrileense mannen zie je zelfs bij temperaturen van rond de 45 graden nog keurig in het pak lopen, de vrouwen zijn minder masochistisch. De Italiaanse medestudent – best een aardige jongen, maar veel te serieus – sprak er schande van. In Italië lopen de vrouwen er zo niet bij”, zei hij. Wat waar is.

Maar Madrid is vooral ook het paradijs voor de billenman. Haar billen, en niet haar borsten, daar vestigt de Madrileense vrouw de aandacht op. Ze wiegt met haar achterwerk tot ze je onder een soort hypnotische controle heeft en voor je het weet loop je ook te zweten in de Madrileense hitte in je driedelige pak, om de hypotheek en de opleiding voor je kinderen te kunnen betalen.

De laatste drie dagen heb ik me niet meer gemeld op de Spaanse school. Het was er in de benauwde lokaaltjes niet uit te houden en Spaans leer je toch vooral op straat. Ik heb door de stad gezworven, Spaanse kazen en vleeswaren voor thuis gekocht, en ik heb het nabijgelegen dorp Chinchon bezocht, waar ik me met een vijftigjarige Peruaanse advocaat heb zitten vervelen tijdens de siësta. Dat was retegezellig (hij schatte me dertig)!

chinchon (47k image)
Chinchon: Plaza Mayor

Met alle Zuid-Amerikanen die ik heb ontmoet heb ik het sowieso altijd naar mijn zin gehad. Vorig jaar heb ik me door een groepje Mexicanen wegwijs laten maken in het bruisende Madrileense nachtleven, met als hoogtepunt een soort openluchtclub achter het Atochastation. Ik kwam trouwens ook nog een Braziliaanse vriendin tegen, in Madrid, in een internetcafé. Is dat ongelofelijk of wat?

Samen met mijn nieuwe Koerdische vriend ben ik weer teruggevlogen naar Nederland. In de luchthaven van Madrid werd ik meteen alweer herinnerd aan de spreekwoordelijke hoffelijkheid van mijn landgenoten, toen het handvat van mijn koffer brak, ik daardoor – onbedoeld- de weg versperde voor de mensen die achter me liepen. In authentiek Rotterdams werd me meteen de huid volgescholden. Ik sloot me aan bij de rij voor de incheckbalie, keek naar de ontevreden koppen, de blikken waaruit een onmiskenbaar ‘Heb Godverdomme het gore lef niet’ sprak.

Ik voelde me alweer helemaal thuis.

Cert (62k image)
Madrid: valsheid in geschrifte

Peter Breedveld, Reizen, 11.08.2005 @ 08:46

[Home]
 

16 Reacties

op 11 08 2005 at 10:13 schreef Bitterzoet:

Mooi reisverslag Peter. En mooie foto’s, vooral die van Salamanca en die -inderdaad raadselachtige – astronaut.

Maarree…. Madrid is een paradijs voor de billenman. Wat let het driedelig pak om zich in een capri te hijsen? Wordt het voor de geile vrouwen ook nog leuk.

op 11 08 2005 at 10:19 schreef Peter Breedveld:

Wat is een capri? Ik ken vrouwen die juist hartstikke geil worden van een man in driedelig pak, of nog beter: een uniform.

op 11 08 2005 at 10:30 schreef Bitterzoet:

Ik vind pakken, twee- of driedelig, niet om aan te zien en een echte turn-off. Een capri is een eeeh.. zeg maar bermuda, maar dan leuker en van soepelere stof.

op 11 08 2005 at 11:21 schreef Peter Breedveld:

Mijn God, korte broeken, daar had ik het eigenlijk ook nog over willen hebben, maar ja, het werd al zo lang. Misschien een andere keer.

op 13 08 2005 at 14:22 schreef Rinus Duikersloot:

Wat een talenwonder ben je toch! Naast het Japans nu dus ook het Spaans. Wat minder exotisch en minder moeilijk, maar toch. Het Italiaans heb je al helemaal onder de knie neem ik aan? Wel handig tenminste voor als je daar naar toe wil emigreren.

Je bent in ieder geval op tijd terug voor de nieuwe anti-hufter campagne van de SIRE: http://www.sire.nl/kortlontje/

op 13 08 2005 at 14:29 schreef Peter Breedveld:

Ik heb er kennis van genomen, van die campagne. Zal wel weer veel zoden aan de dijk zetten, zoals immers alle SIRE-campagnes, niet waar?

Are you kidding? Ik ben net driekwart jaar bezig met Italiaans. Met Spaans ben ik al veel verder. Mijn Japans ben ik al zowat vergeten, net als mijn Indonesisch, trouwens (maar dat moet makkelijker op te halen zijn dan Japans).

Ik moet trouwens zeggen dat ik Italiaans en Spaans moeilijker vind dat Japans. Alleen het uit je hoofd leren van een stuk of zesduizend Chinese karakters is een bezoeking. Het Japans zelf vind ik niet zo vreselijk moeilijk.

op 13 08 2005 at 15:22 schreef Rinus Duikersloot:

Je kan in ieder geval als je nu geconfronteerd wordt met hufterig gedrag, zulke mensen naar die reclame campagne doorverwijzen, veel zal het wel niet helpen.

Japans is makkelijk wat betreft grammatica en uitspraak(Portugees schijnt wat uitspraak betreft moeilijk te zijn) maar weer moeilijker dan Italiaans of Spaans wat betreft vocabulaire. De gebruikte beleefdheidsvormen (keigo) zijn ook niet makkelijk maar daar richt ik me in mijn studie maar niet al te zeer op aangezien de jeugd van Japan dit ook niet meer doet:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/4236377.stm

De karakters zijn inderdaad een verhaal op zich ook omdat een karakter meerdere betekenissen kan hebben die je uit de context moet opmaken. Dit in tegenstelling tot het Chinees waar elk karakter maar één betekenis heeft. Een grappige gewoonte vind ik ook dat vanwege het grote aantal homoniemen in de taal Japanners soms de karakters in hun hand tekenen bij conversatie om duidelijk te maken wat ze precies bedoelen.

Italiaans, en ik vermoed ook Spaans, vind ik in ieder geval wel makkelijker dan Frans. Het Italiaans van nu is geloof ik in de 19e eeuw tot stand gekomen en doet me soms aan Esperanto denken vanwege haar eenvoud vergeleken bij het Frans. Ik vind Italiaans wel prettiger in het gehoor dan Spaans maar dat is een kwestie van smaak. Ik weet niet of iemand die sketch van Arjan Ederveen over rollen toiletpapier in het Spaans kan herinneren. Hilarisch was dat!

op 13 08 2005 at 17:31 schreef Lagonda:

Dit is Pepe, hij is naar de supermarkt geweest. Laat eens zien wat je allemaal gekocht hebt, Pepe…

Uno appapas, unos pepperes, unos bandaros papieros toilettos.

op 13 08 2005 at 17:35 schreef Peter Breedveld:

Ik zie het al; jij hebt je Spaans geleerd in Suske en Wiske en het Spaanse Spook.

op 24 08 2005 at 16:43 schreef Paardestaart:

Prachtig stuk Peter – ik werd er helemaal graag van..Grote, dikke kus! :)

op 24 08 2005 at 16:46 schreef Bitterzoet:

Je werd er graag van?? Wat betekent dat?

op 24 08 2005 at 21:16 schreef Peter Breedveld:

Bedankt, Paardestaart. Blij dat je er graag van werd. Ik maak graag mensen graag.

op 24 08 2005 at 23:40 schreef Frank W.:

Bitterzoet:
Graag is een eufemisme voor geil.

op 25 08 2005 at 08:07 schreef Peter Breedveld:

O! Nou ja, dat is het grootste compliment dat ik ooit heb gekregen! Bedankt, Paardestaart!

op 25 08 2005 at 08:55 schreef Bitterzoet:

Is het zo? Ik dacht toch redelijk ingevoerd te zijn maar deze hoor ik voor het eerst.

Goh, nou eeeh.. die Paardestaart :)

op 25 08 2005 at 17:57 schreef Paardestaart:

Hm – het was wel een stomend stukje in more ways than one, maar ik doelde eigenlijk op Madrid hoor
Maar graag gedaan, jongens :)

Nieuwe reactie
Naam:
E-mail:
Homepage:
  Afbeelding invoegen
 

 


Home

Archief

 

STEUN FRONTAAL NAAKT MET EEN TIKKIE!

 

 

OF VIA PATREON!

 

 

CONTACT
Stuur uw loftuitingen en steunbetuigingen naar Frontaal Naakt.

NIEUWSBRIEF
Ontvang gratis de Frontaal Naakt nieuwsbrief.

 

pbgif (88k image)
 

Let op: Toelating van reacties en publicatie van opiniestukken van anderen dan de hoofdredacteur zelf betekenen geenszins dat hij het met de inhoud ervan eens is.

 

pbgif (88k image)
 

MEEST GELEZEN IN SEPTEMBER

O Steekhoudende argumenten in je broekje

O Hoop en uitsluiting

O Dilan Yesilgöz criminaliseert de watermeloen

O Sven Kockelmann, kwispelhondje van Wilders

O Welkom in Wildersstan!

O Toet-toet, boing-boing

O Domrechts wil het weer over ras hebben

O Baren voor Pieter

O Terrorisme verheerlijken

O Aan Links heb je ook niks

 

MEEST GELEZEN EVER

O Caroline van der Plas, dwangmatige leugenmachine

O Caroline van der Plas is de Nederlandse Donald Trump

O YouPorn

O Iedereen haat Sander Schimmelpenninck omdat hij écht onafhankelijk is

O Wierd Duk de pro-Russische complotdenker

O Domme Lul

O Frans Timmermans kan het einde van de domrechtse ijstijd zijn

O Wierd Duk en Jan Dijkgraaf, hoeders van het fatsoen

O De koning van het uittrekken van de damesslip

O Haatoma

 

pbgif (88k image)
 

BLURBS
“How does it feel to be famous, Peter?” (David Bowie)

“Tegenover de enorme hoeveelheid onnozelaars in de Nederlandse journalistiek, die zelfs overduidelijke schertsfiguren als Sywert, Baudet en Duk pas ver in blessuretijd op waarde wisten te schatten, staat een klein groepje van ondergewaardeerde woestijnroepers. Met Peter op 1.” (Sander Schimmelpenninck)

“Frontaal Naakt dient een publiek belang” (mr. P.L.C.M. Ficq, politierechter)

“Peter schrijft hartstochtelijk, natuurlijk beargumenteerd, maar zijn stijl volgt het ritme van zijn hart.” (Hafid Bouazza).

“Ik vind dat je beter schrijft dan Hitler” (Ionica Smeets)

“Peter is soms een beetje intens en zo maar hij kan wél echt goed schrijven.” (Özcan Akyol)

“Jij levert toch wel het bewijs dat prachtige columns ook op weblogs (en niet alleen in de oude media) verschijnen.” (Femke Halsema)

“Literaire Spartacus” (André Holterman)

“Wie verlost me van die vieze vuile tiefuslul?” (Lodewijk Asscher cs)

“Pijnlijk treffend” (Sylvana Simons)

네덜란드 매체 프론탈 나크트(Frontaal Naakt)에 따르면, 네덜란드 라 (MT News)

“Echt intelligente mensen zoals Peter Breedveld.” (Candy Dulfer)

“De Kanye West van de Nederlandse journalistiek.” (Aicha Qandisha)

“Vieze gore domme shit” (Tofik Dibi)

“Ik denk dat de geschiedenis zal uitmaken dat Peter Breedveld de Multatuli van deze tijd is.” (Esther Gasseling)

“Nu weet ik het zeker. Jij bent de antichrist.” (Sylvia Witteman)

“Ik ben dol op Peter. Peter moet blijven.” (Sheila Sitalsing)

“Ik vind hem vaak te heftig” (Hans Laroes)

“Schrijver bij wie iedereen verbleekt, weergaloos, dodelijk eerlijk. Om in je broek te piesen, zo grappig. Perfecte billen.” (Hassnae Bouazza)

“Scherpe confrontatie, zelfs als die soms over grenzen van smaak heen gaat, is een essentieel onderdeel van een gezonde democratie.” (Lousewies van der Laan)

“Ik moet enorm lachen om alles wat Peter Breedveld roept.” (Naeeda Aurangzeb)

“We kunnen niet zonder jouw geluid in dit land” (Petra Stienen)

“De scherpste online columnist van Nederland” (Francisco van Jole)

“Elk woord van jou is gemeen, dat hoort bij de provocateur en de polemist, nietsontziendheid is een vak” (Nausicaa Marbe)

“Als Peter Breedveld zich kwaad maakt, dan wordt het internet weer een stukje mooier. Wat kan die gast schrijven.” (Hollandse Hufters)

“De kritische en vlijmscherpe blogger Peter Breedveld” (Joop.nl)

“Frontaal Naakt, waar het verzet tegen moslimhaat bijna altijd in libertijnse vorm wordt gegoten.” (Hans Beerekamp – NRC Handelsblad)

“De grootste lul van Nederland” (GeenStijl)

“Verder vermaak ik mij prima bij Peter Breedveld. Een groot schrijver.” (Bert Brussen)

“Landverrader” (Ehsan Jami)

“You are an icon!” (Dunya Henya)

“De mooie stukken van Peter Breedveld, die op Frontaal Naakt tegen de maatschappelijke stroom in zwemt.” (Sargasso)

‘De website Frontaal Naakt is een toonbeeld van smaak en intellect.’ (Elsevier weekblad)

“Frontaal Gestoord ben je!” (Frits ‘bonnetje’ Huffnagel)

“Jouw blogs maken hongerig Peter. Leeshonger, eethonger, sekshonger, geweldhonger, ik heb het allemaal gekregen na het lezen van Frontaal Naakt.” (Joyce Brekelmans)

‘Fucking goed geschreven en met de vinger op de zere plek van het multicultidebat.’ (jury Dutch Bloggies 2009)

Frontaal Naakt is een buitengewoon intelligent en kunstig geschreven, even confronterend als origineel weblog waar ook de reacties en discussies er vaak toe doen.’ (jury Dutch Bloggies 2008)

‘Intellectuele stukken die mooi zijn geschreven; confronterend, fel en scherp.’ (Revu)

‘Extreem-rechtse website’ (NRC Handelsblad)

‘De meeste Nederlanders zijn van buitengewoon beschaafde huize, uitzonderingen als Peter Breedveld daargelaten.’ (Anil Ramdas)

‘Peter Breedveld verrast!’ (Nederlandse Moslim Omroep)

‘Breedveld is voor de duvel nog niet bang’ (Jeroen Mirck)

‘Nog een geluk dat er iemand bestaat als Peter Breedveld.’ (Max J. Molovich)

‘Godskolere, ik heb me toch over je gedróómd! Schandalig gewoon.’ (Laurence Blik)

 

pbgif (88k image)
 

LINKS

 

 


 

(Advertentie)
 

 

 

RSS RSS