Turkentafel

Gin Mooy

Ik groeide op in Amsterdam Oost. Of mijn wijk destijds een ‘witte’ of een ‘zwarte’ wijk was, herinner ik me niet. Wel zat ik op de lagere school in een klas met veel kinderen van gastarbeiders.

Ik had één Surinaams vriendje, Jimmy, waar ik wel eens kousenband ging eten, en één Italiaans vriendje Giovanni, waar ik nooit bij ging eten, maar waar ik als zesjarige heimelijk verliefd op was. De rest van mijn vriendjes en vriendinnetjes waren wit als sneeuw. En hartstikke Nederlands.

Toch werd ik, ieder jaar weer, als vanzelfsprekend aan de groepstafel gezet met de Marokkaanse en Turkse kindertjes. Dat vond ik niet leuk, want ze woonden niet bij mij in de straat, ik kende ze helemaal niet goed, en de witte kindertjes uit mijn buurt mochten wel gewoon bij elkaar zitten.

Heel stiekem, als ik heel eerlijk ben, wat ik nog steeds nauwelijks durf te zijn overigens, vond ik het vreselijk om aan de ‘Turkentafel’ gezet te worden. Zo noemden mijn klasgenoten die plek. Zo jong als ze waren. Ik snapte niet echt wat het probleem was, maar omdat ik wist dat mijn klasgenoten op de ‘Turkentafel’ neerkeken en vonden dat mijn tafelgenoten stonken, er raar uitzagen en niet helemaal normaal waren, wilde ik er gewoon niet mee geassocieerd worden.

Hoewel ik als zesjarige weinig begreep van het racistische gedachtengoed waar ik me mee probeerde te verbroederen, begreep ik wel dat aan mijn eigen gedrag ook iets niet klopte. En dat misselijke gevoel van die mysterieuze tweestrijd die ik toen – aan de ‘Turkentafel’ – voelde, heeft me een groot deel van mijn leven achtervolgd.

Toen ik een jaar of acht was bekeek ik mezelf eens kritisch in de spiegel, nadat mijn moeder voor spleetoog en poepchinees was uitgejouwd door de buurtkindertjes, waar ik al jaren zo graag bij wilde horen. Ten koste van de ‘Turkentafel’.

Tot mijn schrik zag ik dat ik niet ‘wit’ was. Of wel? Het was maar een zweempje verschil, zeg maar. Nee, mijn moeder was inderdaad donkerder, ik niet, dus ze konden het onmogelijk over mij hebben. Of hoorde ik toch op zo’n negatieve manier bij mijn moeder? Ik was inderdaad een beetje anders dan de Nederlandse kindertjes. En ergens leek ik ook wel op de kindertjes van de ‘Turkentafel’. Mijn god! Het was een grote schok. Stonk ik dan ook? Was ik raar? ‘Anders’?

Toen we naar Almere gingen verhuizen, was het eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Mijn zus en ik kwamen samen in een combinatieklas te zitten, en ook samen aan dezelfde tafel met twee andere zusjes, de ‘Vietnamese bootvluchtelingetjes’. Heel vanzelfsprekend. Hartstikke leuke meiden trouwens, veel plezier mee gehad en ambitieuzer dan de rest van de klas, dus eigenlijk was het een zegen.

Maar toch. Ik gaf de clue al: de vanzelfsprekendheid. Dat vond ik als kind al heel typisch. Uiteraard ‘mag’ ik dit geen racisme noemen. Ach nee. Het was gewoon onwetendheid. No harm done.

Ik ben dus nóóit met racisme opgegroeid. Of discriminatie. Alleen ‘maar’ met onwetendheid.

Het was waarschijnlijk ook onwetendheid, die die ene skinhead dreef om mijn moeder en mij in het botsautootje op de kermis, toen ik een jaar of tien was, zo agressief te ‘botsen’ en te achtervolgen dat ik er nu nog steeds een botsautootjestrauma van heb. Maar ach, een uitzondering. Geen racisme. Het bestond gewoon niet.

Tot mijn puberteit. Kleine vandaal die ik was, vond ik het leuk om met Eddingstiften mijn naam overal op te tekenen. Stoer vond ik dat. Maar dat kwam me op een dag duur te staan. Ik was een jaar of twaalf. Eén van mijn buurjongens, met wie ik een ruzietje om niets had, had op het bankje op het speelpleintje voor de deur onder mijn naam geschreven: ‘Ga terug naar je eigen land.’

Echt. De wereld werd zwart voor mijn ogen. Van shock. Van woede. Van onbegrip. Wat was dít nu weer? Mijn eigen land? Nederland was toch zeker mijn eigen land? Waar ging dit over? En dat heeft me lang aan het denken gezet. Tot en met nu eigenlijk, want het leven is daarna nooit meer hetzelfde geworden.

Toen ik een keer zo hondsberoerd was dat ik echt een keer aan bed gekluisterd was, heel lang geleden inmiddels, zette ik uit pure wanhoop eens de Oprah Winfrey-show aan. Ik haatte Oprah, maar er was niets anders.

En ja hoor, met mijn neus in de boter. Racismegezeik. En ik was het nergens mee eens. Want Oprah stelde dat onwetendheid erger was dan racisme op zich. De innocent bystander werd met de grond gelijk gemaakt. Want, zo stelden de gasten en La Winfrey herself: mensen die uit pure onschuld en een zelfovertuigde rechtschapenheid vooroordelen en racistische boodschappen laten doorsijpelen in hun gedrag en uitspraken, zijn het werkelijke probleem.

Door dat ene incident, met die buurjongen, heb ik juist lang gevonden dat openlijk racisme en openlijke discriminatie de grootste boosdoeners waren. Die ene zin op dat bankje had me immers tot diep in mijn ziel geraakt. En ach, dat Nederlanders vaak stigmatiseerden en discrimineerden, dat hadden ze zelf niet eens door. Ik zag er niets kwaadaardigs in.

Ik ben echt heel lang, geloof me, heel erg ‘Nederland über Alles’ geweest. Alles aan Nederland was goed. Zelfs als ik in Vlaanderen was, kon ik het niet laten andere volkeren te minachten. Al begreep ik dat zelf niet hoor. Ik lag gewoon in een deuk om kroegnamen als ‘Het Lambikske’ omdat het nou eenmaal idioot wás. En ‘naaigerief’ was helemaal hi-la-risch natuurlijk. Dat die mensen die dubbelzinnigheid daarvan niet begrepen! Welk een domheid.

Ik ging liever van Gent naar Terneuzen om èchte Nederlandse spulletjes te halen, zoals Pantène conditioner, in een èchte Nederlandse supermarkt, dan dat ik de Delhaize spekte. Die superioriteitsgedachte over Nederland en Nederlanders, die was er goed bij me ingegoten. Niet met de paplepel weliswaar, maar wel in het openbare leven. En op school. Op het werk. Via de televisie. Kranten. Tijdschriften. Radio. Vrienden. Waar niet eigenlijk?

Uiteindelijk ben ik andere volkeren juist heel interessant gaan vinden. Door het reizen. Er ging een wereld voor me open. Intussen was ik van de ‘Turkentafel’ verhuisd naar de ‘allochtonen’-niche, van “maar waar kom je nou echt, oorspronkelijk vandaan, bedoel ik”, het “lekkere bruine kleurtje” en de “tropische verrassing”. En van daaruit verhuisde ik in 2002, na de moord op Pim Fortuyn, naar de wereld van de ‘kanker Marokkaan’. Een tintje en krullen is uiteraard onmiskenbaar Marokkaans.

Ach, het was weer eens iets anders. Van Turk naar Marokkaan. Het deed me niet zoveel. Behalve toen ik eens in mijn gezicht gespuugd werd in de tram, door een mevrouw met henna-haar en een onverklaarbare woede over ‘haar zitplaats’, waar ik op scheen te zitten.

Goed. In 2006 ging ik naar Sierra Leone voor mijn veldwerk en legde het aan met een Sierra Leonees. Zo’n echte zwarte negerT weet u wel? En toen was ik ineens de “negerhoer” en werden er op internet discussies gevoerd of mensen zoals ik juist hoorden bij de ‘zwarte wereld’, of dat ik me netjes moest voortplanten met een witte man, zodat dat ‘buitenlandse’ eruit gefokt kon worden voor toekomstige generaties. I kid you not.

Mijn schouders ophalen ging niet meer. Zeker niet toen mijn mailbox en de reactieruimte op mijn blog volstroomden met dreigementen en racistische opmerkingen. Openlijke racisme, ik was er eens temeer van overtuigd, er bestond niets ergers.

Totdat ik zwanger werd. Van die Sierra Leonees. Of ik wel wist waar ik mee bezig was? Die vraag werd me uit alle uithoeken van Nederland gesteld. Op internet, in de reactieruimte van mijn blog, in mijn mail, maar erger nog, ook door kennissen, vrienden en bekenden. En van die laatste drie categorieën van mensen weet ik heus, honderd procent zeker, dat het goedbedoeld was.

Zegt u nou niet: dan ken je de verkeerde mensen. Het kwam echt uit àlle uithoeken. Van allochtonen en autochtonen trouwens. Er waren maar weinig mensen die geen vraagtekens zetten bij mijn keuze. “Dit is geen wereld voor ‘zwarte mensen’.” Wat deed ik zo’n kind aan? Wist ik wel zeker dat ik het niet weg zou laten halen? Waarom geen kind van een “leuke, witte Nederlandse man”? Zo’n kind zou gegarandeerd een goed leven krijgen. Mijn kind zou er ook pikzwart uit kunnen komen, realiseerde ik me dat wel?

En toen begreep ik Oprah Winfrey pas. Want ook al was het met de beste bedoelingen allemaal, het was ronduit kwetsend.

Juist omdat die innocent bystanders zelf niet begrepen wat ze verkeerd deden, kwam het extra hard aan. Zo ver zijn we dus al gekomen. Dat de doorsnee ‘Nederlander’ al zo ver is doordenkt, met de ‘allerbeste bedoelingen’. Dat niemand er meer het kwaad in ziet. Dat de superioriteitsgedachte zich al zo met ons verweven heeft, dat we ons er niet eens meer bewust van zijn wanneer iets racistisch of discriminerend is.

Maakt u zich geen zorgen, ik heb geen seconde getwijfeld of ik mijn ongeboren kind zou houden. Of ze nou een wit, een geel, bruin of zwart mopje zou worden, ze was mijn mopje, en meer dan welkom in mijn leven. Toch heeft het me aan het denken gezet. Vooral over mezelf. Want ik was heel lang heel erg ‘Nederland über Alles’ weet u nog? Hoezeer zat die superioriteitsgedachte over Nederlanders mijzelf in de weg eigenlijk? Want ik weigerde dat door te geven aan mijn dochter.

Ik beloofde mezelf de eeuwige uitspraken “goh, je lijkt qua doen en laten helemaal niet op een allochtoon” en “jij bent gewoon bijna een Nederlander” – ter vergelijking met andere (‘slechte’) allochtonen – nóóit meer als compliment te beschouwen. Ik zou van repliek dienen, andere mensen laten weten hoe kwetsend dat soort schijnbaar onschuldige opmerkingen eigenlijk zijn.

En toen stond ik een tijdje geleden in de bus met mijn dochter. Waar mensen steevast pas naar ons durven te lachen als ze ons Nederlands horen spreken. Een bejaarde dame complimenteerde me met een trotse blik in haar ogen dat ik mijn dochter “in het Nederlands opvoed”.

Ik wilde briesen, kwaad worden, mevrouw voor de voeten gooien dat ik drie boeken in het Nederlands heb geschreven en haar de vraag toewerpen in welke taal ik haar dan in godsnaam zou moeten opvoeden, in mijn gebrekkige Engels? En ja, eerlijk waar, ik had ook nog verontwaardigd willen zeggen: “We zijn toch Nederlands?”

Ik glimlachte schaapachtig terug. “Natuurlijk,” zei ik. “Waarom zou ik dat niet doen?” De deuren gingen open. Het was haar uitstaphalte. Ik keek haar na en besefte dat ik zelf nog een lange, lange weg te gaan had.

Jonge moeder Gin Mooy doet promotie-onderzoek naar ex-kindsoldaten in Sierra Leone. Ze zette het hulpproject Mind to Change op en schreef een boek. En nog een boek. Afgelopen zomer verscheen haar boek over Anorexia. Meer Gin op haar weblog.

Gin Mooy, 31.01.2012 @ 08:20

[Home]

41 Reacties

op 31 01 2012 at 08:52 schreef yurp:

Oef, ik zou willen gillen dat Nederlanders niet zo zijn, dat het allemaal wel mee valt, dat er genoeg zijn die helemaal niet zo denken, dat het incidenten zijn en de meesten die je tegenkomt helemaal niet zo denken maar dat komt doordat ik me eigenlijk diep schaam voor zulk gedrag en het niet wil weten. Een stukje halsstarrige ontkenning tegen beter weten in.

op 31 01 2012 at 09:49 schreef Molovich:

Shocking. Erg goed stuk. Vooral het begin, over je kindertijd, vond ik tekenend. Je vraagt je af waar dat gedrag van kinderen vandaan komt. Want volgens mij hoeft dat bijvoorbeeld helemaal niet door ouders te komen. Gaat het vooral om groepsdynamiek. Het moet wel ergens vandaan komen natuurlijk, maar één racistische broer die het overbrengt op zijn kleine broertje kan al voldoende zijn om met z’n allen de Turkentafel te minachten, bedoel ik. Het is wel zaak, voor zo’n school bijvoorbeeld, om die segregatie te signaleren en er wat aan te doen.

op 31 01 2012 at 10:02 schreef Thomas E:

Heel mooi en heel onbevangen geschreven! Met begrip voor onbegrip. Maar ook met een bewonderenswaardige koppigheid om juist ‘geciviliseerde xenofobie’ niet te WILLEN accepteren. Héérlijk.

op 31 01 2012 at 10:15 schreef Ruud van Gerrevink:

Ik, als Nederlander, herken het gevoel. Heb me er jarenlang, als Nederlander, schuldig over gevoeld. Totdat ik een Chinees-Surinaamse schoonfamilie kreeg (inmiddels 29 jaar gelukkig getrouwd) en kennis maakte met vergelijkbare gedachten over spoken, bakra’s, enzovoorts. Sindsdien voel ik me niet meer schuldig als Nederlander, alleen maar als mens. Zolang mensen erkennen dat ze deze gedachten en gevoelens over andere mensen kunnen hebben, maar zich er schuldig bij voelen, is er denk ik hoop.

op 31 01 2012 at 10:28 schreef J.J. van der Gulik:

Allemaal niet leuk, verre van, maar degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn, vind je vooral bij degenen die het multicultibeleid steunden. Daar zou Gin Mooy zich met klachten zo primair op moeten richten.

De grootste slachtoffers van die multicultifans zijn overigens de Nederlanders zelf.

op 31 01 2012 at 10:39 schreef Peter:

Hassnae schatje, kun je Gulik even blocken, alsjeblieft? Zijn monomane, racistische gebazel komt me de keel uit.

op 31 01 2012 at 10:55 schreef Watutsi:

Heel goed stuk. Helaas herken ik hier veel veel in. En kom dit soort dingen zelf ook dagelijks tegen. Als je in Nederland geboren bent met een kleurtje hangt er standaard al een lijstje aan met vooroordelen die je eerst zelf ongedaan moet maken om het hen in te laten zien dat je eigenlijk een best een normaal mens bent.

De gedachtegang van veel Nederlanders omtrent de niet blanke medemens is zo tenenkrommend dom.
En dan te zien dat racisme in Nederland van alle kant nog ontkent word. En met de opkomst van bepaalde partijen en politieke leiders is het er niet beter op geworden. Vrijheid van meningsuiting is veranderd in vrijheid van belediging. Gesteund door velen.

op 31 01 2012 at 10:58 schreef Watutsi:

J.J. van der Gulik:

Bizar hoe bepaalde mensen in Nederland altijd de schuld weerleggen. Dit is niet de schuld van de multiculti fans. Maar dit komt door domheid en kortzichtigheid. Mensen zijn toch in staat om zelf na te denken? Al begin ik daar zeer aan te twijfelen.

op 31 01 2012 at 11:50 schreef yurp:

@Watutsi

Wat nogal wat met wat meer herseninhoud bedeelde mensen niet snappen is dat veel mensen nogal dom ZIJN. Dat hun gedachtengangen dan ook nogal dom kunnen zijn is dan niet zo vreemd. Anders = eng = ofwel gevaarlijk ofwel gek. Je groepje afschermen tegen anderen is lekker veilig en overzichtelijk.

op 31 01 2012 at 12:09 schreef MNb:

“Alles aan Nederland was goed.”
Wat ben jij naief.

op 31 01 2012 at 12:25 schreef Watutsi:

@MNb

Hoezo is dat naïef. Als kind dacht ik dat ook. Je groeit op met het gegeven dat dit je eigen land is. En ben je blij en trots dat je hier mag wonen. Tot een bepaalde leeftijd ben je niet bezig met de grote achterliggende gedachten. Pas in de loop van je puberteit krijg je de realiteit voor ogen dat niet alles zo rooskleurig dan je altijd voor ogen had.

op 31 01 2012 at 13:28 schreef Mas:

Groepsvorming bij kinderen, nog voordat ze gehersenspoeld zijn tot een politiek-correct gedachtegoed, lijkt mij heel normaal en menselijk.
Racsime, hoe verwerpelijk ook, is ook al geen nederlandse uitvinding.

op 31 01 2012 at 14:24 schreef Geert:

Ik wil niet zeggen dat kinderen geheel kleurenblind zijn, maar racisme zit niet in de genen. Kinderen doen graag hun ouders na, dus als een kleuter het zonder gêne over een “Turkentafel” heeft dan hoor je wat zijn/haar ouders niet openlijk durven te zeggen.

Ik kom van een perifere plek, waar je toendertijd de gekleurde medemens met een vergrootglas moest zoeken. Toch was er veel onverholen racisme en argwaan jegens “Zwarten” en “Turken” (verzamelnaam voor iedereen die niet rooms-katholiek en wit is). In de Randstad, waar een aanzienlijk deel van de bevolking allochtoon is, ervaar ik dat veel minder.

Mijn ervaring is dat taalgebruik omgekeerd evenredig is met intelligentie. Ik weet alleen niet of de reden hiervoor is dat het racisme afneemt of dat de verbloeming geraffineerder wordt.

op 31 01 2012 at 14:25 schreef Geert:

foutje: “Mijn ervaring is dat dát taalgebruik…”

op 31 01 2012 at 15:27 schreef Bob:

Poe hee. Ik heb meteen bijna een boek gekocht. Dit is wat je noemt de vinger op de zere plek leggen, iets waarvan andere mensen alleen maar roepen dat ze het doen.

op 31 01 2012 at 15:56 schreef Thomas E:

Inderdaad Mas, racisme is absoluut geen Nederlandse uitvinding. Toen ik in Indonesië woonde, zagen wij geen onderscheid tussen de bewoners van de diverse eilanden van de archipel. Maar bij hen lag dat wel even anders. De Javanen voelden zich heer en meester en behandelden mensen uit Sulawesi bijvoorbeeld met veel minachting. Papoea’s waren helemáál de klos. En zo waren er nog ruim 200 Indonesische volkeren waar ze in meerdere of mindere mate op neerkeken.

op 31 01 2012 at 16:03 schreef Gin:

@MNb

Iedereen wordt naïef geboren. Voor mij geldt: ik zou willen dat ik het was gebleven. En dat kleine beetje naïeviteit wat mij nog rest, koester ik als een bezetene.

@Mas
Racisme is geen Nederlandse uitvinding. Nee. Aangeboren lijkt me ook ver gezocht, aangezien mijn dochter geen verschil ziet tussen ‘witte’ en ‘zwarte’ kindertjes, omdat ze zowel in NL als in Afrika opgroeit.

op 31 01 2012 at 17:03 schreef Krek.:

Mijn kinderen zijn half Japans, maar lijken daar vooral voordeel van te hebben. Japan is namelijk hartstikke cool hier onder de Franse jeugd. Toch geeft hun uiterlijk ze wel de status van buitenstaander. Dat kun je op een gegeven moment als storend gaan ervaren. Ook positieve discriminatie – “wat zijn die halfbloedjes toch altijd schattig” – is discriminatie.

Maar goed, onderscheid maken, neerkijken op anderen, gevoelens van superioriteit… het is bijna onvermijdelijk. Beoordelen we mensen niet op huidskleur, dan wel op sociolect, gewicht, handicap, IQ of andere onderscheidende kenmerken. Is het niet allemaal even verfoeilijk?

Niemand is er immuun voor. Het zit er bij ons ingebakken. Wat je niet kent, is spannend en vaak ook een beetje eng. Je kunt wel doen alsof je ieder mens in zijn waarde laat, maar persoonlijk heb ik dat niveau van heiligheid nog niet bereikt.

op 31 01 2012 at 17:19 schreef babs:

Nog sterker dan bij Alleen maar nette mensen, vinger op de zere plek.

op 31 01 2012 at 17:40 schreef Bertje:

@ krek

“Wat je niet kent is spannend en vaak ook een beetje eng.”

Lijkt mij een prachtig uitgangspunt om dat andere te leren kennen.
Daar hoef je echt geen heilige voor te zijn.

op 31 01 2012 at 18:31 schreef Doc:

“aangezien mijn dochter geen verschil ziet tussen ‘witte’ en ‘zwarte’ kindertjes, omdat ze zowel in NL als in Afrika opgroeit”

Hmm. Mijn Surinaamse kennissen zijn extreem kleursensitief. Hoe lichter hoe benijdenswaardiger maar ook hoe groter de afgunst.

op 31 01 2012 at 19:59 schreef MarcodB:

Ik ben heel erg onder indruk van dit verhaal. Ik ken het verhaal van de goedbedoelende maar o zo foute medemens maar al te goed.

Ik ben wit, en opgegroeid in Curacao. Ha, denkt u, daar zal hij wel gediscrimineerd zijn door zijn donkere medemens. Nee, in Curacao heb ik -hand op mijn hart- NOOIT problemen gehad.

In 1978 kwamen we terug, naar het keurige Zeist, met zijn hockey,- en tennisclubs. Ik had een zwaar antillaans accent, en dat was al reden genoeg om licht buitengesloten en als halve debiel behandeld te worden.

op 31 01 2012 at 20:30 schreef MNb:

@Watutsi: inderdaad. Al in de puberteit kreeg ik in de gaten dat er een paar dingen mis zaten in Nederland. Bij Gin krijg ik de sterke indruk dat ze (hij? – waarschijnlijk een zij) daar pas veel later achterkwam.
Het duurde bij mij ietsje langer – tot ongeveer mijn 25e – tot ik er achter kwam dat die dingen scheef zouden blijven ook.

@Gin: “….koester ik ….”
Daar zal ik je niet van weerhouden. Toch meen ik, nu ik wat ouder wordt, dat een gezonde realistische kijk niet in de weg hoeft te staan van optimisme en vertrouwen.

@Doc: laat eens raden? Je Surinaamse kennissen wonen allemaal in Nederland? In Suriname slijt het vergeleken met bv. 20 jaar geleden. Al wil ik beslist niet beweren dat racisme in Suriname niet bestaat.
Alleen wordt dat zelden of nooit in praktijk gebracht (de rellen in Albina twee jaar geleden waren een uitzondering en hadden beslist niet alleen met kleur te maken). Hoe Surinamers – in Suriname dus – dát combineren met hun hemeltergende vooroordelen is een raadsel dat ik na meer dan 15 jaar nog steeds niet opgelost heb.

op 31 01 2012 at 20:37 schreef hallo:

Wie weet een plek op de wereld waar minder racisme en discriminatie is dan in Nederland?

Ik ga er meteen heen.
(De Antillen zijn uitgesloten omdat het daar voor lesbo’s niet leuk is.)

op 31 01 2012 at 21:32 schreef Thomas Cool:

@Gin: Complimenten, voor de moed dit te beschrijven en de wijze waarop. Veel Nederlanders zullen je excuses willen aanbieden voor hoe de landgenoten jou en je familie behandeld hebben, en ook nog behandelen.
Toen wij in winter 1961 uit Indonesia en Nieuw Guinea naar Nederland terugkeerden was ik een heel donker zongebrand jongetje in een verder witte schoolklas. Enig bekijks kreeg het natuurlijk maar het sleet ook.
Verbazingwekkend, al dat politieke geleuter, en dat we er niet in slagen om deze zaken aan te pakken die zo diep kwetsend zijn.

op 31 01 2012 at 21:43 schreef Thomas E:

@hallo

Lesbos. Zonder dollen! Lesbos is vanwege de dichteres Sappho natuurlijk naamgevend geworden voor de vrouwenliefde, maar daardoor ook een relaxed soort bedevaartsoord voor lesbische vrouwen. De plaatselijke bevolking leeft daar al generatie op generatie mee en kijkt nergens van op. Los daarvan is het een fantastisch eiland en in de hoofdstad Mytilini is van alles te doen. (ik lijk het VVV wel ;))

op 31 01 2012 at 23:26 schreef Jon:

Lang stuk, geboeid gelezen.
Wat me triggerde was de passage over ‘Die superioriteitsgedachte over Nederland en Nederlanders, die was er goed bij me ingegoten.’ En dat Gin dus ook discrimineerde. Ik durf zelfs te beweren dat het nog moeilijker is daar los van te komen als je geen kleurtje hebt, want dan word je de minder vaak zelf door dat principe gekwetst.
Ik vond het ook een mooi stuk omdat Gin ook naar zichzelf kijkt. Ze laat zien: ik ben ook geen heilige.
Hierboven zie ik (weer) veel mensen die zichzelf vrij lijken te pleiten van racisme (en flink naar anderen wijzen). Daar lijkt dan weer een ander soort superioriteitsgevoel doorheen schemeren (‘Anderen zijn zijn racistisch, niet ik, dus ik ben beter’). Jammer. Niet willen zien waar je zelf wij/zij-denkt kost je zelfkennis en dus wijsheid.

op 01 02 2012 at 09:37 schreef Watutsi:

Jon:

Iedereen toont wel eens iets van racisme. Soms bewust, en anders wel eens onbewust. Het probleem is dat een grote groep in Nederland ontkent dat er überhaupt racisme is. Ik zou mezelf bijvoorbeeld nooit volledig vrijpleiten van iets. Een belediging is sneller gemaakt dan je denkt. Maar dat er een groep mensen is die zegt dat slachtoffers eens uit hun slachtofferrol moeten komen doet mijn maag draaien.

op 01 02 2012 at 21:32 schreef You On A Gin:

Nou, die slachtofferrol komt me al 15 jaar de neus uit. Ook ik heb het allemaal gehad hoor, “zwartjoekel”, “kankerturk”, “doe de groeten aan Bin Laden”, en wat dies meer zij. Nooit heeft iemand een achterwaartse flikflak gemaakt voor mijn heil; ik heb het zelf moeten doen. Geen policor prinsen op het witte paard voor mij.
Als mensen dan van school gaan spijbelen om naar mensen op straat te spugen en kinderen en oude vrouwtjes lastig te vallen, vervolgens gaan janken over racisme omdat ze geen reet klaarspelen, dan krijg ik daar een redelijk zachte plasser van, inderdaad. En mensen die het voor zo’n kutmentaliteit gaan opnemen in de trant van “het is ‘onze’ schuld dat het losers zijn” mogen van mij eveneens als kunstmest gerecycled worden.

op 01 02 2012 at 23:28 schreef Jon:

Watutsi
Ik snap wat je bedoelt. Maar ik denk niet zozeer in slachtoffers en dus daders. Zie het meer als dat mensen elkaar kwetsen in het hier en nu. Maar ja ik ben een autochtoon en ken de pijn niet van erachter komen dat er verschillen zijn en krachten die je buitensluiten vanwege je afkomst. Ik ken het gevoel van anders zijn wel van opgroeien in een klein dorpje en hoe gelovigen/’plaatselijke autochtonen’ andersdenkenden (mij) veroordeelden. Heeft me deels bepaald. Niet prettig, wel sterker en autonomer van geworden,

op 01 02 2012 at 23:29 schreef hallo:

We kunnen gerust stellen dat het probleem van racisme en discriminatie in Nederland zeker niet groter is dan elders op de wereld (het paradijselijke Griekse eilandje Lesbos daargelaten).

Gelukkig maar; kunnen we met verwondering terugblikken op die rare decennia waarin racisme als een unieke eigenschap van de blanke medemens werd voorgesteld.

op 02 02 2012 at 09:30 schreef Arjan van Bijnen:

Mooi, openhartig stuk! Zelf herken ik het niet echt, maar ben dan ook als autochtoon opgegroeid op een blanke school in een blank dorp. De enkele allochtoon die op die school zat werd, nu ik er over nadenk, wel een beetje anders bekeken, maar niet anders dan de enkeling met bijvoorbeeld rood haar.

op 02 02 2012 at 10:11 schreef Peter:

Ik begrijp die mensen niet die het nodig vinden erop te wijzen dat Nederland niet het enige land is waar racisme is.

So what? Wat is dat voor kleuterargument? UIt Gins verhaal blijkt dat er geen enkele reden is voor zelfgenoegzaamheid. Integendeel.

Een groot probleem is volgens mij dat veel Nederlanders meteen in een kramp schieten als zelfs maar wordt gesuggereerd dat er racisme in Nederland is. Ik denk dat daar de komende tijd aan moet worden gewerkt.

op 02 02 2012 at 10:20 schreef Watutsi:

Jon:

Het gaat ook niet perse om allochtoon/autochtoon. Maar het gaat mij om alle mensen die achtergesteld anders behandeld worden. Ik praat ook niet graag over slachtoffers. En ik zie mezelf ook totaal niet als slachtoffers van iets. Maar dat neemt niet weg dat het in Nederland dagelijks aan de orde is om mensen op hun kleur/afkomst/geloofsovertuiging te discrimineren.

Wat ik bedoel met de slachtoffer rol is; mensen mogen tegenwoordig geen slachtoffer meer zijn van de bovenstaande dingen. Alles wordt gebagatelliseerd en afgedaan als gezeur of een minderwaardigheid complex. Terwijl er buiten de genoemde personen zoals ‘You On A Gin’ die neerzet (mensen die te beroerd zijn om de kansen te nemen die je in Nederland krijgt aangereikt en zich structureel misdragen)Zijn er ook mensen die daadwerkelijk slachtoffer zijn van bovenstaand onrecht.

op 02 02 2012 at 12:45 schreef Anoniem:

Mijn eerste, belangrijkste ‘Ga terug naar je eigen land’-moment was in de tweede klas van het gymnasium. Ik was nog redelijk vroeg en ging per vergissing het verkeerde lokaal in waar de klas al voor de helft gevuld was (ik bleek in het lokaal ernaast les te hebben) en vroeg aan de drie voor mij onbekende jongens die vooraan zaten of hier niet natuurkunde van meneer Habets zou zijn. Nee, zei een jongen, je bent verkeerd. In het verkeerde land, vervolgde de ander. Beschaamd mompelde ik een ’sorry’ en net voor ik de deur achter me sloot riep de derde jongen die tot dusver slechts meelachte met een aantal anderen, terwijl de rest van de klas wegkeek: ga terug naar je eigen land!

Ach, pesterijen op de middelbare school. Ik was destijds ook veel te verlegen om een poging tot repliek dienen te wagen. Niet dat het iets zou hebben uitgemaakt, feit dat ik hier geboren ben verandert niets aan het tintje dat ik heb. En helaas is er nog steeds niet veel veranderd: ik blijf een bangerik die het allemaal oprecht niet begrijpt.

Jaren later stond ik als volwassen jonge vrouw op de trein te wachten. Ik keek om me heen, en naar ik meen niet bepaald bedreigend, voor zover iemand van 1m56 en 45kg bed

op 02 02 2012 at 19:35 schreef Thomas E:

@Anoniem

W-A-L-G-E-L-I-J-K !!!
Wat bezielt mensen toch om iemand compleet zonder reden te beledigen? Moordneigingen krijg ik ervan.

op 02 02 2012 at 20:28 schreef Jon:

Watutsi
Oke. Snap wat je bedoelt nu. Dat is wel iets van nu ja, ik chargeer: dat het goed met je moet gaan en dat het anders je eigen schuld is. Dus ook als je last hebt van racisme: zelf oplossen en niet zeuren.

Ik ben zelf overigens wel wat nuchterder geworden over onrecht en gelijke kansen. Namelijk: sociaal-economische achtergrond, etniciteit, sekse, of je knap of lelijk bent, bepalen deels je kansen op erkenning en succes. Ik vind dat niet leuk (heb me daar lang druk over gemaakt) en zou het graag anders zien, maar het is zo. Wat ik wel denk, is dat in principe iedereen zich uit ‘achterstand’ kan werken/vechten, al weet ik ook dat dat niet iedereen gegeven is. Heb hier ook geen oplossing voor. De samenleving verander je niet. Eventueel wel ondersteunen van ‘slachtoffers’ om het bij zichzelf te zoeken en er meer uit te halen.

op 02 02 2012 at 22:24 schreef Thomas E:

Zoals ik elders al een keer schreef: bij apen wordt een albino verjaagd en vaak dood gebeten. Het afwijkende uiterlijk wekt angst en dus agressie op.
Kennelijk is het evolutiesprongetje naar de mens in zijn huidige ontwikkeling nog piepklein, want zelfs met onze ratio kunnen we soortgelijke reflexen nog steeds nauwelijks onderdrukken.

op 03 02 2012 at 09:32 schreef Watutsi:

Jon:

Ik ben het deels ook echt wel met je eens. Ik ben er van overtuigd dat er in Nederland voor iedereen een mooie toekomst ligt weg gelegd. Je afkomst, sociaal-economische achtergrond bepaald misschien of dit moeilijker of juist makkelijker gaat.

Maar waar ik een beetje op doelde is ook; racisme heeft niet alleen te maken met hoe je in de maatschappij staat. Het is ook dat groepje lonsdale-hufters dat mij openlijk discrimineert en intimideert in de tram. Het zijn ook die 2 agenten die het niet in de haak vinden dat een getint meisje van begin 20 in een te dure auto rijdt (die dan uit eindelijk van haar ouder blijkt te zijn). Dat er nog 2 lege plekken in de bus vrij zijn, en dat de gemiddelde persoon 90% van de keren altijd naast het ‘autochtone’ meisje gaat zitten. ‘het zal ook geen buitenlander zijn’ als je in de trein even je OV-kaart niet binnen 10 seconden voorhanden hebt.

Gewoon wat voorbeelden waar ik met regelmaat tegen aan loop.
Natuurlijk ontwikkel je er een soort schild voor. Maar dat neemt niet weg dat er nog steeds momenten zijn waarin je erg gekwetst kan zijn. Dat is ook racisme/discriminatie. Dan is je positie in de maatschappij niet van invloed.

op 05 02 2012 at 13:25 schreef Info:

Ik herken helaas alle gevoelens die jullie beschrijven. Ook het verhaal van gin is in het hier en nu de harde realiteit. Als ik discriminatie echter even niet zo noem maar als een van de menselijke gedragingen bekijk, dan vrees ik dat ook iets heel menselijks is. Het recht van de sterkste maar dan gericht op onze eigen soort genoten. Die dan dus niet meer als soortgenoten gezien worden. Dat verklaard waarom we allemaal, zonder uitzondering, onszelf superieur kunnen voelen op basis van subjectie kenmerken of argumenten.
Dus neem het persoonlijk en maak jezelf en je kinderen weerbaar. Want zitten of we willen weten of niet, alle dagen in een machtsstrijd om superioriteit.

op 04 03 2012 at 23:21 schreef Gert:

@Gin Mooy

Zou je minder gekwest zijn als ze de kenmerken hebben van iemand met het down syndroom?

Ik bedoel dat je kan zien dat er wat mis is met deze mensen

Turkentafel

LINKS