Zieke dingen

29 Reacties

op 03 10 2007 at 13:34 schreef Lagonda:

Wat kan jou het nou schelen of zo’n Johan (die overduidelijk vanuit zijn eigen seksueel beladen optiek naar je kijkt) je wel of niet integer vindt? Waarom zou je daar je zelfbeeld van af laten hangen?

Vind je jezelf integer? Kun je voor jezelf verantwoorden wat je doet, schrijft, vindt en zegt? Zo ja, waar ben je dan bang voor?

op 03 10 2007 at 13:41 schreef Lagonda:

En daarbij, wat moet iemand die haar integriteit wil bewaren met politieke ambities? Tis het een of het ander.

op 03 10 2007 at 13:46 schreef Ansje:

Dat schríjft Gin toch?

Ze wil niet mensen tegen zich in het harnas jagen, omdat dat inhoudt dat die mensen zich ook zullen distantiëren van datgeen waar Gin zich sterk voor maakt.

Gins zelfbeeld lijkt me ijzersterk in orde, dus dat is het punt niet. Ze vraagt hoe ze én zichzelf kan zijn en blijven én daar ook uiting aan kan geven op haar eigen wijze — zonder dat dat schade berokkent aan de verwezenlijking van haar idealen.

Moeilijk Gin. Ik vraag me af of zoiets uberhaupt wel mogelijk is.
Willen we idealisten eigenlijk wel zien als ‘gewone’ mensen?

op 03 10 2007 at 14:16 schreef Lagonda:

"Ik vraag me af of zoiets uberhaupt wel mogelijk is."

Nee, natuurlijk niet. You can’t please all the people all the time. Wat moet ze uberhaupt met een frust als Johan in de verwezenlijking van haar idealen?

op 03 10 2007 at 14:17 schreef Peter Breedveld:

Volgens mij denkt Gin dat de meeste mensen een Johan zijn.

op 03 10 2007 at 14:48 schreef Lagonda:

Ik krijg trouwens neigingen van de naam ‘Johan’. Ooit een collega gehad die zo heette. Kan sindsdoen mensen die ‘Johan’ heten maar moeilijk serieus nemen.

op 03 10 2007 at 14:50 schreef daniel:

Schrijf ik wat ik wil, ongezouten en ongecensureerd, dan kan je op je tien vingers natellen dat ik ontzettend veel keurignette moralisten voor het hoofd stoot

Doen!!!

op 03 10 2007 at 18:35 schreef EH:

Neuk de johans van deze wereld. Je hoeft en kan het niet iedereen naar zijn zin te maken.

op 03 10 2007 at 20:33 schreef Theo Ichtus:

Als je echt kloten had zou je je niks van die klootzak aantrekken.
;-)

Les één: Laat Niemand Met Je Kloten Spelen (en dat doet die Johan, laat daar geen twijfel over bestaan…)

Dit gezegd hebbende is die twijfel aan de effectiviteit van het uitdragen van je boodschap wanneer dat doorkruist lijkt te worden door "persoonlijke ontboezemingen" voorstelbaar en het siert je – er lijkt "in je systeem ingebakken" te zijn dat anderen die het niet met je eens zijn meer gelijk kunnen hebben dan jij: hieperdepiep hoera en dat zouden meer mensen moeten doen.

Maar niet altijd en zeker niet in onderhavig geval…

op 03 10 2007 at 21:16 schreef Loesje:

Beste Gin, gewoon niet reageren op zo`n klefbek. Komt volgens mij ernstig tekort op het seksuele vlak die Johan. Laat je niet gek maken kind, alleen maar blij;-)
Geluk.

op 04 10 2007 at 04:26 schreef rick de bie:

Mag je tegenwoordig niet eens meer seksistisch zijn? Ik kan me niet voorstellen dat een gezellige vrijpartij moet worden ontdaan van allerlei seksismen.

op 04 10 2007 at 09:52 schreef Loor:

Gin, blijkbaar zijn er mensen die de nuance niet kunnen of willen zien, maar struikelen over bepaalde trefwoorden (in dit geval ‘kloten’). Zij zijn er slechts op uit jouw idealen en eigenheid onderuit te halen door te muggenziften en te oordelen. Dat je jezelf een spiegel voorhoudt, pleit voor je. Vergeet ‘Johan’, blijf authentiek.

op 04 10 2007 at 10:04 schreef Gin:

@Lagonda: Daar moest ik even over nadenken. Uit mijn balans gebracht… ja en nee. Een beslissingsmoment eerder. Welke kant ga ik op? Links of rechts? En welke strijd ben ik eigenlijk bereid aan te gaan? Eigenlijk meer om er voorgoed achter te staan en me in de toekomst nooit (meer) uit het veld te laten staan.

@Loor: Wie is Johan? ;-)

op 04 10 2007 at 10:43 schreef metatron:

Het spijt me Gin dat ik het moet zeggen, maar je epistel riekt toch wel enigzins naar ijdelheid. Waarom een punt maken van een reactie van een lezer die onwelgevallig reageert op jouw wijze van uitdrukking geven aan je gevoel of voorstellingsvermogen. Het is jouw dialectiek en daarmee basta. Waarom je dan plotsklaps gaan afvragen of je wel van deze wereld bent of wel tot deze wereld wilt behoren. Een ding is zeker, je wilt serieus worden genomen (of serieus genomen worden). Als je je als een stevige persoonlijkheid wilt profileren – en dat is je grootste recht – dan ga je je toch zeker niet afvragen of er een of andere sensibele ‘Johan’ zich druk maakt over jouw fascinaties of misschien wel obsessies. Het is twee van een of geen. Om dus nu je twijfels aan je publiek te onthullen is ofwel vragen om aandacht voor een echt probleem – wat ik me niet kan voorstellen bij jou – of een publiciteitsstunt. Wellicht vond je het leuk om een triggy hersenspinsel aan je schermpje toe te vertrouwen waaraan menige man zich nu kan verlustigen.

op 04 10 2007 at 12:17 schreef Gin:

Samenvattend: Ik denk dat er aardig wat Johans op deze wereld bestaan, maar ik denk dat er meer mensen zijn die oprechtheid meer waarderen dan wat ook. Het punt is dat de Johans van deze wereld (sorry Johan!) ook echt hele vervelende types kunnen zijn, die wanneer je net lekker met dingen bezig bent, opeens strijd met je moeten gaan voeren. En dat is eigenlijk waar ik mee zit.

Ik heb echt wel energie om strijd te voeren, maar die moet wel met mijn doelen te maken hebben. Het is meer zo dat ik denk; is het het wel waard om jezelf zo in de openbaarheid te brengen? Of is het gewoon beter de gezichtsloze idealist te blijven, die geen persoonlijkheid heeft, maar alleen het doel laat spreken?

Jullie boodschap is duidelijk…!

op 04 10 2007 at 12:18 schreef Peter Breedveld:

Een nogal morsige verdachtmaking, Metatron en ik vraag me af wat er precies is in het stukje van Gin waaraan jij je verlustigt.

Gin snijdt iets heel wezenlijks aan, iets waar Loor ook mee te maken heeft en ikzelf ook. Door op het Internet, veel bekritiseerde vrijplaats voor uitingen van diverse aard, openhartig te zijn over je persoonlijke leven, berokken je jezelf misschien meer schade dan je je aanvankelijk realiseerde. Gin, die al eerder onder vuur lag vanwege de onversneden manier waarop ze schrijft over haar seksualiteit, heeft dat goed duidelijk gemaakt in het bovenstaande betoog.

Gin is begonnen aan wat ze hoopt dat haar carrière zal worden. Tegelijkertijd is het haar passie te schrijven over persoonlijke zaken. Dat heeft al aardig wat interessante gezichtspunten opgeleverd, bijvoorbeeld wat betreft de hypocrisie rond seksueel zelfbewuste vrouwen. Ik ga zover te stellen dat Gin een belangrijke bijdrage levert aan het maatschappelijke debat.

Maar zijn die twee goed te verenigen? Gin heeft gelijk dat haar openhartigheid haar wel eens zou kunnen opbreken bij sollicitaties of bij het campagne voeren voor haar project Pure Chance. Zo’n Johan is een eikel, maar wel een eikel die ze moet zien te paaien.

Dus wat is het? Blijf je trouw aan je principes en blijf je schrijven over zaken waarvoor geen mens zich zou moeten schamen omdat ze menselijk zijn, of word je pragmatisch en kuis je jezelf, omdat je tenslotte omhoog moet op de maatschappelijke ladder of bepaalde idealen nastreeft die diplomatie vergen.

Ziedaar de interessante kwestie die Gin ons voorlegt. Dan is het gemakzuchtig en kwaadaardig om haar meteen goedkoop effectbejag te verwijten.

op 04 10 2007 at 12:58 schreef Lagonda:

Je bedoelt dat je bang bent dat je op je bek zult gaan, omdat je merkt dat een figuur als zo’n Johan er in slaagt je uit balans te brengen met een enkele opmerking?

op 04 10 2007 at 14:31 schreef metatron:

P:

Gin is voor mij een interessante vrouw. Het type vrouw waar ik een zwak voor heb. Ik hou van vrouwen die zich kwetsbaar durven op te stellen en een vuurgevecht niet snel uit de weg zullen gaan. Daarbij is ze zonder dat ze zich dat zelf voldoende realiseerd, een aantrekkelijke vrouw die buiten een levendige discours, ook een sterke sexuele impact oproept, althans bij mij. En ik kan me voorstellen bij meerdere mannen. Dat je dan wel eens de spiegel wordt voorgehouden of insinuerende reacties losmaakt bij bepaalde sujets, moet je je natuurlijk wel bewust van zijn.
Als dan op een gegeven moment de afweging komt of je bepaalde thema’s maar liever uit de weg gaat omdat je opteert voor een maatschappelijke carriere en je curriculum een obstructie kan nvormen voor een succesvolle entrée, lijkt het me nogal wiedes dat je hieruit de consequenties moet trekken. Dat het een dilemma is, soit! Maar kom op Peter, als je een grote broek aantrekt, moet je ook vrouw genoeg zijn om het risico te lopen om niet gevreten te worden. Naar mijn oordeel is dat de enige houding die je kunt aannemen.
Om dan vervolgens je beklag te doen over de grote samenzweerderige buitenwereld en haar te betichten
van kleinburgerlijke en huichelachtige reacties (mijn woorden), vind ik ook niet van een sterk karakter getuigen. Wenn Schon, denn Schon!

op 04 10 2007 at 16:15 schreef Peter Breedveld:

Gin heeft het helemaal niet over een samenzweerderige buitenwereld, Metatron. Dat is het probleem met jouw betoog: je maakt een karikatuur van haar standpunten en valt dan die karikatuur aan.

Terwijl ze wel degelijk een interessant dilemma aansnijdt. Jammer dat je daar zo achteloos overheen fietst.

op 04 10 2007 at 20:41 schreef Gin:

Metatron,

Ik heb nooit beweerd dat ik niet ijdel ben…en ik heb trouwens ook nooit beweerd dat ik een sterke persoonlijkheid ben. En waarom kan je je bij mij niet voorstellen dat ik aandacht vraag voor een echt probleem? Ik doe namelijk volgens mij niet anders? Voor andermans problemen voornamelijk, maar ik heb toch redelijk vaak mijn persoonlijke problemen en probleempjes aan de grote klok gehangen. Onzeker zijn we allemaal weleens, en ik ook dus.

Peter heeft eigenlijk al duidelijk gezegd wat ik wilde zeggen. Ik vraag aandacht voor een echt dilemma, niet een probleem, want ik zie daar verschil tussen. Een dilemma waarvan ik dacht dat meer mensen er mee zouden worstelen. Wat Peter bevestigt. De laatste alinea is wat recalcitrant, toegegeven.

De onderliggende vraag is: hoeveel offer je van jezelf op om bepaalde idealen te bereiken? Ja, zoveel als je ervoor over hebt. Weet ik. Maar daar ligt dus een dilemma.

op 04 10 2007 at 22:02 schreef Sikbock:

*om even grof uit de hoek te komen* Ik zou mijn geheime opening (zoals Gerard Reve dat noemt) niet on-line presenteren..

Volgens mij gaat het dus inderdaad om balans ( en een kwestie van volwassen worden?).. Een zekere openheid moet kunnen, maar met een psychopaat bespreek je toch ook niet je angsten en zwakheden?

op 04 10 2007 at 23:32 schreef Hansje Castorp:

Ik denk dat als je iets op internet openbaar maakt, dat je dan publiceert om mensen te bereiken. Ik ga ervan uit dat de meeste internetgebruikers paginas bekijken vanuit het idee dat de tekst die ze lezen voor hun bestemd is, of dat zou moeten zijn. Over het algemeen wordt internet namelijk beschouwd als het meest democratische en grens-overschrijdendste medium dat er bestaat en webartikelen zouden dan ook voor de gemiddelde internetter geschreven/ontworpen moeten zijn. Dat is een kromme redenering maar ik denk toch dat veel mensen zo denken. Vanuit dit perspectief, lijkt het me begrijpelijk dat mensen, als zij zich onvoldoende gestreeld voelen (bijvoorbeeld door dingen tegen te komen in de tekst waar ze moeite mee hebben) in opstand komen.

Eigenlijk wil ik gewoon zeggen dat naar mijn mening het gros van reacties op opinie-pagina’s voortkomt uit persoonlijke frustraties. Heel goed beargumenteren kan ik het niet, maar misschien dat anderen hier ook wel eens hebben opgemerkt dat het lezen van reacties (iig op sommige sites) vaak ongelukkig maakt. (bijv. hier op FN de bijdragen van Fritzie zijn af en toe werkelijk naargeestig.)

Hoe dan ook, ik denk dat Gin in haar stukjes duidelijker moet scheiden tussen haar (lovenswaardige) drang om thema’s aan te snijden die belangrijk zijn, en de drang om dat in een bepaalde stijl te doen. Dat zijn twee verschillende dingen en ik vindt dat je, als je een belangrijke boodschap hebt, je het beste de aandacht van de lezer daarbij kunt houden en niet ook nog als afleiding een vrijgevochten schrijfstijl moet aanhouden.

-maar ja, ik schrijf zelf zelden, dus ik weet niet in hoeverre je daardoor de gewenste spanning in je schrijfsel vernietigd. Waarschijnlijk zul je altijd wel mensen voor het hoofd stoten. (Ik denk dat mr. Breedveld het zelfde probleem oplost door die mensen als dermate irritant te zien dat het hem alleen maar leedvermaak oplevert als ze zich over hem opwinden)

op 04 10 2007 at 23:53 schreef metatron:

Gin:

Dat je je twijfels en onzekerheden aan een groot publiek wilt toevertrouwen, valt te waarderen. Dat je daar vervolgens mee gaat coquetteren, want zo zie ik het, vind ik twijfelachtig. Maar goed, is jouw goed recht, echter, en hier is de wens de vader van de gedachte, zie ik je liever als iemand die ‘all the way’ gaat, en niet als iemand die haar eigen natuur ter discussie stelt omdat je wel eens je eigen ruiten hiermee kan ingooien.
EIgenlijk roep je een gevoel van medelijden bij mij op, en volgens mij is het je daarom niet te doen. Ik heb het idee dat je nog liever een martelaar wilt worden dan een vrouw die zichzelf wilt verloochenen. En hier zit m.i. het spanningsveld. Althans dat roep je bij mij op. En het gaat over de manier waarop je middels je verhaal de aandacht hiervoor wilt krijgen. Juist daar zit mijn twijfel. Of je wel oprecht was. Maar laat ik daar maar niet aan gaan twijfelen. Het is de vorm die je gebruikt om het dilemma over het voetlicht te brengen. Ik zie je waarschijnlijk liever heel anders. Projectieprobleem derhalve.

op 04 10 2007 at 23:54 schreef Peter Breedveld:

(Ik denk dat mr. Breedveld het zelfde probleem oplost door die mensen als dermate irritant te zien dat het hem alleen maar leedvermaak oplevert als ze zich over hem opwinden)

Dat laatste is waar, als mensen nare dingen over me zeggen, heb ik ze dus boos gemaakt en dat schept vreselijk veel plezier. Het zijn namelijk altijd de mensen aan wie ik een hekel heb, die boos op me zijn.

Maar de laatste tijd gebeurt het wel eens dat mensen, die me zeer dierbaar zijn, op de korrel worden genomen door etterbakken die een appeltje met mij willen schillen en dat vind ik minder. Dan overweeg ik wel eens om gas terug te nemen in mijn bijdragen. Ik achterhaal de adressen van deze lage levensvormen en kom vroeg of laat hun oogballen uit hun kassen lepelen.

Dat de reacties van sommige vaste bezoekers het plezier van andere bezoekers vergallen, is me ook al een tijdje duidelijk. Ik wilde daar eerst, in dienst van de vrije meningsuiting, niks aan doen, maar allerlei mensen die ik hier graag zie, besluiten op zeker moment weg te blijven vanwege een paar zuurpruimen en daarom heb ik besloten een strenger deurbeleid te gaan toepassen. FN is immers eerst en vooral mijn manier om mensen te vermaken.

Met andere woorden: Fritzie’s laatste uurtjes op FN zijn geteld.

op 05 10 2007 at 01:29 schreef DvR:

Wat ik niet begrijp aan de kritiek van die Johan is waarom schrijven over seksualiteit iemands integriteit zou aantasten. Wie aan het blote feit dat er over seks geschreven wordt anno 2007 nog aanstoot neemt, moet maar op een onbekabeld stukje Veluwe gaan wonen; het zou voor Gin in ieder geval geen reden moeten zijn om zich aan te passen.

En waarom over stoppen denken als je ook onder pseudoniem zou kunnen schrijven, of je avonturen in de derde persoon kunt gieten of ze anderszins als fictie kunt presenteren.. er zijn allerlei manieren te bedenken om tamelijk risicoloos je ei kwijt te kunnen. Behalve als je er echt op staat om je eigen leven als zodanig in de etalage te zetten, maar is dat literaire noodzaak?

op 05 10 2007 at 10:58 schreef Loor:

DvR, jouw Veluwe- en Johangehalte vind ik anders best hoog. Zo ook in je reactie n.a.v. mijn laatste column. (Of zie ik je ‘humor’ over het hoofd?)

http://www.peterbreedveld.com/archives/00001117.html

Gin, ga in godsnaam niet proberen ‘risicoloos’ je ei kwijt te raken, dan wordt het zo saai.

op 05 10 2007 at 11:43 schreef Fritzie:

Gin,

"Hoe ver moet je daarin eigenlijk gaan ? Hoeveel moet je van jezelf opgeven om idealistisch werk te doen? Je ontfermt je over een bepaalde groep en wil daar ook het beste voor bewerkstelligen. Als mensen mij in diskrediet brengen, blijven zíj aan de pan hangen.
Maar het wegcijferen begint een beetje teveel aan me te vreten. Zeker als je je bedenkt dat ik ook nog eens een roman schrijf, waarin mijn gedachten een centrale plaats innemen. Mijn leven eigenlijk. En moet ik dan ook zelfcensuur toepassen of ben je dan feitelijk gewoon aan het liegen ? "

Op het moment dat je jezelf wegcijfert of liegt verlies je aan kracht, onkoppelt je jezelf aan jouw Bron en dan is het afgelopen met je, dus nooit doen.
Er is nooit een goede reden op te noemen om voor iets anders, ten koste van jezelf, opzij te gaan.

Dat iemand of iets, in jouw ogen, vreselijk is, appelleert slechts aan je bewustzijn.
Wat of hoe die persoon is, is niet zo belangrijk.
belangrijker is wat het met je doet.
Wat het teweeg brengt.
Is het een pure belediging, dan ben je gauw klaar. Maar onwelvalligheden of onprettige verrassingen in het leven, kun je beter niet te snel uitsluiten. Welke vraag wordt er gesteld en hoe luidt het antwoord, is de boodschap.
Niemand is perfect, ik niet, jij niet en dat is maar goed ook. Gelukkig zijn we kwetsbaar, dat maakt ons misschien wel wat menselijker. Ga dus altijd je eigen weg !
Luister altijd naar je intuitie en volg je geweten.

Pijnlijke confrontaties bieden vaak zicht op iets waardevols.

op 05 10 2007 at 13:04 schreef DvR:

Loorelei: dat was inderdaad een (niet onsterk, als ik zo onbescheiden mag zijn) staaltje van mijn wel vaker onbegrepen humor. Er ontstond een wat al te gezapige stemming van saamhorigheid. Bij mij treedt dan een reflex op die de boel wil ontregelen. Ik had je goed op de kast he? Hihi

op 06 10 2007 at 17:05 schreef Compli:

"Zo’n Johan is een eikel, maar wel een eikel die ze moet zien te paaien."

Och, dat weet ik zo net nog niet, Peter. Ten eerste heeft ze alvast zijn aandacht weten te trekken en ten tweede denk ik dat je het beoordelend vermogen van overige lezers niet al te zeer moet onderschatten. Je hoeft immers niet bijzonder begaafd te zijn om direct te herkennen dat het deze J. puur en alleen gaat om ofwel onbelangrijke muggenzifterij ofwel goedkope aandachttrekkerij. Met andere woorden: hij is een overtuigd Gggristen of een ordinaire troll, die het lagere schoolniveau van ‘ik plaag dit meisje dan vindt ze mij misschien wel leuk’ nog niet ontgroeid is.

Nee, waar ik echt van schrik, is jouw reactie, Gin: Moet ik in meerdere of mindere mate zelfcensuur gaan toepassen? Dat lijkt mij de doodssteek voor welke literaire ambitie dan ook. Het viel me op jouw blog trouwens op dat je keurig omgaat met bijvoorbeeld de nogal smakeloze scheldpartij van ene ‘Really thin nogwat’, die kennelijk een langzame vorm van zelfdoding als hoogstaand ideaal beschouwt. Kennelijk weet je dit soort achterlijke reacties goed op waarde te schatten, wat bij mij de vraag doet rijzen of jouw prangende vragen serieus bedoeld zijn.

Aan het einde van je tekst wijs je bovendien zelf in de richting van het enige juiste antwoord op het zelfcensuurdilemma: als je daar eenmaal aan begint, is het einde zoek. Niet doen, dus.