Brigitte Bardot was een nazi

Peter Breedveld

 

Het zal u niet ontgaan zijn dat het Onze Lieve Heer heeft behaagd Brigitte Bardot tot zich te roepen. In Nederland komen de media superlatieven tekort om deze aardse godin de hemel in te ejaculeren.

NRC noemt haar een “feministisch icoon” en “een vrouw die duizend levens leidde”, de Volkskrant ziet in haar “de belichaming van de seksuele revolutie”, Trouw roemt “de mooiste vrouw van de wereld”, De Telegraaf vindt Bardot “de meest sexy vrouw ter wereld” en bovendien “het ultieme stijlicoon”. “Icoon der iconen”, zegt het Algemeen Dagblad. Volgens muziekkrant Oor leerde ze “rock ‘n’ roll wat verlangen was”.

En o, ze was zo lief voor de diertjes. Nadat ze in 1973 haar Eva’s-kostuum aan de wilgen hing, ging ze zich toeleggen op het dierenactivisme, dus bij de dierengekkies kan ze ook niet stuk.

Controversiële meningen

Dus moeten we het nou echt hebben over het vijftal veroordelingen wegens racisme, haar homohaat en het feit dat ze het Front National steunde, een partij waarbij vergeleken de PVV een vrolijk rebellenclubje is? Nou ja, sommige kwaliteitsmedia besteden een paar regeltjes aan haar “controversiële meningen”, dat ze een “omstreden activist” was.

Zullen we dat “omstreden activisme” van Bardot eens wat nader bestuderen en er wat van die “controversiële meningen” bijpakken? Gelukkig hebben we de buitenlandse kranten nog.

Islamitische barbaren

Het begon, zoals bij veel islamofoben, met haar dierenliefde. Moslims moeten vanwege hun geloof onverdoofd slachten, en zoals u weet, is verdoofd slachten de panacee die het slechte geweten van de westerse kiloknallers moet sussen. Iedereen die zijn vee niet martelt en schopt en slaat en stroomstoten geeft maar wel onverdoofd slacht, is een bloeddorstige barbaar.

Bardot vergeleek het onverdoofde slachten met de manier waarop moslimextremisten in Noord-Afrika hun slachtoffers vermoordden en extrapoleerde dat tot de hele moslimgemeenschap, die daardoor in haar ogen een bedreiging voor Frankrijk vormde en het land islamiseerde. Ze walgde van gemengde relaties, die volgens haar “bastaards” voortbrachten. De bewoners van het overzeese Franse eiland La Réunion waren volgens Bardot “dégénéré’s die met de genen van wilden zijn geïmpregneerd”.

Alsof je Annabel Nanninga hoort tieren, inderdaad. Bardot werd voor dit soort tirades vijf keer veroordeeld tot torenhoge boetes, maar leek daardoor eerder aangemoedigd te worden er nog een schepje bovenop te doen dan te kappen met dat haatzaaien.

Minderwaardige flikkers

LHBTI’ers mochten evenmin op haar mededogen rekenen. Ze omschreef ze als “minderwaardige flikkers, randfiguren van allerlei slag en circus-freaks”. Het feminisme vond dit feministische icoon “belachelijk en idioot.”

NRC schrijft dat Bardot getrouwd was met iemand die bekend was in de kring rond Jean-Marie Le Pen. Nee, Bernard d’Ormale was de adviseur van Le Pen. Hij was dus een full-blown nazi.

O wacht, het Front National was natuurlijk geen nazipartij, dat mogen we niet zeggen van de Nederlandse politicologen, maar “radicaal-rechts”. Wat was dat nou toch ook alweer wat Le Pen over de Joden had gezegd? O ja! “De volgende keer gooien we er een heel stel in de oven!”

Kutkrant

En wat ben je voor krant als je dit allemaal weet maar het verdoezelt met het bagatelliserende label “controversiële meningen” en de aandacht afleidt met hysterische loftuitingen over haar schoonheid, sexiness en stijl? Juist, een revisionistische kutkrant.

En o, ze was ook nog Poetin-fan.

Cultuur verdedigen

Geen wonder dus dat ik op Twitter werd overladen met verwensingen toen ik daar het hagiografische beeld van Bardot wat bijstelde. Ik heb geen respect, ik ben onfatsoenlijk, ik ben een hater, een Pol Pot-clown, ik ben ziek, ik moet naar de psychiater en Bardot wilde alleen maar haar cultuur verdedigen. Er was iemand die een lyrische ode aan Bardot postte, naar ik vermoed, geschreven door ChatGPT, als iemand die stond voor haar principes en zich niks aantrok van conventies.

Nou, ik heb ook principes: Nazi’s krijgen geen hagiografisch en revisionistisch I.M. Tevens wijk ook ik af van conventies: ik heb niks met de regel “over de doden niks dan goeds”. Of gaan we Hitlers charisma en dierenliefde ook bezingen? Ach, wat zeg ik nou weer. Geef het een paar jaar.

Schurftige Roemeense straathonden

Op het politiekcorrecte BlueSky waren er trouwens ook een paar die moeite hadden met mijn Bardot-kritiek. Iemand zei dat haar racistische tirades de discussie over Links en Rechts op gang hielden en de dierenvrienden sloegen op tilt toen iemand zei dat Bardot meer om schurftige Roemeense straathonden gaf dan om mensen. Dat was niet respectloos naar de schurftige Roemeense straathonden toe. Ging het een hele tijd over schurftige Roemeense straathonden in plaats van het rabiate racisme van Bardot

Mooie ovens

Ongetwijfeld zijn er mensen die dit allemaal lezen en zeggen: “Was dat nou alles? Moet je daarvoor over het nog warme lijk van Bardot pissen? En ik begrijp dat. We krijgen binnenkort een regering met Annabel Nanninga. Die moet ook kotsen van gemengde relaties, vindt dat moslims geen mensenrechten verdienen en ze kan, net als Jean-Marie Le Pen, ook van die leuke ovengrappen maken. Wat Bardot over moslims zegt, braakt het halve parlement er op een gemiddelde door-de-weekse vergadering in de Tweede Kamer uit, waarna er enthousiast op de tafels wordt geroffeld. In de praatprogramma’s gaat het er nog veel harder aan toe.

Bovendien: Bardot roept tijden op waarin je nog met je tong uit je bek elk wijf dat je zag bij haar poes kon grijpen. Een tijd waarin de vrouwen nog vrouwelijk waren en zich onderwierpen aan elk opdringerige wrattenzwijn met een stijve pik, omdat ze anders voor preuts en benepen zouden worden versleten. Joost Niemöller verlangt er hevig naar terug. Bardot, dat was o, lala! Blote tieten, vrije seks! Vrij voor de mannen, niet voor de vrouwen. Ook niet voor de kinderen.

Koude ogen

Ikzelf ben nooit fan van Bardot geweest. Ik herinner me nog heel goed dat ik haar als kind voor het eerst op televisie zag en een onmiddellijke, instinctieve hekel aan haar kreeg. Veel later realiseerde ik me dat het door haar wrede gezicht en haar koude ogen kwam. Er was een oppervlakkige gelijkenis met de wrede ogen van mijn biologische moeder, van wie ik eens een foto had gevonden op zolder. Ik herinner ik me verder niks van die vrouw, behalve dat ze eens onverwacht op bezoek kwam bij mijn tante, bij wie ik als peuter een poos heb gewoond. Ik begon ontzettend hard tegen haar te schreeuwen en dat is één van mijn allereerste herinneringen.

Het is dus nog perspoonlijk ook, mijn weerzin tegen Brigitte Bardot.

 

 

Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.

Tweet

Peter Breedveld, 29.12.2025 @ 18:35

[Home]