De beste muziek van 2025
Peter Breedveld
2025 was zo’n goed muziekjaar, met zoveel goede albums dat ik wel een top 25 zou kunnen maken. Kost me veel teveel tijd, ik heb een top-11 voor u. Elf omdat ik me heb verteld, het plan was een top-10. Wie wil weten over welke albums ik dit jaar nog meer enthousiast ben, moet het archief van de Frontaal Naakte muziekrubriek checken. Daar zit één domper bij, het door iedereen bejubelde Lux van Rosalía. Ik vind het een kitschplaat, een muzikale Hennes & Maurits.
11: Hiromi met Sonicwonder: ‘Out There‘
Eén van de interessantste Jazz-musici van deze tijd is de Japanse Hiromi Uehara. Ze verzamelt altijd de beste Jazz-muzikanten van de wereld om zich heen en maakt daar dan muziek mee die totaal anders klinkt dan de muziek met haar vorige band. Op haar nieuwe album uit Out There, met haar nieuwe band Sonicwonder gaat ze lekker anarchistisch tekeer.
10: Spoilman: ‘Oblivian Tracks‘
Spoilman is een Tokiose post-hardcore-band. Geen idee wat dat is, maar hun album Oblivian Tracks klinkt als een mix van Nirvana, The Stooges, Yes en Lou Reeds Metal Machine Music. Ik vind het heel erg opwindend en energiek en misschien denkt u bij de eerste keer luisteren dat deze gasten maar wat doen, maar het zijn virtuoze muzikanten. Hun liedjes zitten vol geniale riffs en dramatische wendingen en gekke dingetjes zoals iets dat een mix lijkt van Gregoriaanse zang en close harmony, maar op de South Park-manier
9: Lido Pimienta: ‘La Belleza‘
La Belleza van de Colombiaans-Canadese Lido Pimienta is een puur klassiek monument van een album, zeer gedisciplineerd en delicaat, met alles op de exact juiste plaats, maar toch barstend van gevoel. Om heel stil van te worden en met open mond naar te luisteren. La Belleza indeed.
8: TAMTAM: ‘Where They Dwell‘
Dit jaar ontdekte ik TAMTAM uit Tokio. Opgericht door een John Lennon-achtige vrouw genaamd Kuro, maakt zweverige maar ook funky psych-pop, maar het is feitelijk een mix van allerlei genres en in elk geval lekkere, melodieuze, psychedelische en best wel ontzettend meeslepende pop. Where They Dwell is een juweel van een album.
7: Olga Anna Markowska: ‘Iskra‘
De Poolse Olga Anna Markowska maakt een intens dramatische mix van ambient en avantgardistische klassieke muziek. Haar album Iskra is een verpletterend mooie reis door de Droomtijd. Rustgevend, ontroerend, inspirerend, geestverruimend maar ook meer dan een tikkeltje onheilspellend.
6: Sagosaid: ‘Itsumademo shinu noha kowai?‘
Sagosaids Itsumademo shinu noha kowai? is snoeiharde rock een kwetsbare kern zit. Een muur van gitaarlawaai als achtergrond voor een zachtzoete, naïeve melodie met een snufje melancholie. Haar hele nieuwe album is zo: stampende rock, schreeuwende gitaren maar zachte, warme, lieve melodieën. Mooi album.
5: Ichiko Aoba: ‘Luminescent Creatures‘
Ichiko Aoba neemt ons mee naar een zomers bos – het schemert al – en laat faunen en elfen, Luminescent Creatures, dansen op haar sprankelende pianospel, waar ze engelachtig bij zingt. Betoverend mooi en lieflijk, zo delicaat en romantisch. Iets tussen Debussy en Kate Bush.
4: Juana Aguirre: ‘Anónimo‘
De muziek van de Argentijnse Juana Aguirre is melancholisch en geheimzinnig, delicaat maar ook een beetje dreigend, sluipend, spannend. Ze zingt zacht en lyrisch, maar de bassen en percussie maken haar muziek robuust en dramatisch, bijna filmmuziek is het. Anónimo is een zéér bevredigende ervaring.
3: Sanam: ‘Sametou Sawtan‘
Eén van de opwindendste bands van de laatste tijd is het Libanese Sanam, dat traditionele Arabische muziek mengt met rock en jazz. Het is wild, het is totaal anders dan alles. Hun album Sametou Sawtan is een behoorlijk psychedelische ervaring waar ze soms bijna sacraal klinken, maar op een heidense manier.
2: Eiko Ishibashi: ‘Antigone‘ en ‘Pareidolia‘
Eiko Ishibashi is mijn favoriete artiest op dit moment. Mijn muzikale jaar 2025 begon in januari meteen lekker met haar nieuwe plaat Antigone. Acht mooie, dromerig gezongen liedjes die bij elke keer luisteren weer iets meer van zichzelf blootgeven. Ishibashi’s muziek is toegankelijk, je zou het zelfs easy listening kunnen noemen, maar als je er eenmaal inzit, word je bevangen door de enorme gelaagdheid ervan. Meeslepend en indringend, een plaat waardoor je bevangen wordt.
In augustus bracht ze nóg een album uit, Pareidolia. Dat is een samenwerkingsproject met Jim O’Rourke en totaal anders, maar niet minder mooi en soms vind ik ‘m eigenlijk nog mooier. Mysterieuze ambient die me sterk doet denken aan Bowie’s album Low.
1: Meitei: ‘Sen’nyu‘
Hét muzikale meesterwerk van 2025 vind ik Meitei’s nieuwe album Sen’nyu. Gevuld met geluiden die hij heeft opgenomen in traditionele onsens, baden met water uit natuurlijke bronnen. Je hoort het geklater, gekabbel, gespetter van water, de ruisende wind, de galm van stenen ruimtes, het gemompel en gestommel van bezoekers, de geluiden van oude, houten mechanieken. Met daar doorheen de intens melancholische, spookachtige muziek van Meitei.
Ik vind zijn albums allemaal bijzonder, maar dit vind ik het mooiste dat hij tot nog toe heeft gemaakt. Het is een spookverhaal, een diep gevoel van ‘mono no aware’, de vluchtigheid van dingen, een gevoel van tegelijkertijd geluk en verdriet, vanwege het besef dat het geluksgevoel eigenlijk alweer voorbij is, of spoedig voorbij zal zijn.
RSS