Reactie van Matthijs
Hannah de Vries
Het spijt mij om te lezen dat redacteuren van mijn programma zich een beetje bangig hebben gevoeld. Wij zijn niet op aarde geplaatst om elkaar bang of ongelukkig te maken. Zelfs ik niet. Mijn programma was godverdomme een medicijn tegen angst en imperfectie.
Dat we ondanks alles toch net niet iedereen een veilig en prettig gevoel hebben kunnen geven, dat raakt mij diep. We hebben het succes van mijn programma altijd uitbundig gevierd. Jullie ook, ondankbare honden, totdat jullie de voedende hand gingen bijten.
Maar gedane zaken nemen geen keer. Die bieden stof tot nadenken. Deze spiegel blijft in mijn kamer hangen. Een moeilijke kwestie. Lastig parket. Lorem ipsum dolor sit amet. Het lijden gaat doorrrrr.
Slome duikelaars
Tegelijkertijd biedt het Volkskrant-artikel ook wel een draconische karikatuur, als je eerlijk en genuanceerd bent. Ja, ik was streng, kon soms boos worden. Dat geef ik ruiterlijk toe. Maar nu word ik door journalistiek gesjoemel weggezet als Eeuwige Driftbui, puur omdat er vijftig slachtoffersverklaringen liggen.
Eigenlijk ben ik het echte slachtoffer hier. En denk eens na, slome duikelaars: als ik zo slecht ben, wat zegt dit over jullie? Jullie, die mijn dagelijkse programma vol levenslust en optimisme altijd zo hebben gewaardeerd? Een programma dat bovendien een wieg werd voor tal van carrières. Jullie hebben altijd gesmuld van mijn enorme kijkcijferkanon.
Ik zeg niks nieuws: sommigen waren wèl goed genoeg om mij te overleven. Voor degenen die het niet hebben gered: het spijt me dat ik er niet was om een trap nazorg te geven. Maar ondanks jullie gebrekkige kwaliteiten had ik milder moeten zijn. Dat begrijp ik nu.
Gekkenwerk
Het was immers nooit persoonlijk: alles voor mijn programma. En als ik nog iets heb begrepen uit dat Volkskrant-stuk, dan is het dat ik eigenlijk het echte slachtoffer ben: het is gekkenwerk geweest om jaar in, jaar uit zo’n goed programma als het mijne te maken. De kijkers zullen altijd van mij blijven houden.
Maar ja, de tijden veranderen.
Wat vroeger kon langs het tuinpad van mijn vader, wat gewoon de gebruikelijke usance was, dat mag tegenwoordig niet meer. Nu worden er lastige vragen gesteld. Dit ethische gewouwel brengt vast wel wat, voor de liefhebber, maar ik blijf trots op mijn programma. Op mijn onvergetelijke kijkcijferkanon.
Hannah de Vries zou graag populair-wetenschappelijk over geschiedenis willen schrijven, maar wordt steeds afgeleid door #OPHEF.
Gastschrijver, 21.11.2022 @ 11:10