Toen twee eikels mijn favoriete filmscène zaten te verkloten met hun woke gezeik
Peter Breedveld
Illustratie: Bernie Wrightson.
Twee weken geleden nam ik de leukste vrouw ter wereld mee naar de film. Het was de Japanse film She Taught Me Serendipity. Ik kende die al, maar wilde ‘m nog eens op het grote scherm zien en ik wilde dat mijn Grote Liefde ‘m ook zag.
In de film zit een lange monoloog van een liefdesverdrietig meisje dat een jongen haar liefde bekent, maar zich realiseert dat hij verliefd is op iemand anders. Ze overlaadt hem met verwijten omdat zij altijd attent was en hij nooit enige nieuwsgierigheid naar haar aan de dag legde, ook al zijn ze collega’s en brachten ze elke avond uren met elkaar door als schoonmakers in een badhuis.
Het is een lange monoloog, te lang, expres te lang, om de kijker helemaal mee te trekken in de hartverscheurende pijnlijkheid ervan. Ze zit vol zelfmedelijden en boosheid. De verwijten zijn niet altijd terecht, hij kan er niks aan doen dat hij nooit meer dan oppervlakkige genegenheid voor haar voelde. Maar dat hij attenter had kunnen zijn, haar had kunnen vragen hoe zij heet want zij weet immers ook hoe hij heet, dat hij naar het liedje had kunnen luisteren waar zij het altijd over heeft, dat weet hij zelf ook. Hij ondergaat machteloos zwijgend zijn straf.
Ik vind het de meest aangrijpende scène, prachtig en kwetsbaar, indringend geacteerd, in een verder zeer sterke film over verlies en verdriet, en de lullige kleinheid waarmee mensen elkaar pijnigen, maar vaak ook plezier geven, over de troost die toevallige ontmoetingen en kleine gestes kunnen geven.
Stalken
Maar achter ons zaten dus twee geeks, een jongen en een meisje van wier constante gegrinnik – signaal naar de andere kijkers dat zij weten, een onhebbelijk trekje van veel filmhuisbezoekers – om alles ik toch al genocidale neigingen kreeg, met elkaar te bespreken dat wat het verdrietige meisje in de film deed, stalken was en dat ze ermee op moest houden en ze sisten “Go home! Just go home!“. Ze zaten godverdomme mijn hele favoriete hartverscheurend mooie scène te verneuken met hun Generation Z Manifesto.
Ik hield het niet meer en draaide me om, of ze alsjeblieft stil konden zijn, of het mogelijk was om anderen van de film te laten genieten zonder hun penetrante commentaar en de rest van de film bleef het bij hun stupide gegrinnik, maar zachter dan daarvoor.
Zat er naast ons nog een gast een uur lang een enorme zak pinda’s weg te knagen om daarna een half uur lang te blijven hoesten vanwege stukjes pinda in zijn luchtpijp, en daarmee wordt de bewering weer eens gelogenstraft dat je films in de bioscoop moet zien, wat natuurlijk wel waar is, maar alle andere mensen moeten ze gewoon thuis op TV kijken. Irritante, lawaaiige, stinkende, asociale tyfuslijers.
Cancelen
Het punt dat ik hier probeer te maken is dat jongeren, ik ben dol op ze, echt waar, ik kan ook een heel eind mee in hun redeneringen, ze zorgen eindelijk voor verandering in de manier waarop we met elkaar omgaan en we doen eindelijk de achterstallige introspectie over structurele discriminatie en postkoloniaal kolonialisme waar we 80 jaar geleden al mee hadden moeten beginnen. MAAR niet alles is stalken, oké? En je kunt film- en romanpersonages niet cancelen omdat je erdoor getriggerd wordt. Ze hebben menselijke tekortkomingen die het verhaal boeiend maken, ze zijn niet perfect als jij, met je penetrante zelfgenoegzaamheid en je mening die blijkbaar zo superbelangrijk is dat iedereen in de filmzaal er kennis van moet nemen.
In goede fictie maken mensen fouten en verkloten ze het, vorstelijk. Net als in een goed leven. Als ik de jongen in de film was geweest, was ik trouwens als een blok voor dat verdrietige meisje gevallen na die monoloog. Ik had om vergiffenis gevraagd en me afgevraagd hoe ik zo blind had kunnen zijn. Maar ik vond haar toch al leuker dan zijn fotomodelachtige love-interest.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Peter Breedveld, 10.10.2025 @ 09:53
RSS