Troglodiet
Hassnae Bouazza
Illustratie: Akseli Gallen-Kallela
Zo heb ik korte tijd wat gehad met een Marokkaanse jongeman in Nederland. Ik ontmoette hem bij een concert van Khaled in Nijmegen waar ik met drie van mijn VPRO-collega’s was. Ik was onder de indruk van zijn gespierde modellenlijf en rustige voorkomen. Hij vond mijn billen indrukwekkend, vertelde hij me later. Ik durfde hem niet aan te spreken, maar hij vroeg me of ik wat wilde drinken. ‘Straks, misschien’, was mijn antwoord. Ik was te druk met dansen.
Aan het einde van de avond, na wat steelse blikken heen en weer, gingen we weg. Ik aarzelde, want ik wilde graag zijn telefoonnummer, maar durfde het niet te vragen. En dus deed een van mijn collega’s het: ze kreeg zijn nummer en gaf hem het mijne. Hij belde me diezelfde avond nog.
Snel trouwen
Het eerste contact was leuk, spannend. We belden, mailden en gingen uit. Hij wilde al heel snel trouwen, maar ik vond het verstandig elkaar eerst beter te leren kennen. Het was een stoere jongen die me af en toe onzeker vroeg of ik hem dom vond – wat ik ontkende. Hij had niet gestudeerd en was gedurende de tijd dat ik hem kende, werkloos geworden. Ik had er allemaal geen moeite mee.
Wat me wel aan hem stoorde, was dat hij zonder probleem tot drie uur uitsliep. Dat iemand dat doet na een lange nacht uit, begrijp ik, maar doordeweeks een gat in de dag slapen terwijl je ook op zoek naar werk zou kunnen gaan, vond ik lastiger te accepteren.
Geen bruidsschat
Desalniettemin zou hij na een paar maanden met zijn ouders om mijn hand komen vragen. Twee dagen voor de bewuste dag kreeg hij het op zijn heupen en maakte me duidelijk wie ook al weer de man is. Hij zou geen bruidsschat geven en een ring ging hij ook niet voor me kopen; hij zou met lege handen komen. Hij vond die hele traditie maar onzin; het ging om onze liefde, nergens anders om.
Marokkanen die traditioneel trouwen, pakken goed uit. Als de aanstaande bruidegom met zijn ouders om de hand van de vrouw komt vragen, wordt er uitgebreid gekookt door de familie van de vrouw; de man en zijn familie komen bepakt met cadeaus voor de aanstaande bruid. Ook wordt er dan gesproken over de bruidsschat: wat de bruid van de bruidegom krijgt voor haar huwelijk. De bruidsschat is bedoeld voor de bruid zodat ze er haar bruidsbenodigdheden (trouwjurken, sieraden, nachtkleding, noem het maar op) mee kan bekostigen.
Geld voor nieuwe kleren
Ik had het niet eerder over een bruidsschat gehad, omdat ik daar nooit aan gedacht had. Het was ook niet relevant voor me, maar de verbetenheid waarmee mijn aspirant-aanstaande zich opstelde, zinde me niet. Ik begreep ook niet waar het opeens vandaan kwam.
Hij dreigde dat hij op zou staan en vertrekken als iemand van ons erover zou beginnen. Zijn ouders, zo verzekerde hij me, had hij al geïnstrueerd het onderwerp te vermijden. Hij wilde ook wel geld krijgen om nieuwe kleren te kopen, beargumenteerde hij. Hoezo had een vrouw recht op een bruidsschat? Hij vergat dat hij de kleren die hij aanhad en de schoenen waar hij op liep, niet zelf had betaald.
Enerzijds wilde hij de man zijn en zijn wil aan me opleggen, anderzijds zat de traditie hem in de weg. De oplossing voor hem lag erin die hele traditie achterlijk te verklaren en de moderne maatschappij te omarmen. Zo kon hij naar hartenlust in traditie en moderniteit shoppen zonder gezichtsverlies.
Hij had misgegokt
Wanhopig snikkend probeerde ik hem tot rede te brengen om het onderwerp te vergeten, want ik zou niks van hem vragen, ik wilde alleen niet dat hij zich als een hork zou gedragen, maar hij was vastbesloten en wilde de regie bepalen over hun bezoek. Het moest allemaal op zijn manier of niet. Ik moest maar nadenken of ik me naar zijn wensen schikte.
Ondertussen besloot hij mijn telefoontjes en berichtjes niet meer te beantwoorden. De zaterdagochtend, de dag dat ze zouden komen, stuurde ik hem een sms dat hij zich de moeite kon besparen.
Na mijn berichtje aan hem ben ik gaan winkelen, kocht een witgouden ring met saffier voor mezelf en genoot van een uitgebreide lunch met mijn beste vriend. Hij had gegokt dat ik, net als de meeste vrouwen, zo graag zou willen trouwen dat ik alles zou accepteren. Hij had misgegokt. Ik was niet 33 jaar kieskeurig geweest om met een troglodiet te eindigen.
Niet naar mannen luisteren
Hij had er achteraf spijt van. Nog steeds neemt hij om de zoveel tijd onhandige pogingen tot contact: bellen en ophangen, cryptische sms’jes, bedoeld om mijn aandacht te trekken en het contact te herstellen.
Sowieso valt me op dat de mannen die het luidst verkondigen dat ze zo verschrikkelijk geëmancipeerd en modern zijn, het meest vrouwonvriendelijk of traditioneel zijn als het erop aankomt. Niet zelden krijg ik met zulke mannen te maken, vol van hun vermeende liberalisme, schoppend tegen heilige huisjes, maar als puntje bij paaltje komt, verwijten ze mij dat ik niet naar mannen luister, mij niet ‘door andere mannen laat leiden’ of ze praten privé over vrouwen zoals de gemiddelde conservatief dat doet.
Onmiddellijk verdacht
Wie echt geëmancipeerd is, heeft niet de behoefte dat steeds te benoemen, is mijn ervaring. Wie zichzelf op de bevrijde borst klopt, is onmiddellijk verdacht bij mij. Door schade en schande wijs geworden, zeg maar.
Fragment uit Arabieren Kijken, Hassnae Bouazza’s boek over de onbelichte kant van de Arabische wereld, de wereld van soaps, films en popmuziek, van zinderende seksualiteit en verstikkende taboes, glamour en plastische chirurgie, vroom geloof en zwarte magie, vrije vrouwen en bange mannen. De wereld die u niet mag kennen van Pauw en Witteman. Lees hier al de eerste bespreking. Vanmorgen zat ze bij BNR Nieuwsradio voor een interview (hier terug te luisteren) en eerder vanavond zat ze in Kunststof op Radio 1, hier terug te luisteren.
Hassnae Bouazza, 16.01.2013 @ 10:00
13 Reacties
op 16 01 2013 at 11:34 schreef Wim:
Afgaande op dit stukje. Zou de titel van het boek dan niet beter: “Marokkanen Kijken” zijn geweest ?
Een Marrokaan is toch niet per definitie een Arabier ? Sommige Berbers bijvoorbeeld hebben voor zover ik weet een pest hekel aan Arabieren. Of moet ik vanwege mijn “onkunde” juist dit boek lezen/kopen ?
op 16 01 2013 at 11:54 schreef Majda:
Ja, Wim. Eerst het boek lezen.
Als het alleen over Marokkanen ging, had het wel ‘Marokkanen Kijken’ geheten, inderdaad.
op 16 01 2013 at 14:10 schreef jan:
Op zich een aardig stukje, begrijpelijke keuze ook. Alleen de kille calvinistische ondertoon die hier en daar naar boven komt kan ik niet zo waarderen. Maar goed dat is mijn smaak.
op 16 01 2013 at 17:28 schreef marten:
Ik kan mensen met drieletterige namen die zure of domme comments geven niet zo waarderen. Maar goed dat is mijn smaak.
op 16 01 2013 at 18:39 schreef Kees:
Zojuist besteld bij de dikke boekenman en als alles goed gaat, morgen al bezorgd. Morgenavond een grote pot thee en een mooi boek..
op 16 01 2013 at 20:32 schreef Ralph van der Geest:
Hassnae, van harte gefelictieerd met de publicatie van je boek. Echt gaaf! Ik ga het zeker lezen.
Jouw stem is er één van hoop in een steeds enger wordend land.
op 16 01 2013 at 20:54 schreef Babe:
Ik heb de korte inhoud gelezen en het spreekt me erg aan. Een kijkje in het leven van de arabier die niet in de krant komt en gewoon leeft zoals jij en ik. Afgaand op de episode hier boven geloof ik dat het een eerlijk boek is.
op 16 01 2013 at 21:01 schreef boris:
Beklemmend stukje. Juist die ’traditionele’ Marokkaanse knullen barsten van de testosteron. Heerlijk. Zebbie altijd in ‘working order’. En dol op tagnaa/terma/tiz. Wel stiekem natuurlijk…but who gives a fuck! Let’s party!
op 16 01 2013 at 23:42 schreef dewanand:
namaste Hassnae,
Interessant betoog, alleen ben ik bang dat de afkomst van deze man irrelevant is in dit geval. Hoe ik het zie is zo:
Deze Marokkaanse man heeft te weinig zelfkennis en zijn verwachtingspatroon past niet bij die van jou. Ik geloof meer in het concept van een rat moet met een rat verder leven en dingen doen, formeel of gewoon lekker vrij in het vuile riool, wel bloot. Rattenliefde is de lekkerste liefde en veel meiden geven mij gelijk.
Man/vrouw relaties zijn evolutionair bepaald en volgens mij rasonafhankelijk en ook geloofs onafhankelijk, Verder is er nog iets als maatschappelijke status en positie, wat een relatie of huwelijk sterk kan beinvloeden. Ik zie vaak academisch opgeleide hindoe meiden die getrouwd zijn met academisch opgeleide negers en alles is pico bello op alle niveaus. Ja, soort zoekt soort denk ik en liefde kent geen kleur of geloof.
Rolpatronen bepalen het succes van een relatie, en de stekker moet in het stopkontakt passen en goed voelen en vullen.
Modern of conservatief zijn lege ongedefinieerde begrippen denk ik, anders moet je het definieren naar eigen inzicht.
meisjes vinden nooit hun ware liefde, waarheid als een koe.
dewanand
op 18 01 2013 at 02:33 schreef Olav:
Toch grappig dit verhaal.
Ik heb zelf trouwens enige tijd geleden een Marokkaans-Nederlandse jongedame ten huwelijk gevraagd. Maar dat was voor de grap en voor de flirt. Meisje zat onbehoorlijk mooi te wezen achter de kassa bij de bouwmarkt. Grote donkere ogen, gulle glimlach, kuise hoofddoek om, en een zeer onkuise strakke coltrui om haar mollige bovenlijf.
Dat je je afvraagt: waarom nog die hoofddoek. Of: als je die hoofddoek uit overtuiging draagt, waarom dan dat strakke truitje?
Die discussie ben ik niet met haar aangegaan. Ik heb haar gevraagd of ze met me wilde trouwen en daar moest ze erg charmant en ondeugend om lachen, en daar heb ik het bij gelaten.
op 18 01 2013 at 12:12 schreef Eva S.:
Olav, ik vind dat politiek bedrijven over andermans lichaam. Ik maak de fuck zelf wel uit wat ik wel of niet draag. Zij ook.
Misschien moet je een vrouw zijn om het net zo frappant te vinden dat een vader tegen haar dochter zegt dat ze een hoofddoek moet dragen als dat een schooldirecteur zou zeggen dat ze het niet zo mogen. Ik had vroeger een hanenkam, net als velen met mij – hadden mensen in een autoriteitspositie er toentertijd wat van gezegd, dan had ik ‘m nu nog.
Enfin, Hassnae, boek is besteld, ik ben benieuwd! Mooi voorproefje, en ik moest stiekem lachen om het woord troglodiet. Mijn getrouwe Marokkaanse man moest ook lachen. (“Oh god! Een bruídsschat! Dingen naar haar hand! Hahahaha!”)
op 18 01 2013 at 14:14 schreef Olav:
Politiek bedrijven, Eva? Integendeel. En natuurlijk moet iedereen kunnen dragen wat hij/zij zelf wil. Ik ben een enorme voorstander van die vrijheid.
Maar ik mag me dan toch nog wel afvragen wat de gedachte is achter de keuzes die iemand maakt? In het geval van de mooie lieve kassadame vond ik het gewoon opvallend, intrigerend en grappig. En bovendien heel stijlvol. Ze had wel zó op de cover van een damesblad gekund.
op 25 01 2013 at 08:37 schreef You On A Gin:
Haha, wat een deadbeat. Maar goed dat je daar mee niet getrouwd bent dan, zeg. Peter is misschien dan een beetje een chagrijn, maar in ieder geval meer a man’s man.
Mijn trouwplannen waren ooit gefnuikt door de liefde van mijn leven (ooit), die te kennen gaf dat ze niet wilde trouwen met iemand die in (een) god gelooft. Dat is wat een extreem gristelijke opvoeding met iemand kan doen. Sommigen krijgen juist een extra hekel aan spiritualiteit erdoor.
Ik ben zelf redelijk conservatief w.b.t. een hoop dingen, en ben daar altijd ook direct en duidelijk in. Ik houd van normale seks, hoef geen attributen, rollenspelen of in de kroonluchter te hangen. Ik vind dat een man zijn vrouw moet kunnen beschermen, en dat mijn vrouw mijn achternaam moet aannemen, of ze het nou een kutnaam vindt of niet.
Toch zie ik geen reden om zelfverklaarde “geëmancipeerde en moderne” mannen te scharen onder de categorie van deze specifieke would-be echtgenoot. Ik zou, als ik een vrouw was, vooral zgh. “metro-mannen” wantrouwen. Al is het maar omdat ze waarschijnlijk ervandoor gaan met je duurste lingerie en mascara wanneer de relatie tot een eind loopt.
Ach, menselijk gedrag is een sinus.
RSS