Pinard
Michiel Mans
Illustratie: Pieter Hogenbirk
In de discussie over bloed en tomatensap schreef José Carmo da Rosa over de voortschrijdende smaakpapillen der Hollanders:
Iedereen boven de 40 kan je dat vertellen Denk bv aan het boek van Reve, De Avonden, en vooral aan de scène met de moeder die dacht wijn te hebben gekocht voor oudejaarsavond, maar het was cider. Vroeger was bv in Nederland wijn drinken gereserveerd voor bijzondere (feestelijk) gelegenheden, nu is het normaal geworden.
Ik kreeg onmiddellijk weer de smaak van het afbijtmiddel ‘Pinard’ in mijn mond. Dat verkocht Appie een tijd in kartonnen literpakken. Heel feestelijk. Hoewel mijn ouders wel smaak hadden, en herkenden, was het wat alcoholische dranken betreft toch een stuk minder. Zoals José al schreef, wijn werd alleen bij bijzondere gelegenheden aangeschaft. Niet noodzakelijkerwijs feestelijke gelegenheden. Drankfestijnen waren zeldzaam maar als zaken uit de hand liepen, waren ze memorabel. Bijvoorbeeld ‘op de boerderij’.
Mijn ouders hadden van 1963 tot 1981 een tweede huis met een bunder grond in Wapserveen. Een zo’n tweehonderd meter van de weg afliggende vrijstaande boerenstulp tussen het noest bebouwde, weelderige Drentse land. Naar achteren begon op vijfhonderd meter de hei. Hierachter lag een voor Nederlandse begrippen groot bos. De stulp werd in vakanties en soms weekenden verbouwd van een primitief bivak met rieten dak, tot een iets minder primitief bivak. Heel romantisch. Voor een tijdje… .
Als kind waren de haast geheimzinnige hoeken en gaten van een dergelijke optrek een feest. Als puber werd het wat minder. Je had de hoeken en gaten inmiddels wel gezien en bovendien waren er andere spannende vakanties te bedenken. Je vriendjes gingen naar het buitenland en jij ging voor de variatie weer eens naar de boerderij. ‘Verwend kreng’, denkt u nu terecht. Dat zagen we later ook wel in maar toen niet.
Dat verwennen had ook een keerzijde. Van de wat late ochtenden, een oud familiespreekwoord zegt: ‘de ochtendstond heeft lood in de benen’, tot het eind van de middag, werd er wel vaak stevig doorgewerkt. Niet zelden ervaarden mijn twee broers, twee zussen en ik, het als slavenarbeid met pa als Atilla de Hun die de kat met negen staarten hanteerden. Soms letterlijk, hoewel het dan geen kat maar een stuk bamboe hengel betrof. Wanneer begint dat feest nou?
Na zo’n dag gedane arbeid werd om een uur of vijf iemand naar de straat gestuurd om een fles bessenjenever te halen bij Café Hof. Dit, al dan niet aangevuld met de eerder ingeslagen pakken Pinard, bracht een ieder in een uitstekende stemming. We konden dan nog wel eens aan het experimenteren slaan. Bijvoorbeeld hoeveel mensen er in een Daffodil passen. Dat was een van de eerste auto’s van mijn oudste broer. Met het verwijderen van diverse deuren en zo nog wat losse plaatdelen, aardig wat.
Kan zo’n gevulde Daffodil dan nog rijden? Dat kan. Ook als mijn zus van dertien achter het stuur zat. Mijn liefde voor Top Gear moet in dergelijke experimenten zijn oorsprong hebben. Zo rond die leeftijd hebben wij allemaal de eerste beginselen van het autorijden op landweggetjes geleerd in pa’s Mini. Ook daar paste overigens heel veel mensen in. De wat beperkte didactische eigenschappen van mijn vader deden soms ietwat af aan dit verder aangename gebeuren. De bessenjenever, Pinard en Romeinse vreetpartijen rond kampvuren, maakten dat je het lijdende rijden, of het carboleumen in de zon, snel weer vergat. Het grote, meestal toeristenvrije bos en het hieringelegen ven ‘Brandeveen’, waar we zwommen, zitten blijvend in de hersenmap. Het zijn veelal prettige herinneringen die ik aan de boerderij heb. Bedankt, José.
Michiel Mans (1956) is grotendeels autodidact, een ‘lezer’ met interesses in geschiedenis, filosofie, politiek en wetenschap. Hij komt uit een nest van ‘boerenverstand’ aan moederskant en een ‘oud koloniaal uitzuigersgeslacht’ aan vaderskant. Een mix van Drents humanisme en rechts reactionair in een liberale, sceptische saus.
Algemeen, 26.09.2006 @ 22:43
18 Reacties
op 27 09 2006 at 10:09 schreef Peter Breedveld:
Heette die wijn van AH echt ‘Pinard’? Ik dacht dat ‘pinard’ argot was voor sloeberwijn, dat spul dat je altijd in plastic jerrycans van 5 liter koopt.
op 27 09 2006 at 14:53 schreef Michiel Mans:
Yep, Pinard was de naam. Je had rode en rose, of er ook wite was kan ik me niet herinneren. Ik kan me goed voorstellen dat het jargon werd voor sloeberwijn. Sloeberwijn is slobberwijn voor arme sloebers. De Franse legionairs kregen het ook naar het schijnt.
Er werd wel meer door de grootgrutters verkocht dat nu niet meer voor menselijke consumptie zou worden toegelaten. Zo was er Nasi uit blik van Koen Visser. Hoe ze dat oneetbaar maakten, blijft een raadsel. Het leek uit paprijst en laurier te bestaan. Wat dat betreft is het kant en klare assortiment, ook uit blik, enorm verbeterd.
Wat me verder nog levendig bijstaat is ‘Smack'(in blik). Dat was onvervalste ‘Spam’. Nog steeds bekend van Monty Python. Het was een gehomogeniseerde klomp reuzel smurrie die iets vleesachtigs moest imiteren. Het had nagenoeg geen smaak.
Tenslotte de Limburgse kaas. Inmiddels staat dit op de WHO lijst van verboden middelen. In het Amerikaans bestaat de term ’to smell like Limburger cheese’. De kaasversie dus van de Indonesische Durianvrucht. Mijn moeder had dan ook nog eens de onhebbelijke gewoonte het te bakken. Hierna rukte de BB uit om de wijkbewoners te evacueren. Om de indruk te ontnemen dat ik culinair gemarteld werd, mijn moeder kon fantastisch koken, met name Indisch. Bij ons thuis geen aardappelen, vlees en groente sleur.
op 27 09 2006 at 14:59 schreef Peter Breedveld:
Limburgse kaas stinkt, maar niet half zo erg als Corsicaanse kaas. In Asterix op Corsica is er een running gag om dat gegeven gebouwd. Wel heel lekker, die kaas.
op 27 09 2006 at 15:06 schreef O'Brien:
Pinard, argot, zurig, kartonnen pakken, goedkoop dronken worden. houten kop de volgende ochtend
Dat waren mijn eerste associaties.
Maar het spul is er nog steeds :
Domaine Vincent Pinard
Domaine Vincent Pinard: Klasse Sauvignon, fris, droog, ‘agrumes’ (grapefruit). Twee verschillende cuvée’s.
(aardige manier om te zeggen dat het om veredelde wijnazijn gaat, lijkt me)
Domaine Vincent Pinard Prijs
Sancerre cuvée Florès, 2004 14,50
Sancerre cuvée La Clemence, 2004 14,50
Sancerre (rouge) Charlouise 2003 25,00
De Sauvignon blanc laat zich het beste vangen in een mooie Sancerre. Zo ook bij Domaine Pinard. Vincent en Cosette Pinard ‘verbouwen’ prachtige wijnen op de kalkhoudende grond van Bué. Zij assembleren hun wijnen (d.w.z. mengen van de verschillende percelen) zodat ze ook in mindere jaren volle, smakelijke en goede wijnen kunnen maken. Pinard is betrouwbaar en innovatief (zij bewaren een deel van de wijn gedeeltelijk op hout en assembleren de cuvés). Op die manier maken ze heel interessante – maar vrij kostbare – wijnen (zoals cuvée Le Nuance en Harmonie). Ik heb gekozen voor de cuvée Florès, van wijngaarden van gemiddeld 20 jaar oud en geheel opgevoed op cuve (niet op hout). Florès is elegant van smaak, fris, rond en rijp en heeft een mooie subtiele afdronk. Een culinaire wijn om bij te eten. Probeer eens Dorade (vis) met witlof, peer en Crottin de Chavignol (geitenkaas)
Proost !
O Br
op 27 09 2006 at 19:00 schreef Michiel Mans:
Mon Dieu,
Domaine Vincent Pinard en de genoemde Sancerres, zijn van een volslagen andere orde dan het alleen met ‘Pinard’ aangeduide bocht in pakken. Sorry O’ Brien, maar van wijnazijn is geen sprake bij welke Sancerre dan ook. Natuurlijk valt over smaak niet te twisten en wijn, vooral Franse, is met bergen snobisme omkleed. Met de komst van uitstekende Aussie en Zuid-Afrikaanse, Chileense en Argentijnse wijn, kunnen de Fransen het met hun blaseewijn steeds meer shaken.
op 27 09 2006 at 19:18 schreef Lagonda:
Limburgse kaas stinkt, maar niet half zo erg als Corsicaanse kaas. In Asterix op Corsica is er een running gag om dat gegeven gebouwd. Wel heel lekker, die kaas.
Dat is toch die kaas waar je eerst de maden uit moet slaan? ‘Casu marzu’, heet het geloof ik. Mja… think I’ll pass.
op 27 09 2006 at 19:35 schreef O'Brien:
ik twijfel er geen moment aan, Mans. Sancerre, was dat niet die wat ziltige wijn uit de monding van de Loire ? Krijg je dorst van natuurlijk, waardoor je meer Sancerre gaat drinken.
op 27 09 2006 at 20:10 schreef Peter Breedveld:
Dat is toch die kaas waar je eerst de maden uit moet slaan? ‘Casu marzu’, heet het geloof ik. Mja… think I’ll pass.
Watje.
op 27 09 2006 at 21:34 schreef Lagonda:
Nah … ik ben een behoorlijk avontuurlijke eter, maar semi-toxische kaas met een bovengemiddeld risico op een wormeninfectie in je darmenstelsel, nah, beter van niet.
Overigens schijnt het erg moeilijk te zijn er een te scoren. Ze mogen officieel niet geproduceerd worden, en zijn dus alleen illegaal te verkrijgen.
op 27 09 2006 at 21:38 schreef Peter Breedveld:
Het is ook niet de kaas die ik bedoel. Ik heb het over een Corsicaanse kaas die erg stinkt, waar geen wormen in zitten en die erg lekker is. Ben je wel eens op Corsica geweest, trouwens? Alles is daar lekker: de muskaatwijn, de honing, de ham, de kaas, de nougat. Een paradijs voor de lekkerbek.
op 27 09 2006 at 21:43 schreef Jan uit Heerlen:
Geef mij maar een lekker bruine boterham met rommedoe, dan mogen jullie alle dure buitenlandse kazen met onuitspreekbare namen houden!
op 27 09 2006 at 21:49 schreef Peter Breedveld:
‘Rommedoe’ klinkt mij weer heel exotisch in de oren.
op 27 09 2006 at 21:52 schreef Lagonda:
Je bedoelt zeker Calanzana of Niolu of zoiets?
Ik ben ooit een dag in Ajaccio geweest, maar dat is al heeeel lang geleden, toen mijn smaakpapillen nog waren afgestemd op cola en snoep. Maar je beschrijving klinkt goed — ik heb al eens van meer mensen begrepen dat het voedsel er erg goed moet zijn. Dus daar moet ik dan ook maar eens naar toe. Maar EERST naar Islay voor een whiskyvakantie!
op 28 09 2006 at 02:45 schreef Paardestaart:
Rommedoe is die limburgse kaas..Héerlijk.
Je moet er wel voor in het vreemdelingenlegioen zitten; de verbroedering daar schijnt van dien mate te zijn dat zelfs die kaasadem een gesprek van man tot man niet in de weg staat
op 28 09 2006 at 14:01 schreef carmo da rosa:
op 27 09 2006 schreef Lagonda:
Limburgse kaas stinkt, maar niet half zo erg als Corsicaanse kaas. In Asterix op Corsica is er een running gag om dat gegeven gebouwd. Wel heel lekker, die kaas.
Het is een plezier te merken dat bij FN men zijn (klassieken) Goscinny & Uderzos kent
Michiel zei:
Het zijn veelal prettige herinneringen die ik aan de boerderij heb. Bedankt, José.
Niets te danken. Ik moest iets terug doen voor die fantastische telefonisch gesprek tussen Don and George.
Over wijn gesproken.
Hoe kon je toch in de jaren 70 een goede wijn drinken als arme (marxistische) politiek vluchteling.
Bij de kapitaalkrachtig Vroom & Dreesmann (in Den Haag) kon je toen makkelijk het etiket van een veel voorkomende aanbieding – 3 flessen voor een tientje verwijderen en plakken bij 3 flessen Saint Emilion Grand Cru. De in die tijd hoofddoekloos kassapersoneel had gelukkig net zoveel verstand van wijnen als ik van Corsicaanse kaas
Dit blijft a.u.b. tussen ons
op 28 09 2006 at 14:28 schreef Peter Breedveld:
Dat was ik, van die Asterix. En met Vroom en Dreesmann gaat het heel slecht, en we weten nu dat dat dus door jou komt.
op 28 09 2006 at 19:00 schreef babs:
Sommige illegale Cabrales (blauwe Spaanse kaas) heeft wormen. Ben ze met wormen nog niet tegengekomen, zonder wormen al sterk genoeg van smaak.
op 28 09 2006 at 19:11 schreef Michiel Mans:
Ik vind dat je vrij ver mag gaan om te voorkomen dat je met een of andere ‘Chateau Migraine Tres Cru, Controlee Malade Superieur’ thuiskomt. Ook 3 flessen koelvloeistof voor een tientje was reteduur. Esso verkocht 5 liter cans voor fl 6,95.
Overigens, sinds de Nederlander wijn ontdekt heeft, moet je hoofddoeken achter de kassa hebben om de truuc van Carmo toe te kunnen passen. Wellicht is er ook zoiets te bedenken met verpakt varkensvlees. Gaan ze ook niet uitvoerig besnuffelen en bevingeren. Geef dit natuurlijk wel een politiek-sociaal-maatschappelijke boodschap voor als je gapakt wordt. ‘Edelachtbare, hoofddoeken zijn haram. Daarom ben ik uitgekookt halal gaan winkelen.’
RSS