Glibberen voor Daddy
Peter Breedveld
Ik herinner me de tijd vlak na Donald Trumps inauguratie als een nachtmerrie-achtige tijd, hetzelfde gevoel als de nasleep van 9/11 en de aanval van Hamas op Israël. Slecht slapen en altijd wakker worden met een oorlogsgevoel.
Maar er was ook een zekere strijdlust die ik overal in Europa meende waar te nemen. Omdat Trump Europa leek over te leveren aan Poetin en ons de economische oorlog verklaarde én omdat in één klap duidelijk werd dat Silicon Valley een directe bedreiging was, dacht ik dat Europa zich echt onafhankelijk ging maken van de VS. Frankrijk leek de weg te gaan leiden, dat had altijd al een digitaal netwerk dat niet in bezit was van de Amerikanen, en een eigen kernwapenarsenaal.
Europa is groot en machtig en rijk genoeg om op eigen benen te staan op economisch, militair en digitaal gebied, en academisch gebied, niet te vergeten. Omdat Trump recht op de halsslagader van de Amerikaanse academische wereld afging, nodigde Europa Amerikaanse gerenommeerde wetenschappers, die plotseling dissidenten geworden waren, uit om naar de EU te komen. Díe energie. Ik was er zo enthousiast over dat ik schreef dat Europa een Meiji-restaurantie nodig heeft. In sneltempo de VS voorbijstreven als grootmacht, alle hens aan dek, zorgen voor een eigen sterke defensieapparaat, een digitale infrastructuur, economie en samenwerking zoeken met andere vrije rechtsstaten als Japan, Zuid-Korea en Canada om daarmee een nieuwe Free World te vormen. Amerika is nu de Oude Wereld, dat idee.
Glibberig geslijm
Maar de NAVO-top van afgelopen week heeft bij mij alle hoop de bodem ingeslagen. Niet zozeer door de kruiperigheid van Mark Rutte, die zagen we allemaal aankomen, maar die van heel Nederland, eigenlijk. Geen massademonstraties tegen Trump maar dom, schaapachtig volk dat samendromde om “The Beast” te bewonderen, het monsterachtige vehikel waar Trump zich mee verplaatst, en onze intelligentsia die zich zowat allemaal verdrongen om de genialiteit van Rutte te bezingen, die wond Trump toch maar mooi om zijn vinger met zijn zelfvernedering.
“Zijn hele gereedschapskist met overtuigende taal zet hij open voor onze Donald”, zegt Neerlanicus Robert Wigt in NRC. Wigt noemt Rutte ‘Misschien wel de verbaal meest begaafde premier van Nederland’ in zijn boek over Ruttes taalgebruik, ‘Supergaaf’. Hij heeft een nieuw boek over het taalgebruik van Wilders dat me door zijn uitgever is toegestuurd. Ik ben er nog niet aan durven beginnen. “Een ongelooflijke fijne neus voor het overtuigen van mensen die aanvankelijk aarzelen of tegenstribbelen”, zegt voormalig topdiplomaat Ben Bot tegen de NOS, in een stuk waarin tal van knappe koppen in katzwijm vallen door Ruttes glibberige geslijm.
Gewelddadige vader
Berber van der Woude, die overduidelijk beter is ingevoerd in de psyche van de bully, maakt brandhout van dit soort bewonderende analyses. ‘Trump eet niet uit Ruttes hand. Rutte hoeft maar één ding te zeggen of te doen dat Trump niet bevalt en de bromance is voorbij. Zo werkt dat bij gewetenloze pestkoppen. Wie dat niet gelooft, heeft vroeger op het schoolplein niet goed opgelet’, schrijft zij op De Correspondent.
Ik heb Trump ook altijd gezien als schoolpleinbully, maar vorige week, vanwege dat ‘daddy’ van Rutte, moest ik denken aan een huistiran. In de weekendeditie van NRC wijst iemand op de seksuele connotaties van het woord “daddy”, maar ik vraag me af of Rutte dat “daddy” misschien van Mel Gibson heeft, die een tijd geleden over Trump zei: “It’s like daddy arrived and he’s taking his belt off.”
Een bloedstollende, ijzingwekkende associatie voor ik vermoed iedereen uit een disfunctioneel gezin met een gewelddadige vader aan het hoofd. Ik had zo’n vader. Die sloeg mijn broer en mij niet met de riem, maar gooide ons van de trap af of gaf ons vuistslagen in ons gezicht. Mijn (stief)moeder deed niks, die gebruikte onze angst voor daddy juist om ons nog meer te terrorizeren.
Zo’n disfunctioneel gezin is door Hillary Mantel al eens gebruikt als metafoor voor een dictatuur, met gezinsleden die, als het nodig is, elkaar voor de bus gooien om een dag niet geslagen of verkracht te worden (mijn vader sloeg ons alleen, hij heeft ons niet misbruikt). Het is een mega-toxische omgeving om in op te groeien, kan ik u vertellen.
Verraderlijk broertje
Precies zo’n toxische omgeving is de EU, die nu weer lijkt te buigen voor Trump om hem tot bedaren te krijgen. Iemand als Rutte, die openlijk voor Trump kruipt in plaats van hem de waarheid te zeggen, brengt ons allemaal in gevaar, want Trump zal hier meer van willen. Meer concessies, meer gehoorzaamheid om ervoor te zorgen dat-ie zijn riem niet afdoet.
Bekeken van buiten de grenzen van Nederland, vraag ik me af of de rest van de EU, die met uitzondering van Duitsland (dat ook alle symptomen van een misbruikt kind vertoont) bereid lijkt Trump meer tegenwind te geven, Nederland niet met ontzettend veel wantrouwen begint te bekijken. Wij zijn het verraderlijke broertje dat de anderen naar voren schuift om zelf buiten schot te blijven. Caroline de Gruyter schrijft vandaag dat in Europa het besef, dat het behoud van Oekraïne existentieel is voor ons eigen voortbestaan, diep is doorgedrongen. In Nederland zie ik vooral gretigheid om Oekraïne en de Baltische staten op te offeren om Poetin te behagen.
Het laffe opportunisme, gecombineerd met de koppige domheid van Nederland, heb ik altijd één van de engste dingen gevonden die er zijn. Mocht Poetin of een andere gek weten door te stoten tot in Nederland, dan zijn mijn landgenoten degenen voor wie ik het meeste op mijn hoede zal zijn.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Peter Breedveld, 28.06.2025 @ 15:19
RSS