Werkgevers moeten van hun Hollandse miezerigheid af
Peter Breedveld
Toen ik scholier was, raakte ik in de ban van het boek When The Legends Die van Hal Borland. De hoofdpersoon is een inheemse Amerikaan die met zijn ouders in de wildernis leeft van wat de natuur hen geeft, omdat ze geen zin hebben hun hele leven voor de witte man te werken om een schuld af te betalen die ze in de maag is gesplitst. Maar als die ouders sterven, wordt hij gedwongen terug te keren naar de “beschaving”, waar hij voor geld paarden de dood in jaagt op rodeo’s.
Dat is eigenlijk de essentie van ons aller leven. Wij rijden voor geld paarden de dood in om mee te kunnen doen aan de afschuwelijke horror-rodeo van het consumptieve krediet, en bij te dragen aan de economische groei.
Vernederd door je baas
Werken voor je geld was altijd een soort gunst die je werd verleend door een baas. Wie dat wilde, moest geen “negen-tot-vijf-mentaliteit” hebben en “flexibel” zijn en bereid zich 200 procent in te zetten en je moest je goed realiseren dat er voor jou tien anderen bereid waren zich dagelijks te laten vernederen voor een lulsalarisje. Eens in de zoveel tijd werd er gereorganiseerd en moest je solliciteren naar je eigen baan, die je dan kon krijgen op voorwaarde dat je een “leven lang bleef doorleren”, dus in je eigen tijd moest je je ook nog eens constant laten bijscholen.
Dus je zeurde maar niet over je overuren en dat je dingen moest doen die niks met je taakomschrijving te maken hadden en eigenlijk 24/7 het eigendom was van één of andere overbetaalde bullebak, die je ook in het weekend zonder scrupules lastigviel en altijd en overal over jou kon beschikken.
Voor een baas werken is vernederend, en ergens barbaars. Je hebt immers geen keuze. Je moet werken om te kunnen leven. Je kunt niet zeggen: fuck dat, ik ga jagen en verzamelen. Je moet je onderwerpen aan een baas. Doen wat de baas zegt. Zijn aars likken, over je heen laten pissen. Om de hypotheek en je vaste lasten te kunnen betalen.
Massa-ontslagen
Maar toen kwam corona en werd duidelijk wat de dank was voor al die opofferingsgezinheid voor de baas. Om te beginnen de werkers in de gezondheidszorg, die onder onmenselijk zware omstandigheden onmenselijk zwaar werk moesten verzetten om de samenleving letterlijk van een wisse dood te redden, maar die na het aanvankelijke applaus voor hun heroïsche inzet nog niet eens een fatsoenlijke loonsverhoging mochten krijgen, maar na veel hangen en wurgen een karige bonus, waar nog wel belasting vanaf moest.
Daarna volgden de massa-ontslagen. Shell, Bam, Tata Steel, KLM, de Jaarbeurs, Heineken. Vele duizenden mensen werden zonder plichtplegingen gewoon geloosd. Onderwijl hoorde je werkgevers kraaien dat we tijdens de lockdown maar af moesten zien van vakantiegeld, want was corona niet één grote vakantie? Werknemers moesten hun privacy opofferen omdat wantrouwende waarden in de gaten wilden houden hoelang ze thuis achter hun laptop zaten, of ze niet te vaak naar de wc gingen en of ze hun uurtjes wel maakten. Er waren zelfs bedrijven die van hun werknemers eisten dat ze de verloren tijd tijdens de lockdowns daarna kwamen inhalen. Met goedkeuring van de rechter! Hé, ik haal niet voor niks vaak Marcuse aan, die stelt dat Gesetz und Ordnung sind überall und immer Gesetz und Ordnung derjenigen, welche die etablierte Hierarchie schützen. Recht en orde dienen altijd de gevestigde hiërarchie.
Velen van ons zijn gewoon honds behandeld door onze bazen tijdens de corona. Dus het is met demonisch genoegen dat ik het gejank van veel werkgevers aanhoor over de vacatures, die blijven openstaan omdat mensen geen zin meer hebben om voor een baas te werken. Dacht je echt dat iedereen weer met kwispelende staart aan zou komen hollen, gretig zich weer als vuil te laten behandelen door een ondankbare baas?
Hollandse lompheid
Een tijdje geleden kwam er een 69-jarige vrouw in het nieuws die 17 jaar als postbode voor PostNL had gewerkt en een doosje Merci-chocola kreeg toen ze met pensioen ging. Die Hollandse lompheid, de knieperige miezerigheid die hier als een deugd wordt beschouwd. Bazen die zichzelf miljoenen aan bonussen cadeau geven en hun personeel, de mensen die écht werken, afschepen met een doosje goedkope chocola. Het zou best een verklaring kunnen zijn voor het nijpende personeelstekort waar het bedrijfsleven mee kampt. Waarom zou je loyaal zijn aan een werkgever die zo achteloos met jou omgaat?
Ik denk dat corona louterend heeft gewerkt. De wereld is niet het duurzame paradijs geworden dat militante naïevelingen voor zich zagen, maar mensen zijn wel, met de dood zo nabij, gaan nadenken wat het leven nou de moeite waard maakt. Het grootste deel van je tijd geestdodend werk doen voor een lompe lul in een pak die jou niet eens als een volwaardig mens ziet is misschien wel de grootste verspilling van de weinige kostbare tijd die we hebben.
Sander Schimmelpenninck wil dat we allemaal meer gaan werken voor “het collectief”. Welk collectief? Het collectief van de kippenren, waar iedereen voer is voor beurtelings de boer en de vos, die zich volvreten ten koste van onze levens?
Fuck die poep. Voor jullie tien anderen, werkgevers. Je moet van die 24-uursmentaliteit af, je flexibeler opstellen en je personeel als mensen gaan zien die jou hun kostbare tijd geven zodat jij je zakken kunt vullen. Daar hoort een veel betere beloning bij.
Loyaliteit
Dat gaat dus niet alleen over geld. Het gaat ook over Hollandse hufterigheid. Nederland heeft een lelijke, naargeestige cultuur waarin iedereen vooral wil weten wat een ander voor hen kan betekenen, niet wat je voor elkaar kunt betekenen.
Dat is niet de manier om mensen aan je te binden. Dat doe je met loyaliteit en het belonen van andermans loyaliteit. Met waardering voor het werk van je personeel, maar ook voor hun mens-zijn. Mensen willen een zinvol leven en aandeelhouders tevreden houden is het tegenovergestelde van zinvol leven.
Eigenlijk moet je geen baas zijn maar een leider. En een echte leider hoeft niemand opdrachten te geven. Een echte leider drukt zijn mensen op het hart om goed voor zichzelf te zorgen.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel en sinds kort ook met een Tikkie. Wordt dat symbool van de Hollandse krenterigheid tenminste voor iets nuttigs ingezet. Adverteren? Mail mij.
Peter Breedveld, 29.10.2022 @ 12:56
RSS