Een kronkel

Cor Spaans

– Een groot glas cognac met hete melk en een beetje suiker, kan je dat maken?

Irish Coffee is ook goed hoor, doe er maar een dubbele scheut in. Ik kan er niet meer tegen, stink ik? Nee? Dat ruik je natuurlijk niet meer, door die weeë lucht van bierwindjes en ouwe rook die hier de godganse dag hangt. Dat krijg je d’r niet meer uit, je ruikt het al als je hier voorbij loopt. ’t Lijkt bij mij thuis wel, nu m’n buurman bij me aan het klussen is: stof, bier en zware shag-lucht. Ik vraag me ook af of ik het er ooit nog allemaal uit krijg.

Nee, roken doe ik zelf al een tijd niet meer, ben blij ook, nou ik de griep heb. Ja, ziek me huis ontvluchten, de eerste de beste kroeg in het winkelcenrum in, dat valt ook niet mee, hoor. Ik klaag niet, niet in het algemeen, die griep is trouwens al bijna over, maar nou gaat het gewoon even niet tussen de muren van die flat, weet je, alles ligt onder het stof en de kalk. Mijn buurman is namelijk doe-het-zelver, maar hij heeft een kronkel in z’n kop.

Hij is schizofreen patiënt, zegt ‘ie zelf, en ik ken ‘m al tien jaar. Hij liet me ooit een boek zien waarin stond, dat familie en vrienden d’r rekening mee moeten houden dat ze soms ongewoon gedrag vertonen en dat je een beetje vriendelijk met die mensen moet zijn.

Hij is hier in de flat komen wonen, een paar jaar terug. Ik had het ‘m aangeraden: goeie buurt, als je genoeg woonpunten verzamelt kun je in een goeie buurt komen wonen. Dat is het hier toch? Moet je weten waar ik vandaan kom, dat wil je niet meer zien. En nou woont ‘ie al een paar jaar vijf verdiepingen onder me.

Afijn, in de badkamer waren dus de muren enorm aan het afbladderen, stukken verf en stucwerk zitten los, en ik was er al een keer overheen gegaan met latex, maar dat liet ook telkens los en werd één grote schilferboel, en toen kwam die buurman. Hij had het al een hele tijd telkens over gereedschap en ik wist dat ‘ie al maanden kind aan huis was bij de bouwmarkt in de buurt, en hij heeft ook een heleboel elektrische gereedschappen verzameld op z’n balkon, en dan denk je achteraf, da’s wel een beetje raar. Maar dat is achteraf.

Het begon eigenlijk met die schoenen, toen kwamen de wieltjes, en nu het afkrabben van wanden, muren en plafonds. En tussentijds nog de ventilatie-tic, ja dat doet ‘ie er nog steeds bij. Geen wonder dat ‘ie twaalf, dertien, veertien uur per dag moet slapen.

Het is al die klus-tv, ze maken je gek met hun geklus op alle zenders. Maar het begon met die schoenen. Hij wou voor iedereen schoenen kopen, maar dat dorst ‘ie niet te zeggen, dus hij kocht ze voor zichzelf en dan gaf ‘ie ze weg. Splinternieuw! En de duurste kwaliteit: nooit minder dan 200 euro per paar. En altijd bruin, terwijl ik helemaal niet van bruine schoenen hou, maar dan houd je je mond maar – toch een beetje rekening houden. En een maat te groot. Maar als ik bij ‘m op bezoek ga, dan zorg ik wel dat ik ze aan heb. Alleen zijn ze zijn zo duur en zo bruin dat ik er nooit aan zal wennen. Twee andere vrienden van me lopen er ook op, die zitten niet met dat bruin.

Daarna begon het eerste gedoe-het-zelf. Hij schroefde onder alles in zijn flat wieltjes. Alles wat op de vloer staat, de tafel, de stoelen, de bank, de ventilator en de tv-kast – overal heeft ‘ie wieltjes onder geschroefd. Hij is al z’n vrienden en familie langs gegaan, had voor een fortuin aan splinternieuwe wieltjes ingeslagen. En overal aandringen op het gemak van meubels op rolletjes. Met wisselend succes.

Hij maakte mensen zo gek met z’n gezeur dat ze er in toestemden om tenminste een bankstel of staande lamp of fauteuil door hem te laten voorzien van vier zwenkwieltjes. En dan gaat ‘ie grof te werk, en hij maakt de boel gewoon af met tie-rippies — maar hij gebruikt alleen de beste wieltjes, en allemaal uit eigen zak betaald…

‘Glansverzinkte plaatstalen vork, gelagerde zwenkkrans, geklonken as.’ Ik hoor het ‘m nog allemaal zeggen, dat heeft ‘ie er goed in gestampt. Maar het rolt lekker, dat dan weer wel.

Toen ik bij ‘m op bezoek kwam dacht ik: ik ga effe lekker languit op de bank liggen. Ik leg m’n voeten op tafel en alles rijdt onder me kont weg! Val ik godverdomme op me stuitje!

Nu ik me herinner, toen ik m’n eerste woning betrok had ik ook vrienden die meehielpen met opknappen. Ik had twee vrienden ingeschakeld, en een van hen – of allebei, dat weet ik niet precies – was óók al weer schizofreen. En we gingen het behang afsteken. Zegt die ene na twee dagen full-time afschrapen van behang met een klein plamuurmesje: ‘Dit is echt gaaf, man, ik zou het graag nog een week doen.’ Dat wou ‘ie echt!

En nou heeft die afsteekmanie bezit genomen van mijn doe-het-zelfbuurman. Ik kom om in de puinpoeier, daarom zit ik hier, ik heb al vier dagen achtereen de badkamer uitgeveegd, ’n stuk of tien vuilniszakken weggebracht met plamuurverf en stucwerk — weet ik veel wat ‘ie allemaal aan het afsteken is. En zwaar dat het is, die rotzooi.

Het hele huis zit onder het stof, maar ik kanner toch niks van zeggen? Dan beledig je zo’n jongen!

Doet ‘r nog maar zo een, dat was best goed die dubbele Ierse koffie. Maar ik zie er dus een beetje tegen op om weer naar m’n eigen huis te gaan, want hij blijft daar maar klussen, en hij weet het altijd maar beter, hè.

En daarom zit ik nu hier en heb ik geen zin om gauw naar huis te gaan.

– Zoek toch wat afleiding, mens! Ga effe de krant lezen, of ‘Actueel’.

– Ach ja, het nieuws, da’s ook altijd wat, hè? Wat vind je trouwens van die cartoonrellen?

– O dat, nou, die Profeet, weet je, die was helemaal niet beledigd.

– Hoe weet jij dat dan?

– Nou, vraag het ‘m maar.

Cor Spaans is een liefdevolle misantroop, een dierenliefhebber vol allergieën, die zich niet thuis voelt in de Nederlandse maatschappij. Maar elders is het allemaal nog veel vreselijker. Het is een godswonder dat-ie het hoofd al decennia boven water weet te houden.

Tweet

Algemeen, 08.04.2006 @ 18:24

[Home]
 

Δ