Het mooiste meisje op aarde
Gin Hageman
Het enige waar ik hier in Sierra Leone af en toe knettergek van kan worden, is hoe snel mensen aan je gaan hangen. Dat doen ze niet alleen bij mij trouwens. Als je hier een uur of wat met iemand hebt zitten praten ben je elkaars beste vriend en verwacht iedereen allerlei vormen van loyaliteit van je, staan ze constant bij je voor de deur, en hopen ze al hun vrije tijd met je te kunnen spenderen.
Echte vriendschap is voor de meeste mensen hier namelijk niet weggelegd. Zoals ik al zei; iedereen liegt en bedriegt hier, vierentwintig uur per dag, achter elkaar, om de meest achterlijke dingen. En dus vertrouwt niemand elkaar. Ik ben betrouwbaar, dus hangt men graag aan me. Het feit dat ze af en toe te eten en te drinken van me krijgen helpt ook trouwens. Maar zelfs als ik van ze af wil, geld meegeef om de volgende dag te eten, dan nog willen ze me komen opzoeken. Soms alleen maar om me te vragen of ik goed geslapen heb.
“Everybody loves you,” wordt me als antwoord gegeven als ik om een verklaring vraag. Ik ben dus nog steeds niet hard genoeg, zo blijkt. Heel fijn, als iedereen zo van je houdt. Maar vermoeiend. Telkens als ik ergens op bezoek ga wordt de beste stoel van het huis voor me neergezet, loopt de hele buurt uit, moet ik aan iedereen voorgesteld worden en word ik omhelsd tot ik er blauwe plekken van krijg. Van de week werd ik door een vrouw van een jaar of zeventig de lucht in getild, volkomen onverwacht, ze viel me aan van achteren, op straat. Vervolgens lebberde ze bijna mijn hele gezicht af en kneep ze mijn tieten fijn in haar houdgreep die een omhelzing moest voorstellen.
En dan de talloze liefdesverklaringen. Ik weet nu wel dat ik echt het mooiste meisje op aarde ben. Oh, wat ben ik mooi. Nooit gedacht dat je zo moe kan worden van complimentjes. Maar geloof me, als testosterongevalletje nummer tig al tien minuten bezig is over je ‘fine shape‘ ‘enchanting eyes‘ ‘beautiful hair‘ en ‘angel face‘, dan wil je met alle liefde een harde timmer op zijn praatluikje geven.
De eigenaar van het internetcafé waar ik regelmatig kom heeft besloten dat hij me nu actief gaat veroveren. Terwijl zijn vrouw naast hem zit, geeft hij me het ene liefdesbriefje na het andere, terwijl ik tegen de klippen op probeer optimaal gebruik te maken van mijn internettijd op een veel te gare computer met nog veel trager Internet. De enige jongeman hier waar ik leuk persoonlijk contact mee had, los van mijn onderzoek, heeft vorige week besloten dat hij me toch echt ‘a fine, beautiful woman‘ vindt en is hij begonnen me iedere dag een lief sms’je te sturen.
Ik voel me achtervolgd. Het is al vaker gebeurd dat ik me afvroeg hoe het kon dat er ineens een stuk of wat mannen in mijn kamer lagen te slapen en dat dat volkomen normaal werd gevonden. Ik ben eigenlijk gewoon een ‘African woman‘, daar is men het wel over eens. Een gevalletje van je iets té goed aanpassen dus. Vanaf nu ga ik dan ook weigeren nog te luisteren naar gesprekken die in het Krio gevoerd worden, en wat ik intussen erg goed kan verstaan. Ik ga over op een brood-met-pindakaas-dieet, ik eet niet meer ‘as a family‘ traditionele Sierra Leonese gerechten met tig andere ongepoetste monden, en ik deel mijn fles water niet meer. Zo. Kijken of ik het langer dan een uurtje volhoud.
Oh ja, gisteren ben ik begonnen Heineken te drinken in plaats van Star Beer (het plaatselijke bier). Ik word meteen gestraft voor mijn onaangepaste en chauvinistische gedrag; ik heb prompt opnieuw malaria (denk ik). Gelukkig heeft half Freetown nu malaria, gedeelde smart is halve smart. Blijkbaar is er een hele vervelende muggensoort neergestreken in deze stad. Ik hoop dat ik de ziekte nu in een vroeg stadium kan verslaan. Nog een keer aan het infuus in een smerig Chinees ziekenhuisje overleef ik waarschijnlijk toch niet. Eén voordeel; na veel te lang aan constipatie geleden te hebben en beschuldigd te zijn geweest van zwangerschap, ben ik nu eindelijk aan de overmatige diarree. Nadeel; iedereen heeft diarree en ik deel mijn toilet met veel te veel mensen.
Tenslotte nog dit: als je lang geen Nederlands spreekt verleer je het een beetje. Je praat automatisch, maar je merkt dat je uit het Engels naar het Nederlands zit te vertalen en bovendien heb je moeite met de klanken. Mijn Engels wordt al helemaal beroerd. Het is nu vermengd met Krio, wat volkomen automatisch gaat. Mijn uitspraak wordt steeds Afrikaanser. De a spreek ik nu uit als à, zoals in ‘pan’. Geen gehoor als ik het terugluister op mijn opname apparatuur. Een wannabe, lach ik om mezelf.
En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik mezelf kwijt ben, op veel verschillende manieren, en ik mis het. Ik heb niet echt een persoonlijkheid hier, daar heb ik al eerder over geklaagd. Ik ben de onderzoeker, degene die naar hún verhalen luistert, en langzaamaan raak ik hier een beetje ondergesneeuwd. Aan de ene kant goed natuurlijk, het maakt onderzoek doen mogelijk. Ik ben één van hen. Maar voor mijn persoonlijke ontwikkeling is het beroerd. En nu mijn mailbox steeds leger wordt, raak ik het gevoel voor mijn thuis en mijn eigen leven meer en meer kwijt. Ik bén geen Sierra Leonees. Ik ben ik. Maar soms moet ik mezelf daar echt aan helpen herinneren. Van de week realiseerde ik me dat ik over 2,5 maand weer naar huis ga. Vergeten. En sindsdien roep ik constant dat ik naar huis ga. Een mooie tegenhanger tegen de pogingen me een volledige Sierra Leonees te maken.
Gin Hageman heeft een fine shape, enchanting eyes, beautiful hair en een angel face. Ze is studente culturele antropologie te Amsterdam en doet van december tot en met maart onderzoek naar (ex-)kindsoldaten in Sierra Leone. Via e-mail doet ze verslag van haar belevenissen. Meer op haar weblog.
Algemeen, 11.02.2007 @ 22:53
6 Reacties
op 12 02 2007 at 18:56 schreef Michiel Mans:
Ik zou er in tien minuten gek worden, zo te lezen. Met een dergelijke cultuur, lijkt vooruitgang me ook bijzonder moeilijk. Ik hoop dat er nog wat van je veldwerk terechtkomt. Stoorzenders genoeg zo te lezen. Sterkte
op 12 02 2007 at 22:49 schreef jan techneut:
Studentes antropologie, zijn dat niet van die hemelbestormende types met vreemde kakkerige namen die nou nooit eens een tevreden tandartsasistente kunnen worden ofzo. En altijd naar dat Afrika, waarom niet naar Moldavie (Ik ken er ook eentje in Senegal). Je weet van tevoren dat dat niks kan worden, zoek het dan ook niet op. Wat valt er voor nederlanders eigenlijk te weten over kindsoldaten in sierra leone? De Leone-naren zouden zich daar zelf druk om moeten maken, maar dat doen ze zo te lezen dus niet. Da’s volgens mij ook een beetje het probleem daar en daar veranderen wij niks aan. Ik druk me misschien wat hard uit maar ik zie hier het nut allemaal niet zo van.
op 12 02 2007 at 22:57 schreef Peter Breedveld:
Nou, dat weten we dan ook weer.
op 13 02 2007 at 20:19 schreef Elke:
:-)
Ach meis, trek het je niet aan.
Trouwens; ik werd in Ghana ook voor Beautiful Woman aangezien, en iedereen die me kent zal dat toch wel een tikje vergezocht vinden.
Mijn bovengemiddelde breedte scheen niet zoveel uit te maken daar, het was mijn naar Ghanese begrippen torenhoge lengte die het ‘m deed – en blauwe ogen ook nog.
Si bête.
En zo triviaal.
Soit.
Over twee maanden ben je weer thuis.
Waar netjes gelogen en bedrogen wordt: in het verborgene, of met een ideologisch, desnoods legaal sausje erover.
op 13 02 2007 at 23:19 schreef Bernadette:
Kushe sista. Hau yu de? Wetin de happin?
No foget: monki tak, monki yeri.
Sabi no get wori.
op 19 02 2007 at 21:53 schreef Cor:
Houd je taai,daar! Ik lees je verslagen graag.
Zeg, kijk uit met die muggen – is malaria niet zo’n ziekte waar je de rest van je leven last van houdt?
Overigens heeft Elke geen hedendaags catwalk figuur, maar wel sex appeal. (En nee, ik ben geen Redder op zoek naar een Slachtoffer.)
RSS