De beste CD’s van 2008
Peter Breedveld
Ik heb me het afgelopen jaar vooral verdiept in het oeuvre van Rammstein en daarvan alles, dat ik nog niet had, aangeschaft. Veel nieuwe CD’s heb ik niet gekocht. Volgens mij was 2008 ook niet een heel erg opwindend jaar, muzikaal gezien. Mijn Top 5 bestaat uit alle CD’s uit 2008 in mijn verzameling.
1) The Bossa Nova Wave van Varios Artistas: Iedere keer vergeet ik weer hoe erotisch Bossa Nova is, totdat ik de muziek weer hoor. Het wordt meteen zomer in mijn hoofd zodra de eerste klanken mijn onderbuik bereiken. Twee weken geleden kreeg mijn geliefde deze dubbel-CD opgestuurd van vriendinnen die we vorige zomer hebben ontmoet, en van de barre vrieskou van de laatste dagen heb ik dus helemaal niets meegekregen. Mooi historisch overzicht van het beste wat Bossa Nova te bieden heeft, van Dick Farney en Sylvia Telles tot Toquinho en Nana Caymmi. Deze CD maakt me steeds weer een beetje gelukkig.
2) Un Dia van Juana Molina: Over Juana Molina heb ik hier al eens een lyrisch stuk geschreven. Op haar nieuwe album is het wel een beetje gedaan met de zomerse zinnelijkheid, hier klinkt ze veel bezetener, bijna alsof ze in trance is. Een opzwepende, zeer opwindende CD. Fascinerend, die muzikale ontwikkeling van Molina. Tot nog toe ben ik niet door haar teleurgesteld.
3) Shine van Estelle: Ik vind Estelle één van de betere soulzangeressen van deze tijd. Ze is niet conservatief, maar respecteert de tradities waarin ze zingt en de liedjes op Shine zijn stuk voor stuk ambachtelijke werkjes met een kop, een staart en een midden. Plus het swingt de pan uit. Ik hou van haar accent, haar ietwat nasale stem en haar laconieke, beetje stoerdoenerige manier van zingen.
4) Ana Hina van Natacha Atlas: Volgens Hassnae hoor je dit soort liedjes overal in Arabirië, dus ze vindt dit niks bijzonders, maar mij spreekt het ouderwetse, beetje Hollywoodaans-Oriëntaalse nachtclubsfeertje vreselijk aan. Verder weet ik eigenlijk niet zoveel over deze heerlijke CD te zeggen.
5) Rockferry van Duffy: Ja, ik weet het, Max o-wat-heb-ik-toch-een-gedistingeerde-smaak’ Molovich zei het al: Duffy is een Amy Winehouse-kloon en ze weet niet eens wat pijn en verdriet is, dus haar liedjes zijn nep. Dat zal allemaal wel, maar naar Amy Winehouse kan ik ongeveer twee liedjes lang luisteren en dan verveelt me die doorrookte blaséheid alweer en wanneer gaat het mens nou eens dood? Curt Cobain deed dat toch beter. Eén mislukte zelfmoordpoging en de volgende was gewoon raak. Toen was het klaar en kon iedereen weer verder met z’n leven. Winehouse is gewoon pathetisch. Wat een sneu mens.
Trouwens, ik wist op mijn twaalfde al heel goed wat pijn was en hoe liefdesverdriet voelt. Ik heb me altijd vreselijk geërgerd aan dat neerbuigende gesneer van volwassenen over mijn liefdesverdriet en mijn Weltschmertz. Tot mijn scheiding heb ik me nooit meer zo ellendig gevoeld als toen ik veertien en vijftien was, en niets liever wilde dan sterven. Gelukkig was ik toen religieus en durfde ik zelfmoord niet aan.
Waarmee ik maar wil zeggen: dat je er niet uitziet als het aangespoelde lijk van een drie maanden vermiste heroïnehoer, wil nog niet zeggen dat je niet weet wat verdriet is.
Duffy heeft veel voor op Amy Winehouse: ze ziet er een stuk appetijtelijker uit en in haar liedjes zit meer levensenergie. Rockferry verveelt geen moment en doet me af en zelfs aan Diana Ross denken. Hoe gaat het dáár eigenlijk mee, met Diana Ross? Vond ik als kind de mooiste vrouw die er bestond.
Peter Breedveld kijkt uit naar de nieuwe Rammstein.
Algemeen, 02.01.2009 @ 13:38
28 Reacties
op 02 01 2009 at 15:22 schreef toevallige voorbijganger:
Ik geef Max Molovich in deze volledig gelijk.
De emoties van Duffy komen niet uit de verf.
Vooral rain on your parade.
Dat nummer gaat over diepe haat.
"I wish you well
I hope you survive
I hope you live, oh baby, so I can watch you cry."
En ze zingt het zo ongeloofelijk droog en zakelijk.
Als ik die tekst lees verwacht ik echt geschreeuw, gitaren en afwisseling. Ze _haat_ die ene kerel uit de grond van haar hart. Maar nee. Duffy zingt heel rustig met als achtergrond een set violen die na 30 seconden danig op de zenuwen werken. De monotone herhaling zou op die haat kunnen duiden, maar dat lukt echt totaal niet.
Heel het album is als een dag zonder weer.
Zo’n dag waarbij het om het uur heel licht miezert, maar geen regen. De lucht is niet blauw en vrolijk, maar ook niet donkergrijs en dreigend, het is iets ertussenin. Het is niet warm, maar ook niet koud. Je kan het geen slecht weer noemen, maar goed weer is het ook niet.
Zelfde met het album. Als het toevallig opstaat omdat je shuffle aan hebt geniet je er niet van, maar het is net niet vervelend genoeg om iets anders op te zetten.
Dat hele album is net McDonalds. Je eet het op, je hebt geen honger meer maar een uur later ben je vergeten wat je gegeten hebt. Holle opvulling.
Het lijkt wel alsof het album met het poldermodel tot stand is gekomen. 5 mensen die allemaal van andere muziek houden bij elkaar muziek laten schrijven en dan komt dit eruit.
op 02 01 2009 at 18:38 schreef cactus:
Ja hoor, het zouteloze gedoe van Duffy Duck vergelijken met Amy Winehouse. Dit nummer heb ik dus na 20 seconden al weggeklikt.
op 02 01 2009 at 19:27 schreef Jur:
Amy rules, simple as that. Alleen moet je meer van d’r luisteren dan alleen de voorgekauwde liedjes van 3Fm.
op 02 01 2009 at 19:44 schreef Max o-wat-heb-ik-toch-een-gedistingeerde-smaak Molovich:
Was 2008 niet het jaar van de sockpuppets? Dank Toevallige Voorbijganger en cactus.
Ik heb volgens mij overigens ook nooit gezegd dat ik niet van Duffy houd omdat ze te weinig levenservaring heeft, ik opperde enkel de overweging dat dit wellicht de reden is dat ze zo vlak klinkt. Het doet me namelijk niks, die hele Duffy. Dit in tegenstelling tot Amy Winehouse, die doet mij wel wat. Toen ik Winehouse voor het eerst hoorde, op vakantie in Sicilië was dat, dacht ik met een negerin van halverwege de zestig te maken te hebben, zo eentje die toen ze klein was nog op moest staan voor witte mensen in de bus. Wie schetst mijn verbazing toen bleek dat die oude negerin in het lichaam woonde van een tenger joods meisje van een jaar of 22 met een enorm kapsel en een al even groot drugsprobleem. Ik was verkocht voor het leven. Niet vanwege dat drugsprobleem, dat vind ik in- en intreurig, ik hoop maar dat ze het weet te overleven. Wel vanwege haar muziek. Die roert mij namelijk zeer.
op 02 01 2009 at 19:52 schreef Peter:
Was 2008 niet het jaar van de sockpuppets?
Nah, 2008 was het jaar van de Grote Schoonmaak. Alle kankerzooi heb ik bij het grofvuil gezet. Aan het begin van het nieuwe jaar ligt Frontaal Naakt er weer lekker fris bij.
Amy rules, simple as that. Alleen moet je meer van d’r luisteren dan alleen de voorgekauwde liedjes van 3Fm.
Ik heb de CD. Althans, een illegale kopie die een vriendin voor me heeft gemaakt.
op 02 01 2009 at 20:17 schreef Max o-wat-heb-ik-toch-een-gedistingeerde-smaak Molovich:
Zullen we anders een band beginnen, Peter? The Sockpuppets is een behoorlijk catchy naam.
op 02 01 2009 at 20:27 schreef Peter:
Ik wil graag een band met je beginnen, maar lang geleden heb ik me al voorgenomen om, áls ik een band begin, die Date-rape te noemen.
op 02 01 2009 at 21:18 schreef Rena:
Ik heb het ook helemaal gehad met Amy,…overgestapt op Fiona Apple ( song: criminal)
op 02 01 2009 at 21:27 schreef rena:
en niet te vergeten Slow like honey
op 02 01 2009 at 21:35 schreef Wampie:
Date-rape, geweldige naam! Hebben jullie nog groupies nodig?
op 02 01 2009 at 21:45 schreef Bandirah:
Ik was – toen ik vijftien jaar oud was – een band die ‘Raped by Dead Babies’ heette. Ik maakte twee cd’s. ‘Raped By Dead Babies’ en ‘Stygmata voor de Moderne Mens’. Toen ging ik uit elkaar.
op 02 01 2009 at 22:00 schreef Peter:
Groupies kun je nooit genoeg hebben, Wamp.
Bandirah, dat weet ik nog! Ik heb daar de gesigneerde 12" van.
Heel aardig, Fiona Apple:
op 02 01 2009 at 22:47 schreef Max J. Molovich:
Adolf Hitler and the Amazing Headaches heette de band die ik nooit heb opgericht. Mooie tijden waren dat.
op 02 01 2009 at 22:52 schreef Wampie:
Bandirah, Who fucked Lucky Luke van jouw eerste album mocht bij ons op school niet gedraaid worden.
op 02 01 2009 at 22:52 schreef Rena:
Bekijk clipje First Taste ook eens, Peter, ook wat oosterse invloeden en leuk met dansende lieve mensen, daar hou je toch zo van ;-)
op 02 01 2009 at 23:24 schreef Hosseyn:
Ik heb het met mijn bands nooit verder gebracht dan gratis zuipen. Destijds vond ik dat prachtig, geld zou ik toch maar aan hetzelfde hebben besteed.
op 02 01 2009 at 23:26 schreef maris:
@ Max: Doet me denken aan de band ANAL CUNT met het lied: "Hitler was a sensitive man".
op 03 01 2009 at 12:07 schreef Ivo:
Oh ja! Anal Cunt…
Met het nummer "Recycling Is Gay".
op 03 01 2009 at 13:08 schreef Bert Brussen:
"Tot mijn scheiding heb ik me nooit meer zo ellendig gevoeld als toen ik veertien en vijftien was, en niets liever wilde dan sterven. Gelukkig was ik toen religieus en durfde ik zelfmoord niet aan."
Eh?
Peter! Vertel eens meer!
op 03 01 2009 at 19:13 schreef Tjerk:
Over Amy Winehouse-mutaties. Zag op Oudejaarsavond Gabrielle ‘Nothing Sweet About Me’ Cilmi en ik was onder de indruk. Er kwam een heel behoorlijk geluid uit dat strotje.
IslandRecords wil niet dat ik hun clipje kopieer, maar dan maar zo.
op 03 01 2009 at 19:15 schreef Tjerk:
Bert is terug! En vertel jij nu eens Bert. Verging je van Weltschmerz toen je na het diner met Loor de koude nacht in werd gestuurd?
op 03 01 2009 at 19:17 schreef Tjerk:
Verdomme! Ze hebben het wel:
op 03 01 2009 at 19:42 schreef toevallige voorbijganger:
Gabriella Cilmi, iemand die mooi kan zingen maar geen mooie muziek maakt.
Jimi Hendrix was ook geen goede muzikant alleen maar omdat hij gitaar kon spelen.
Ze is wel schattig zoals ze stoer probeert te doen. En ze is pas 17 dus het zou best nog wel wat kunnen worden. Het eerste album van Kasabian was ook kut. Niet wanhopen dus.
Eerst zou ze die band moeten ontslaan. Die smerige basspeler met zijn vadsige haar vooral.
op 03 01 2009 at 20:14 schreef Tjerk:
Ik begrijp wat je bedoelt. Maar wat zou het: Katja Schuurman leerde ook pas acteren van Theo van Gogh.
op 04 01 2009 at 01:04 schreef Tjerk:
Ik ook, de eerste zes keer dat ik het hoorde. Daarna werd het vervelend. Ik betrapte me erop dat ik ‘Jij bent eigenlijk best een zeikwijf’ in de richting van de geluidsbron dacht.
op 04 01 2009 at 01:35 schreef Max J. Molovich:
Het was mijn vakantienummertje. Samen met American Girl van Estelle. En Mercy van Duffy. En Chasing Pavement van Adèle. En Non Ti Scorda van Giusi Ferreri. Het was kortom de zomer van de Nieuwe Soulmeisjes, die allemaal, op Estelle na, heel anders geklonken hadden als Amy Winehouse niet de weg had aangegeven.
op 04 01 2009 at 05:23 schreef Tjerk:
Winehouse heeft zeker verschil gemaakt, en ze is (of liever: wás) origineel, ook met haar kapsel en ‘kan me niet schelen wat een ander denkt’-houding.
Maar die act kennen we onderhand wel, en inmiddels is ze afgetakeld tot een verdwaasde junk met een permanent psychotische blik in de ogen. Sorry, maar ik kan dat onderhoudend noch artistiek vinden. Het was leuk zo lang het duurde, maar ze lijkt nu echt uitgerangeerd.
Misschien toch beter dat advies over die ‘rehab’ kunnen nemen…
op 04 01 2009 at 12:01 schreef Max J. Molovich:
Sweet about me vind ik dan wel weer een bijzonder aardig liedje.
RSS