Allan Holdsworth: vingervlugge gitarist maar geen showman
Edgar Donk Marlin
Illustratie: Kō Kojima
Er is wéér een topmuzikant overleden. Dit keer Allan Holdsworth, op 70-jarige leeftijd. Een briljant gitarist, abstract, onnavolgbaar en een groot vernieuwer. Door zijn onmiskenbare sound alom gerespecteerd in gitaarland, bij vriend en vijand.
Hij bracht de elektrische gitaar naar een nieuw, hoger level met zijn vreemde, vaak zelf verzonnen akkoorden en onmogelijke vingerzettingen. Holdsworth was ook één van de weinigen die overweg kon met de SynthAxe, een soort van futuristische gitaar die nooit echt is omarmd en doorgebroken (minder dan honderd van gemaakt, extreem duur in de aanschaf en lastig te bespelen).
Ik heb Allan (ik mag Allan zeggen) vijf of zes keer live mogen bezig zien. Beslist geen showman, bescheiden, ietwat schuchter en misschien zelfs saai. Dat kon je van zijn muziek echter niet zeggen, hij liet zijn vingervlugheid en gitaar het werk doen! Deze ouwe man zou er alleen al qua snelheid heel wat jonkies uitspelen.
Lullig dorp
Wat me overigens altijd wel opviel was dat hij er slecht, ongezond uit zag. Dus echt verrast ben ik nou ook weer niet. Leuke anekdote: De allereerste keer dat ik de beste man live zag was eind jaren 90 in ´De Gigant´, nota bene in ons eigen Apeldoorn. Het deed me wel pijn dat een man van zijn statuur, een gitarist die ik zo bewonderde, ons lullige dorp Apeldoorn aandeed, spelend in een klein zaaltje voor hooguit honderd man. Dan heb je tig CD´s en LP´s van jouw held en dan is ie in één keer in handbereik: weg mythe!
Een bekende van ons mocht bij dat bewuste optreden het geluid doen, een hele eer (the lucky son of……of his parents!). Ondanks dat het instrumentale muziek betrof, stond er op het podium toch een standaard met een microfoon. Toen Allan Holdsworth zonder ook maar enige aankondiging zijn eerste twee nummers had gespeeld, vond hij het blijkbaar tijd worden toch iets tegen te zeggen tegen het oninspirerende publiek. Hij tikte schuchter tegen de microfoon en begon er zachtjes in te spreken. Bleek die hele microfoon niet aan te staan! Hihi, zóóó knullig! Hadden wij natuurlijk weer in Apeldoorn hahaaaa! En meteen paniek bij de geluidsman, onze maat! Hij als de wiedeweerga een switch omzetten en tadaaaah! Er was geluid!
Gedenkwaardige avond
Het kwam uiteindelijk geluidstechnisch allemaal wel goed maar Holdsworths muziek kwam die avond nou niet echt goed van de grond in dat kleine lage zaaltje met de rampzalig slechte akoestiek. Het uitermate matte publiek deed de rest en sloeg het laatste restje inspiratie dood bij gitarist en band. Artistiek gezien dus niet een gedenkwaardige avond, wél een bijzondere. Van die maat van ons hoorde ik later dat die schuchtere, saaie Allan Holdsworth achter de coulissen een enorme geinponem was en ook wel een biertje lustte.
Jaren later heb ik Holdsworth nog in absolute topvorm aan het werk gezien en gehoord in Hellendoorn (of all places). Gezellige locatie, goed publiek, fijne atmosfeer en de perfecte bandbezetting (Chad Wackerman on drums, Alan Pasqua on keyboards en Jimmy Haslip on bass). Met zichtbaar plezier knalden ze hun individuele instrumentale improvisaties de zaal in! De muze was overduidelijk aanwezig die avond.
Edgar Donk Marlin woont in de vijfde dimensie van Apeldoorn, aan de Inca Road, en voedt zich met Bon Bon Bloc, perensap en bijbelteksten.
Gastschrijver, 19.04.2017 @ 06:08
3 Reacties
op 19 04 2017 at 11:43 schreef MNb:
Holdsworth was een typisch voorbeeld van een muzikantenmusicus: hoog gewaardeerd door zijn collega’s, onbekend bij het publiek. Dat komt mi doordat hij zijn fabelachtige techniek combineerde met een enorm gebrek aan zeggingskracht. Dat is al duidelijk op de LP’s die hij met Soft Machine maakte. Maar er is één grote uitzondering:
http://www.allmusic.com/album/under-the-blossom-the-anthology-mw0000171005
CD-2, vanaf nr. 3. Samen met Ollie Olson (verder ook nooit van gehoord) rockt hij je broek van je gat in een concert van een uur voor de BBC. Een paar dagen erna vertrok hij naar Soft Machine.
op 19 04 2017 at 12:10 schreef Martijn:
In de tijd dat ik veel met “fusion” liefhebbers optrok wel veel geluisterd, met name Secrets en Metal Fatigue, maar met die vriendenkring een beetje verwaterd. Wel de eerste UK er nog aan toegevoegd. Maar een bijzondere klank die in bands waar ik écht veel naar geluisterd heb en nog steeds luister: Meshuggah en Cynic.
Zijn solo’s bij Level 42 zijn ook hoogtepunten van die plaat (Guaranteed).
sws mad respect, R.I.P.
op 19 04 2017 at 21:28 schreef Dutchoyibo:
Gitaarsolo van alan holdsworth.
Recht voor z’n raap een van de beste ever!
https://www.youtube.com/watch?v=6zSZBAcQ-5M
RIP my friend, thanks for the chicken skin listening to this all those years!
RSS