Cultuur van de dood
Hassnae Bouazza
Schilderij: Fomenok Stanislav Fedorovich.
De zon komt op, het ontbijt wordt gemaakt, appjes komen binnen en de eerste beelden die je ziet zijn van de woestenij in Gaza.
De laptop gaat aan, de werkdag begint en de beelden van uitgemergelde kinderen in Gaza vullen het scherm. Verzwakte moeders dragen hun stervende kinderen. Geen eten in zicht om hen te voeden, geen hoop aan de horizon om zich aan vast te klampen.
Vaders met een droog stuk brood in hun handen, voor een kind dat een hap neemt terwijl de rest van het gezin toekijkt. Eén stuk brood, meer is er niet.
De dag verstrijkt. Werk wordt afgemaakt, er wordt gepraat, geroddeld, gelachen, in de file gestaan en tussendoor die onophoudelijke nachtmerrie van bommen op tenten, verschroeide lijken, lichamen waar met scherp op is geschoten, peuters met de darmen uit hun lichaam, verwonde lichamen die gehaast verplaatst worden, maar waarheen?
Geen ziekenhuis dat functioneert, geen bed om op te liggen, geen verdovingsmiddelen voor operaties, geen eten om mee op krachten te komen. Wie verkoeling of een vis wil zoeken in zee, moet het met zijn leven bekopen.
Valse wereld
De dood is overal in Gaza. Alles is weg en nog is het niet genoeg, het bombarderen gaat door, de beschietingen, de ontvoeringen en verkrachtingen. In Gaza en in de Westelijke Jordaanoever. Alles wat Palestijns is, moet verdwijnen voor de zieke Israëlische moord- en roofzucht.
We gaan naar huis, maken ons eten, kijken een film of serie, en in Israël kijken mensen met snacks toe naar de vernietiging van Gaza, alsof het een openluchtbioscoop is.
Terwijl de valse wereld van influencers doordraait en ze hun overbodige waar aanprijzen alsof ze in een alternatieve realiteit zitten, proberen machteloze burgers met een geweten de waanzin te stoppen, door de straat op te gaan, herrie te maken, de blokkade te doorbreken.
Ondertussen gedragen machtige politiek leiders zich als tandeloze nietsnutten door een vodje te ondertekenen waarin ze oproepen de oorlog stoppen. Alsof ze niet alle middelen hebben om het geweld direct te beëindigen – en ze niet al die tijd de oorlog en deze onmenselijkheid hebben gelegitimeerd.
Het zijn verderfelijke lui die ons zoet denken te houden met woorden van spijt en medeleven terwijl ze de totale vernietiging van een volk, geschiedenis, cultuur en erfgoed moreel en financieel steunen.
Misdadige inborst
Het bloed aan de handen van onze immorele regering, Ursula von der Leyen, Keir Starmer, Olaf Scholz en de hele teringbende zal nooit schoongewassen worden. Ze kunnen de tegenstanders criminaliseren en opsluiten, al het verzet onderdrukken, de geschiedenis herschrijven, hun stropdassen en parelsnoeren rechten en beschaving veinzen, maar ze kunnen hun misdadige, verderfelijke inborst, hun ingebakken cultuur van de dood niet verhullen. Nooit.
Hassnae Bouazza is door NRC ontslagen als columnist omdat die krant toen nog niet toe was aan kritiek op Israël. Ze is journalist, culinair recensent, documentairemaker en schrijver (Arabieren Kijken, Een Koffer vol Citroenen). vorig jaar maakte ze twee documentaires: Verhalen uit de Rif en Brieven uit de Kast, dat is genomineerd voor een Dutch Director’s Guild Award.
Hassnae Bouazza, 26.07.2025 @ 07:18
RSS