De beste TV-series van 2025

Peter Breedveld

Ik moet zeggen dat er dit jaar wat series betreft geen echte klappers waren, zoals vorig jaar bijvoorbeeld Ripley en Shogun. Toch beveel ik de tien series hieronder met een gerust hart aan. Ze zijn allemaal retegoed en ik heb zelfs nog een elfde in de aanbieding: Murderbot van Paul Weitz en Chris Weitz.

Ook heb ik genoten van de vervolgseizoenen van Severance en Hacks en het slot van Somebody, Somewhere. Van die laatste serie had ik nog wel een paar seizoenen gelust. Ik heb natuurlijk een heleboel niet gezien. Zo hoor ik goede verhalen over The Pitt en de nieuwe serie van Lena Durham, die alweer is gecanceld.

10: Ian Kelly, Davide Serino en Martin Bourboulon: ‘Carême‘

Antonin Carême was de eerste celebrity-kok in de geschiedenis, dat las ik althans op Wikipedia. Een begenadigde patissier die zijn kunsten combineerde met zijn liefde voor architectuur en dus indruk maakte met suikerwerken in de vorm van imposante gebouwen.

Hij werkte voor beroemde politici en diplomaten, zoals Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord en die maakte inderdaad gebruik van zijn kookkunsten om in de gunst van andere staatsmensen te geraken, maar een spion was Carême niet.

Ze hebben er dus heel wat bij verzonnen in de serie, waarin Carême, gespeeld door een acteur die eruitziet als een Lycée-student uit de jaren 90, door Talleyrand wordt gechanteerd om tussen het pasteitjes maken door als een soort James Bond levengevaarlijk spionnenwerk te doen om Talleyrand te helpen door te dringen tot de kring van intimi van Napoleon Bonaparte, terwijl hij op de hielen gezeten wordt door de politie.

Niks van waar, maar wel heerlijk om naar te kijken, met veel mooie en soms gevaarlijke vrouwen en seks en er wordt tussendoor ook nog gekookt. Ik heb tijdens het kijken toch ook weer veel geleerd, bijvoorbeeld over de eerste culinaire recensent, Alexandre Balthazar Laurent Grimod de La Reynière. Al die rollen worden met Franse zwier en schmier gespeeld en het is gewoon allemaal likkebaardend lekker.

9: Stacey Aglok MacDonald en Alethea Arnaquq-Baril: ‘North of North‘

Weten jullie wel dat deze serie bestaat? Ik hoor er nooit iemand over. North by North is een onweerstaanbaar charmante serie over een jonge Inuk-vrouw, Siaja, in het ijzige noorden van Canada, dat er zelf voor een ijs-, sneeuw-, en kouhater als ik als een aantrekkelijk vakantieoord uitziet.

Want vergeef me mijn bevooroordeeldheid, maar ik dacht dat Inuit over het algemeen een nogal troosteloos leven leidden in een woeste en ledige wereld.

Nu zijn de mensen in het dorp waar Siaja woont, geen van allen oliebiljonairs, maar ze hebben het er best gezellig en er is genoeg te lachen. Iedereen gaat er ook geweldig gekleed, ik heb me steeds vergaapt aan wat hoofdrolspeler Anna Lambe aanhad, de bonte kleuren, de prachtige designs.

Ongetwijfeld is de werkelijkheid in North of North een beetje verfraaid (de Inuit in het meest recente seizoen van True Detective zijn zo vrolijk niet) om het negatieve beeld van onwetende witte mensen als ik te corrigeren. Siaja en de mensen om haar heen hebben wel degelijk problemen. Zij heeft een moeizame relatie met haar moeder, weet niet wie haar vader is, leeft gescheiden van haar sympathieke maar patriarchaal-narcistische echtgenoot met wie ze samen een kind heeft.

Maar Siaja is een optimistisch mens, ambitieus en behept met een vrolijk gevoel voor humor, die zich niet snel uit het veld laat slaan. Het is een andere manier om sociaal-realisme te bedrijven dan die van Ken Loach, zullen we maar zeggen.

Heerlijke serie. En weet u wie er ook in zit? Tanya Tagaq, als een zeegodin of zoiets.

8: James Gunn: ‘Peacemaker‘

Een paar jaar geleden was ik bij het samenstellen van mijn series-top-10 helemaal James Gunns sardonische superheldenserie Peacemaker vergeten. Dit jaar was er een tweede seizoen en kan ik die fout alsnog rechtzetten.

Peacemaker is een spannende, geestige, provocatieve en zeer onderhoudende spin-off van Gunns superschurkenfilm Suicide Squad 2 waarin de voormalige pro-wrestler John Cena schittert als vigilante die graag superheld wil zijn. Cena ziet eruit als een dommige kleerkast, maar weet met alleen zijn gezicht heel subtiel een enorm palet aan emoties te acteren. Hij is grappig en ontroerend.

Maar hij doet het niet alleen: de hele cast van Peacemaker bestaat uit acteurs die net zo makkelijk drama doen als allerlei vormen van komedie. Moet ook wel, want in de serie wordt grimmig geweld gecombineerd met inktwarte humor en clownesk aburdisme.

In dit tweede seizoen komt Peacemaker in een parallelle werkelijkheid terecht waar hij het enorm naar zijn zin heeft, totdat hij ontdekt dat het de natte droom van Donald Trump is, waar hij zich zo gelukkig voelt.

7: Noah Hawley: ‘Alien: Earth‘

De Alien-franchise is artistiek gezien één van de meest bevredigende. Een geschenk dat blíjft schenken. Deze serie is een ouderwetse creature feature boordevol fantastische monsters (het Alien-monster is er in vergelijking een huisdier bij) én een commentaar op de overname van de wereld door het bedrijfsleven én een filosofische verhandeling over wat bewustzijn is én nog een heleboel andere dingen in één.

Spannend, griezelig, prikkelend en ik heb genoten van Timothy Olyphant als een kruising tussen Sting in David Lunch’s Dune en Rutger Hauer in Blade Runner. Hopelijk komt er een tweede seizoen.

6: Ronan Bennett: ‘Mobland‘

Ik ben dol op Britse gangsterdrama’s, waar er volgens mij de laatste jaren tot mijn chagrijn steeds minder van worden gemaakt, en ik kan niet genoeg krijgen van Thomas Hardy. Hardy is een tijger, een ontzagwekkend beest zo mooi, zo krachtig. Ik kan er naar blijven kijken.

Naast Hardy zitten er nog veel meer fantastische acteurs in Mobland. De keurige, sympathieke Pierce Brosnan als een sadistische psychopaat, genocidefetisjist Helen Mirren als een verraderlijk sekreet, maar ook minder bekende oudgedienden als Paddy Considine en een paar nieuwkomers acteren dat de vonken er vanaf slaan.

Spannend, dreigend, intens, bij vlagen hypergewelddadig maar eerst en vooral die indrukwekkende, charismatische Thomas Hardy die deze hele serie draagt.

5: Vince Gilligan: ‘Pluribus‘

We zijn het er allemaal over eens dat Rhea Seehorn het beste is van de fantastische serie Better Call Saul, ja? Wat mooi en terecht dat Vince Gilligans nieuwe serie helemaal om haar draait. Een science fiction-serie over een buitenaardse invasie van de aarde zoals we nog nooit eerder hebben gezien, met Seehorn als één van de zeer weinigen die niet wordt “overgenomen”, om het zo te noemen. In haar eentje probeert ze de aarde te bevrijden, wat vooral een heel eenzame klus is.

Ik vind het filosofisch een zeer uitdagende en prikkelende serie, die met een mindere acteur dan Seehorn in de hoofdrol makkelijk plat zou slaan en dodelijk saai zou kunnen zijn. Dit is biologerend en meeslepend, spannend en emotioneel zeer rijk.

4: Graham Roland: ‘Dark Winds‘

Eindelijk op Netflix te zien, drie seizoenen van Dark Winds, de door Robert Redford (vrede zij met hem) en George R.R. Martin geproduceerde thriller-serie over een Inheems-Amerikaanse politie-eenheid in New Mexico in de jaren zeventig. Met een grotendeels Inheems-Amerikaanse cast en de voortdurende onderdrukking van de oorspronkelijke Amerikaanse bevolking door witte allochtonen als rode draad.

Een mooie mix van thriller en drama met een scheut horror. De sfeer is broeierig en vaak nachtmerrie-achtig. Spannend, maar het verschaft ook inzicht in de levens van Inheemse Amerikanen. Veel humor en soapachtige plotlijnen, dus loodzwaar is het zeker niet. Uiteindelijk gewoon een ouderwets goede Amerikaanse serie.

3: Stephen Graham en Jack Thorne: ‘Adolescence‘

Adolescence is door iedereen en zijn hond hysterisch de hemel in geprezen, maar het is echt een goede serie. Goed gemaakt, knap geregisseerd en geacteerd, met elke aflevering in één take. Met een ijzingwekkend goede hoofdrol van Owen Cooper als een jeugdige moordenaar en natuurlijk een urgent thema: toxische mannelijkheid en hoe diep die in de vezels van onze samenleving zit.

Ik heb best wat kritiek, want het script is duidelijk geschreven door mensen voor wie Generation Z, met Instagram en Tiktok, een ver-van-mijn-bed-show is.

Wierd Duk vond dit ook een geweldige serie, totdat hij ontdekte dat Elon Musk het een kut-serie vond omdat de dader niet zwart is, toen vond hij het opeens ook slecht.

2: Kento Yamaguchi en Michihito Fujii: ‘Last Samurai Standing‘

Weer een serie over een dodelijke afvalrace die uiteindelijk maar ‘door één persoon kan worden overleefd. De vergelijking met Squid Game en The Hunger Games (allebei schatplichtig aan de Japanse film Battle Royale) ligt voor de hand, maar Last Samurai Standing is veruit superieur. Met een moordend tempo, vlekkeloze actiescènes, prachtige decors, een goed verhaal en alleen maar topacteurs. Een mooie mix van historische feiten en pure fictie, vol heerlijke slechteriken. Hideaki Itô als de bovenmenselijk sterke Bukotsu Kanjiya is mijn favoriet.

1: Takamasa Oe en Shinzo Katayama: ‘Gannibal‘

Een politieman met een problematisch verleden verruilt de grote stad voor een afgelegen bergdorp, waar hij met zijn gezin gaat wonen. Het dorp blijkt te zuchten onder het juk van een machtige familie, die een kannibalistische cult blijkt te zijn, die een selectie uit de dorpskinderen opeet.

Gannibal is een zenuwslopende en hypergewelddadige mix van horror en psychologische thriller, gebaseerd op de al even meeslepende, gelijknamig manga van Masaaki Ninomiya. Goed geacteerd en gefilmd, met ongelofelijk goede actiescènes. Hoofdrolspeler Yuya Yagura is zeer intens als een agressieve, pitbullachtige politieman die weigert zich te laten intimideren. Hoe meer hij wordt tegengewerkt, hoe vastberadener hij wordt.

Grappig dat dit de acteur is die als kind doorbrak in Hirokazu Kore-eda’s ontroerende sociale drama Nobody Knows, waarin hij de oudste van een groep kinderen speelt die door hun moeder aan hun lot wordt overgelaten. Zo schattig als hij in die film is, zo’n niet te stuiten dumdumkogel speelt hij in Gannibal.