De paradox van de genocide
Hassnae Bouazza
Illustratie: Frank Miller
Een renaissance, zo noemt de Palestijnse Umayya Abu-Hanna de opleving van en interesse voor de Palestijnse cultuur in haar boek Een Palestijns Diner, ‘Een geschiedenis in verhalen en gerechten’.
In haar inleiding noemt ze beroemdheden als Edward Saïd, Bella Hadid en Sami Tamimi en ze merkt op dat waar “we de afgelopen eeuw getuige van zijn geweest niet zozeer ‘de Palestijnse cultuur’ is als wel een cultuur die zich ondanks alles verzet tegen uitwissen.”
Paradox van de genocide
Het is de paradox van de genocide waar we nu ruim twee jaar getuige van zijn en waar de wereldpolitiek niks tegen wil ondernemen: al decennia delen Palestijnen hun verhalen en ervaringen met ons, maar ze werden nooit serieus genomen. laat staan geloofd. Zelfs niet wanneer de wreedheden tegen hen op film stonden.
Pas nu voor iedereen onomstotelijk zichtbaar is wat het bloeddorstige Israël op dagelijkse basis aanricht, hoe het Palestijnen als ongedierte behandelt, is er aandacht voor het Palestijnse perspectief. Kennelijk hadden veel mensen eerst een niet te missen genocide en collectieve uithongering nodig om de mens in de ontmenselijkte Palestijn te zien. Het is van een ongekende tragiek.
Meeleven met Amerikanen
Op Netflix zag ik laatst de film A House of Dynamite, over een raket afgevuurd op de Verenigde Staten: het is niet duidelijk van wie die afkomstig is, maar in drie verschillende delen met verschillende perspectieven wordt de spanning opgebouwd en van de kijker wordt verwacht dat die meeleeft met de personages die zich zorgen maken om hun dierbaren.
Dat is op zich niet moeilijk, iedereen met een warm kloppend hart kan empathie opbrengen voor andermans leed. Maar waarom ik me eraan ergerde: waar is de empathie voor de niet-Amerikaanse en niet-Israëlische slachtoffers in het echte leven? Palestijnen die op surrealistische schaal uitgemoord worden, Latijns-Amerikaanse mensen op boten die door Amerika vermoord worden, Afrikaanse vluchtelingen die onder toeziend oog van Europa in de Middellandse Zee verdrinken.
Naakte ongelijkheid
Dat is wat de vernietiging van Palestina door Israël en Amerika, en noem alle medeplichtigen maar op, zo heeft uitvergroot: de naakte, wrede ongelijkheid die door corrupte politici in stand wordt gehouden en waartegen mensen, gewone mensen, weinig meer kunnen doen dan zich er met hart en hoofd tegen verzetten.
Zoals Abu-Hanna in haar belangrijke boek doet: de vergeten Palestijnse geschiedenis liefdevol vastleggen. Een cultuur die niet mag bestaan, maar die zal blijven bestaan dankzij al die Palestijnen die zich niet laten weggummen. Dat alle veronachtzaamde volkeren maar mogen volgen en hun renaissance mogen beleven.
Hassnae Bouazza is door NRC ontslagen als columnist omdat die krant toen nog niet toe was aan kritiek op Israël. Ze is journalist, culinair recensent, documentairemaker en schrijver (Arabieren Kijken, Een Koffer vol Citroenen). vorig jaar maakte ze twee documentaires: Verhalen uit de Rif en Brieven uit de Kast, daarvoor won ze een Dutch Director’s Guild Award voor beste regie. Dit jaar verscheen de docuserie over Zuid-Korea die ze samen met Remco Breuker maaklte: Big in Korea. Haar volgende serie heeft ze ook al af.
Hassnae Bouazza, 14.11.2025 @ 18:28
RSS