Liefde en Haat in tijden van Trump
Peter Breedveld
Toen ik studeerde, begin jaren 90, ging ik wekelijks naar de Haagse Stripshop voor mijn escapisme: een grote stapel Amerikaanse comics. Dat waren vooral Marvel- en DC-comics maar er zaten ook indie comics bij. Love and Rockets van de Hernandez Bros, Roberta Gregory’s Bitchy Bitch, Cerebus van Dave Sim, Optic Nerve Adrian Tomine, Eightball van Daniel Clowes, Palestine van Joe Sacco en Peter Bagge’s Hate
Hate was één van mijn favorieten, een meeslepende comic over Generatie X, de Grunge-generatie. Bagge tekende zijn personages als poppetjes in een Cartoon Network-filmpje, maar met armen en benen als rubberen slangen. Echtere personages vind je evenwel niet en ze leefden in een bijzonder grimmige realiteit.
Hoofdpersoon Buddy Bradley was een jongen van rond de twintig die maar wat aan rotzooide, zonder enige ambitie maar uiterst snobistisch als het ging om muziek en ander entertainment. Zelfdestructief, net als zijn vrienden. Ouders die het goed bedoelden maar die clouloos waren, een vervelend jonger broertje met verkeerde opinies, een verkering, Lisa, die qua interesses en ambitieloosheid uitstekend bij hem paste. Hij had een vriend, Stinky, een hele foute gast die zichzelf uiteindelijk per ongeluk door zijn hoofd schoot. Bagge spaarde zijn personages niet.
Nostalgisch verlangen
Het was de tijd van president George Bush, dus er was zat om negatief over te zijn. Buddy en zijn entourage wentelden zich in hun zelfhaat en die vreemde mix van weerzin en aantrekking die ikzelf in elk geval wel herkende. Bagge liet zijn personages tegelijk met zijn lezers ouder worden en stopte uiteindelijk met zijn serie. Hij gaf toen nog wel een jaarlijkse Hate-annual uit en ik meen me herinneren dat ik die nog wel kocht, maar ik herinner me er niet veel van. De Haagse Stripshop sloot op een gegeven moment zijn deuren en het lezen van comics werds steeds onverenigbaarder met mijn leven als volwassene.
Tegenwoordig koop ik weer comics bij Henk in Amsterdam, uit een soort nostalgisch verlangen naar de troost die ik er als student in vond, maar het is nauwelijks meer in te passen tussen mijn andere bezigheden. Soms lukt het me een stapel comics te lezen en dan heb ik echt veel plezier – vooral met DC-comics, Marvel en ik zijn echt uit elkaar gegroeid – maar er is niet op te lezen tegen de enorme stapels die inmiddels rond mijn bed staan, tot ongenoegen van Hassnae, die er weleens bijna over struikelt. Ze is er overigens opvallend tolerant over, zoals over al mijn adolescente eigenaardigheden. Een droomvrouw, Hassnae.
Beetje saai
Hoe dan ook, ik had gemist dat Bagge vorig jaar weer begonnen was met Hate: Hate Revisited. Die vier comics werden dit jaar gebundeld in een ‘graphic novel’ en die heb ik net uitgelezen.
Het oude Hate-gevoel kwam niet helemaal terug, maar het was aangenaam om Buddy en Lisa terug te zien. Van middelbare leeftijd nu, met een volwassen zoon. Die heeft ze blijkbaar een verantwoordelijkheidsgevoel gegeven en milder gemaakt, dus ze zijn best een beetje saai geworden. Ambitieus zijn ze nog steeds niet. Buddy heeft een baan die hem toestaat thuis te werken en brengt zijn werktijd vooral patience spelend door. Hij is niet zo negatief over Trump als hij over Bush was, Lisa vraagt zich zelfs af of hij misschien op Trump gestemd heeft, maar dat vat hij op als een diepe belediging. Maar van woke moet hij ook weinig hebben.
Veel kopzorgen bezorgt zijn zoon hem ook niet. Het is een redelijk verantwoordelijke jongen die samen met een vriend, een wat schimmiger type, een stuk land wil kopen om er een huis te bouwen.
Lijk van Stinky
Er is één ding dat het oude vertrouwde knoop-in-de-maag-gevoel weer opriep dat ik vaak had bij het lezen van Hate. Buddy heeft al die tijd geheim gehouden dat hij het lijk van Stinky ergens heeft begraven, om zijn broer te beschermen die erbij was toen Stinky zichzelf door het hoofd schoot. Hij vertelt het nu voor het eerst aan zijn vrouw, vlak voordat ze Stinky’s moeder gaan bezoeken in het bejaardentehuis waar ook zijn eigen moeder woont. Die wel Trump stemt, overigens en een zekere weerzin tegen LHBTI’ers heeft ontwikkeld.
Lisa zegt daarover dat ze nooit eerder gemerkt had dat Buddy’s moeder zo homofoob was. “Dat was ze ook niet”, antwoordt Buddy, “totdat Netflix haar het homohuwelijk begon op te dringen.” Buddy’s zus staat op het punt te trouwen met een Pakistaanse moslim, maar die is op het laatste moment ontvoerd door zijn familie om te worden uitgehuwelijkt; een verschrikkelijk slechte plotlijn, wat mij betreft. Het is jammer dat Bagge het nodig vond zo’n enorm cliché in zijn verhaal te stoppen.
Zijn broer is nog steeds op het verkeerde pad. Gaat met neonazi’s om en zo, nog steeds met schietwapens in de weer. Het is niet langer Buddy die hem tegen zichzelf moet beschermen, die taak heeft Buddy’s zoon op zich genomen. Uiteraard zonder dat Buddy dat weet.
Gewone Amerikanen
Wat Hate Revisited zo interessant maakt, is eigenlijk hetzelfde wat de originele comic in de jaren 90 te bieden had: een zekere duiding van wie de gewone Amerikaan eigenlijk is, vanuit het perspectief van die gewone Amerikaan, en niet door de ogen van The New Yorker of zo. Dat is soms verontrustend, maar net zo vaak ook wel geruststellend. Het zijn geen opgefokte gekken, zeg maar. Gewoon mensen die zich niet al te zeer verdiepen in wat er om hen heen gebeurt. Net als hier in Nederland.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
boeken, Peter Breedveld, Strips, 14.11.2025 @ 18:03
RSS