Hufters in de trein
Peter Breedveld
Gisteren ben ik in de trein met de dood bedreigd. In de stiltecoupé zat een kerel languit, benen op de zetel tegenover hem, jas en tas op de zetel naast hem, in zijn telefoon te schreeuwen, waardoor ik me niet op mijn boek kon concentreren. Dus ik riep, hij zat een eind bij me vandaan, dat ie in een stiltecoupé zat, hij schreeuwde dat hij daar schijt aan had, ik zei dat ie een eikel was en hij vroeg op welk station ik eruit moest, implicerend dat hij me daar te grazen zou nemen en dreigde me neer te steken.
Dus ik liep naar hem toe en zei dat hij dat dan maar moest doen, mij neersteken. Dat ie niet moest dreigen, dat-ie het gewoon moest doen. Pak godverdomme je mes, schreeuwde ik, en steek me neer. Hij zei dat hij dat niet ging doen omdat ik oud ben. Dan hou je je bek en gedraag je je, zei ik. Hij verweet me, I kid you not, dat ik geen respect voor hem had. Klopt, zei ik, geen greintje respect heb ik voor jou. Hij pakte zijn boeltje en verliet de coupé, pratend in de telefoon, dat hij er op het volgende station uit moest.
Zwijgende omstanders
Dit alles werd stilzwijgend gadegeslagen door de andere mensen in de coupé. Alleen aan het begin, toen ik riep dat het een stiltecoupé was en die dude zei dat ie daar schijt aan had, was er een man die me bijviel. Aan het eind deed hij een soort van both sides, dat die eikel lawaai maakte maar dat ik ook moest stoppen met “gillen”. Hij bleek de conducteur te hebben gebeld. Dat was een kleine vrouw, piepjong, helemaal alleen, die de aso ging zoeken, maar terugkwam met de boodschap dat ze hem niet had kunnen vinden. Ik dacht: “Wat had je gedaan als je hem had gevonden?”
Mijn medereizigers bleken meer onder de indruk te zijn dan ikzelf en zeiden dat ze de politie moest bellen zodat die hem op het volgende station kon oppakken. Dat wilde ze niet want ze had immers niets gezien. “Maar wij hebben het allemaal gezien”, zeiden ze, “Gaat u pas iets doen als er iemand bloedend op de grond ligt?” De conducteur vond dat ik zelf aangifte moest doen. Ik zei dat ik dat niet van plan was omdat dat mijn avond zou kosten en ik er de zin niet van inzag. Uiteindelijk was het bij schreeuwen en dreigen gebleven en ik durf er wat om te verwedden dat de aso helemaal geen mes in zijn jas had zitten. Hij had een grote smoel. Bovendien: de politie. Ik heb daar nul vertrouwen in.
Ik zei tegen mijn passagiers dat als je iemand bedreigd ziet worden in je coupé, je die persoon moet bijstaan. Je hoeft jezelf niet voor me te werpen, maar je kan ook even laten weten dat ik niet alleen ben. Eén van hen begon te preken over mijn manier van benaderen. Die heb ik me toch een veeg uit de pan gegeven.
Kankerhomo’s
Ik reis al meer dan 20 jaar dagelijks met de trein. Ik haat het, vanwege de vele vertragingen en storingen, die je zo een halve dag kunnen kosten, maar vooral ook vanwege mijn medepassagiers. Ik beschreef dat hier al eens.
De laatste weken loopt het echt de spuigaten uit. Er wordt niet meer gecontroleerd, er is meestal geen conducteur te bekennen en de eerste klas zit vol ongure types die zich heel nadrukkelijk zitten te misdragen, gewoon heel duidelijk om te laten zien: wie doet ons wat. Ze maken rotzooi, ze maken alles vies en ze maken vooral heel veel lawaai. Gisteravond was ik eerst in een gewone coupé gaan zitten, waar iemand zijn blikje Red Bull op de vloer had laten vallen waardoor die plakte, en waar twee jongens het over kankerhomo’s hadden. Er kwam iemand binnen die in zijn telefoon zat te schreeuwen en ik had daar allemaal geen zin in dus ik verkaste naar de stiltecoupé.
Daar zat die lul zich nadrukkelijk als een aso te gedragen. Robert de Niro in Cape Fear, de scène in de bioscoop, dat ie expres het plezier van de andere bioscoopgangers zit te vergallen. Nou, ik werd een soort Robert de Niro in Taxi Driver. Ik was het gewoon zat. Er zit elke dag wel iemand in zijn telefoon te schreeuwen, of drie plekken te bezetten in een volle trein, of vrouwen lastig te vallen, in de volle wetenschap dat niemand iets durft te zeggen. En áls iemand iets zegt, wordt die gewoon geïntimideerd.
Vulkaan
Dit soort gasten, zei ik tegen de andere passagiers, durft mij en plein public met de dood te bedreigen omdat niemand ooit iets zegt. Alleen had ie met mij de verkeerde te pakken. Ik word niet bang als ik bedreigd word, maar loeikwaad, ik ben dan alleen nog maar mijn woede. Ik ben al vaak met de dood bedreigd, want ik hou mijn mond nooit als iedereen het verstandig vindt en zo laf is te zwijgen. Maar ik wil per se niet dat het schorem de publieke ruimte inneemt, de baas zijn op straat. Ik háát dat, intens en gepassioneerd. Dus als grote kerels uit hun auto of van hun scooter stappen om me even een lesje te leren, gaan ze altijd onverrichter zake weer huns weegs. Al-tijd. Ze pakken je alleen als ze zeker weten dat ze er zelf zonder kleerscheuren vanaf komen. Het zijn bullebakken en alle bullebakken zijn lafaards en alle bullebakken gedijen bij de lafheid van de rest.
Ik tweette er iets over en kreeg veel reacties, mensen die me een held vinden (ik ben geen held, wel een vulkaan die op uitbarsten staat) en mensen die me onverantwoordelijk vinden, ook mensen die in bus, tram, metro en trein zijn aangerand, zwaar zijn mishandeld, geïntimideerd onder het toeziend oog van hun medepassagiers. Het openbaar vervoer is een soort Amerikaanse gevangenis waar je jezelf maar moet zien te redden en ik vraag me af: moeten we dit godverdomme echt normaal vinden? We worden geacht de auto te laten staan en de trein te nemen, terwijl het letterlijk levensgevaarlijk is en de NS doet helemaal niets om de veiligheid te bewaken. Er is een nummer dat je kunt bellen bij onraad en als je dat belt, komt de Smurfin vertellen dat je maar aangifte moet doen.
Zilveren schaaltje
En altijd die zwijgende omstanders. Hoe kun je gewoon niets doen als iemand voor je ogen wordt aangerand? Is dat echt het land waarin je wilt wonen, waar je maar moet afwachten of je het er levend vanaf brengt als je in de tram stapt, of de trein neemt?
Het tuig neemt de openbare ruimte niet over, het krijgt die gewoon op een zilveren schaaltje aangereikt, door de lafaards die zeggen dat ik onverantwoordelijk ben door een hufter aan te spreken op zijn huftergedrag.
Fuck that shit.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel en sinds kort ook met een Tikkie. Wordt dat symbool van de Hollandse krenterigheid tenminste voor iets nuttigs ingezet. Adverteren? Mail mij.
Peter Breedveld, 25.11.2022 @ 10:12
RSS