Joris vindt een nazi-vinger
Johan de Vries
Joris was een jaar of tien toen hij op een goede dag op een braakliggend stuk land van een van de gereformeerde boeren een gemummificeerde vinger vond.
Joris vroeg zich af hoe iemand in godsnaam een vinger kon verliezen. Een zakmes of iets dergelijks kon hij zich nog voorstellen, of een beurs met geld en misschien een vindersloon. Gelukkig was er een vingermuseum in het katholieke deel van het dorp waar Joris woonde.
Joris had nog nooit zoveel vingers gezien als in het vingermuseum. Ringvingers, middelvingers, wijsvingers, pinken en duimen. Allemaal keurig gerubriceerd per geslacht, ouderdom en de leeftijd van de voormalige bezitter. Er lagen zelfs botten van vingers van mensen uit de oertijd bij. Joris was diep onder de indruk van al die vingers.
Gemummificeerd wormpje
De eigenaresse van het vingermuseum vroeg beleefd aan Joris of er een specifieke vinger was die zijn belangstelling had. Joris schudde een van nee en liet ‘zijn’ vinger zien. De mevrouw keek met interesse naar de vinger van Joris. “Geel en gemummificeerd,” mompelde ze, “een wijsvinger van een kind, zo te zien een jaar of 12, en van het mannelijk geslacht.” Joris vroeg zich af hoe de mevrouw dat allemaal aan dat gele, verschrompelde, gemummificeerde wormpje kon zien maar zei niks; Joris had weinig verstand van vingers.
Het was kort voor covid-19, toen Joris een brief kreeg van het vingermuseum. Hij was uitgenodigd want er was een ‘DNA-match.’ De vinger was afkomstig van een Duitse persoon die zijn wijsvinger was kwijtgeraakt, kort voor de Duitse invasie in 1940. Hij was destijds een van de kinderen die naar Nederland was gestuurd om te voorkomen dat Nederland met behulp van de waterlinie de Duitse militaire macht zou kunnen tegenhouden.
Joris was diep onder de indruk van het verhaal over de kinderen die Hitler had ingezet om de Waterlinie zo droog mogelijk te houden: “Al die vingers in al die gaten!” Honderden kinderen verloren hun vinger omdat ze hun vinger net zo lang in een van de gaten van de doorgestoken waterlinie hielden tot hij verschrompeld en gemummificeerd afviel. Dankzij al die kinderen faalde de waterlinie!
Wijsvingerloze nazi
Alles was nog hetzelfde in het museum. Een dame op leeftijd begroette Joris, “ken je me nog?” Joris knikte, “U bent de eigenaresse, en niets veranderd.” De eigenaresse knikte en gaf Joris, na al die jaren, de gemummificeerde vinger terug.
Een oudere man wandelde naar Joris. Hij stak zijn hand op en u raadt het al; de man miste een vinger. “U bent…?”, zei Joris verbaasd. “Ich bin,” antwoordde de man. “Sich…?“, zei Joris. “Heil!“, antwoordde de man en groette met zijn hand zonder wijsvinger op een wijze die tegenwoordig weer opgang doet.
“Al die moeite voor een wijsvingerloze nazi,” mompelde Joris en zei: “Du kannst dein mumifizierte zeigefinger im arch lochen!“, en gaf hem vervolgens de vinger (terug.) De nazi liep boos weg De eigenaresse van het vingermuseum was diep onder de indruk en complimenteerde Joris met zijn ‘Deutsche sprache.‘
Johan de Vries, beter bekend als De Frysk, pensionado op MAVO-niveau, komt uit Friesland, geboren in Rinsumageest, getogen in Wergea. Was ooit werkzaam in de zuivel en wist van melk yoghurt te maken, pap van gort en kent het recept van watergruwel. Woont nu in Barrie, Canada, waar hij geniet van zijn welverdiende rust.
Johan de Vries, 04.03.2021 @ 10:13
RSS