Zwemmen

Mirwais Sarwary

Omdat ik zomervakantie heb, besloot ik wat meer aan mijn conditie te doen, dus ben ik gaan zwemmen in ‘Zwembad Het Hofbad’ in het Haagse Ypenburg. Het Hofbad is een gloednieuw complex, zoals alles in Ypenburg nieuw en nog onbezield is/aanvoelt – voor buitenstaanders welteverstaan.

Om half tien gaat het zwembad met een officiële vijftig meter wedstrijdbad open, dus stond ik, een beetje zenuwachtig, al iets eerder in de rij. Voor mij stonden ongeveer een tiental mensen lichtjes vrolijk en babbelend te wachten en achter mij schoven langzamerhand ongeveer eenzelfde aantal gemoedelijk aan. Het gemoedelijke verdween zodra het tijd was en er beweging in de rij kwam. Er werd typisch (Nederlands?) gehaast, alsof er anders te veel van de zwemtijd (tot elf uur!) verloren zou gaan. We betalen er natuurlijk wel voor. Of misschien verwar ik het gedram met het enthousiasme.

Chloorachtige zwembadgeur

Dit was de eerste keer dat ik in Het Hofbad ging zwemmen, dus dan is het altijd even uitvogelen hoe je het meest efficiënt de dingen kunt doen. Welke kleedhok te kiezen en neem ik mijn handdoek mee of laat ik het bij mijn spullen in het kluisje? Ik koos voor het laatste en nam enkel mijn nieuwe (siliconen) zwembril mee. Na het omkleden en een snelle douche liep ik naar het indrukwekkende wedstrijdbad. Ik miste de typische chloorachtige zwembadgeur (misschien juist goed?) van mijn jeugd. Ook waren er al veel meer hoofdjes in het mooie turquoise water dan ik had verwacht.

In alle banen van het bad bewogen de zwemmers in verschillende vormen en stijlen. Het meest populaire was de schoolslag, dat in twee varianten werd gezwommen, namelijk: 1. de wedstrijdvariant, waarbij je met het hoofd even onder water zweeft en 2. De ‘recreatieve’ variant, waarbij het hoofd altijd boven het water blijft.

In de drie banen die gereserveerd waren voor de snelle zwemmers werd voornamelijk de borstcrawl gezwommen met hier en daar een uitzondering van een enkele schoolslag- en rugcrawlzwemmer. Ik besloot in de rustige banen te beginnen om warm te zwemmen.

Recreatieve schoolslag

Ik begon met de recreatieve schoolslag en na vier banen gezwommen te hebben sloeg ik over op de wedstrijdvariant. Het ging me gemakkelijker af dan ik vooraf had gedacht. Waarschijnlijk is dit te danken aan het spiergeheugen. In mijn kinderjaren heb ik wel wat gezwommen. Zo heb ik bijna alle zwemdiploma’s gehaald en zelfs een jaar of twee aan wedstrijdzwemmen gedaan. Nederland is een waterland, zeiden mijn ouders, dus leren zwemmen was een noodzaak.

Mijn eerste wedstrijd was een blamage. Nerveus als ik was zwom ik te veel opzij kijkend en verloor de wedstrijd, ondanks mijn snelle trainingstijden hadden doen verwachten. Nadien was het terechte advies van mijn trainer dan ook: ‘Niet opzij kijken, maar vooruit zwemmen’.

Na twintig minuten schoolslag waagde ik mij langzamerhand toch in de traagste van de drie snelle banen en besloot om over te gaan op de borstcrawl. Dit was moeilijker en zwaarder dan de schoolslag. Ik kwam dan ook niet echt vooruit, maar nam de tijd om de andere zwemmers te observeren. Terwijl ik zijwaarts naar lucht hapte keek ik naar de mooie en beheerste lijnen die de zwemmers in de snellere banen naast mij trokken. Het leek of het hen geen enkele moeite koste om bijna zwevend in het water met lange halen vooruit te glijden.

Zenboeddhistische aalvissen

Aan de borstcrawl zie je de rust die een mens in volle concentratie kan uitstralen. De eerder ongeduldig in de rij wachtende Hagenezen leken nu veranderd in gladde zenboeddhistische aalvissen. Ze zoefden door het water en het leek alsof de wereld buiten het zwembad voor even niet bestond. Daar, in het heldere water van Het Hofbad, deed het er allemaal even niet toe.

In het water kun je niet stilstaan.

Er is enkel de precieze beweging van je slag die in het water snijdt, de juiste timing van je ademhaling en de benen van de zwemmer voor je.

Mirwais Sarwary studeert filmregie in Brussel

Tweet

Mirwais Sarwary, 20.07.2016 @ 06:28

[Home]
 

Δ