Home » Archief » De pijn van Bill Murray


[10.09.2005]

De pijn van Bill Murray

Peter Breedveld

PosterLifeAquatic (276k image)

Bill Murray kijkt als iemand die zich zwaar onderschat voelt, maar zich daarbij heeft neergelegd. Zijn blik verraadt melancholie en vermoeidheid. Alsof hij voortdurend door iedereen wordt teleurgesteld, inclusief zichzelf. Maar hij is niet boos. Hij begrijpt het wel.

Murray ís ook lange tijd zwaar onderschat. Niet alleen door Hollywood, die hem gedurende de hele jaren tachtig en negentig bijna uitsluitend rollen heeft gegeven in platte pretfilms. Ook zijn fans nemen hem niet serieus. Ik voelde me daarin weer eens bevestigd toen ik in de bioscoop naar Lost in Translation zat te kijken. Een mooie, ontroerende, subtiele film over twee mensen in een wereld waarvan ze zich totaal vervreemd voelen. Er zaten bitterkomische momenten in de film, dat is waar. Maar het domme geschater dat vanachter me weerklonk zodra Murray zelfs maar in beeld kwam, was gewoon beledigend.

Storend ook. Ik heb pas echt van de film kunnen genieten toen ze op DVD uit was, en ik ‘r thuis kon bekijken. Op een klein scherm weliswaar, maar zonder de luidruchtige, popcorn wegknagende, bier wegboerende hooligans waarmee ik de bioscoopzaal helaas zo dikwijls moet delen.

Lost in Translation, wat een treffende titel voor een film met Bill Murray. Hij had die Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol moeten krijgen. Dat vond-ie zelf ook, zag ik bij de Oscaruitreikingen op televisie. Toen hij hoorde dat iemand anders ‘m kreeg (ik ben vergeten wie) had-ie weer diezelfde blik van iemand die niet anders verwacht had, maar het toch oneerlijk vindt.

LABill (14k image)

Murray is wel eens eerder gecast in rollen die zijn enorme talent recht doen, zoals Groundhog Day, over een man die gedwongen word steeds weer dezelfde dag over te doen, elke morgen opnieuw. En Mad Dog and Glory, waarin Murray een ietwat onwillige gangsterbaas speelt, die mensen alleen maar lijkt te intimideren omdat dat nou eenmaal bij zijn taakomschrijving hoort.

Maar pas de laatste tijd is Bill Murray structureel te zien in goede films. Onlangs zag ik eindelijk The Life Aquatic, die net op DVD is uitgebracht. Ik had ‘m in de bioscoop willen zien, maar deadlines, kinderen en een aan seks verslaafde vrouw verhinderen me zo vaak naar de bioscoop te gaan als ik zou willen (ondanks de hooligans, inderdaad). Toen ik ‘m in de videotheek zag staan heb ik ‘m meteen mee naar huis genomen.

Ik heb ‘m twee keer achter elkaar gekeken. Het is een vreemde, tragikomische film met een –dit klinkt paradoxaal- ingehouden hysterische ondertoon. Liefde en wreedheid lijken synoniemen te zijn. Dit is het universum van Bill Murray. De sfeer van vervreemding wordt nog versterkt door de geniale soundtrack, die voornamelijk bestaat uit in het Portugees gezongen liedjes van David Bowie, begeleidt op de akoestische gitaar.

Murray speelt Steve Zissou, een Jacques Cousteau-achtige onderwaternatuurfilmer, die het de laatste jaren niet is gelukt zijn vroegere succes te evenaren. Als tijdens filmopnamen zijn beste vriend wordt verslonden door een haai van een onbekende soort, wordt hij ervan verdacht dat in scène te hebben gezet. Het doet hem pijn, maar hij doet weinig moeite de verdachtmakingen te weerleggen. De ervaring zal hem geleerd hebben dat dat zinloos is. Mensen denken toch wat ze willen.

aquaticcrew (16k image)

Het wekt geen verbazing dat zijn rivaal Alistair Hennessey, gespeeld door Jeff Goldblum, zoveel meer succes heeft dan Zissou. Hennessey is ambitieuzer, gedisciplineerder en behept met een betere kennis van het leven in de oceanen. Zissou is voor het duiden van de diersoorten, die hij tegenkomt, compleet afhankelijk van zijn vrouw Eleanor (prachtig gespeeld door Anjelica Houston, die de teleurstellingen in haar leven heeft omgezet in een granieten ongenaakbaarheid). Zelfs de jonge journaliste die met hem mee reist op zijn volgende expeditie, weet beter dan Zissou de kwallen te identificeren die op een avond in groten getale aanspoelen op het strand.

Eleanor is onmisbaar voor de organisatie van Zissous expedities. Wanneer Zissou echter besluit om als een soort Ahab te gaan jagen op de haai die zijn vriend heeft opgegeten, weigert zij mee te gaan. De expeditie wordt dan ook een tocht door de hel van de waanzin die Zissou als een magneet aantrekt. Zissou is geen goede leider. Hij is slordig, brengt zijn bemanning onnodig in gevaar. Hij is een waardeloze echtgenoot. Zijn vrouw heeft genoeg van zijn strapatsen. Toch doen zijn mannen (onder andere de getergde Duitser Klaus, weergaloos gespeeld door Willem Dafoe) alles voor hem, en is Eleanor er altijd op het moment dat de kastanjes uit het vuur moeten worden gehaald.

LAMurray (10k image)

Waarom doen ze dat? Dat zou onbegrijpelijk zijn als Zissou niet door Bill Murray werd gespeeld. Bill Murray is tragisch, hij is niet knap, hij is een slons, maar dat weegt allemaal niet op tegen zijn ontegenzeggelijke coolheid. Murray is nergens bang voor, hij wandelt overal doorheen, hij windt iedereen om zijn vinger, want hij heeft niks te verliezen. Hij is één van die mannen die tegelijk lelijk en woest aantrekkelijk kunnen zijn, bij wie je zonder aarzelen in een krakkemikkige onderzeeër stapt en naar de bodem van de oceaan afdaalt.

Aan het einde van de film zit een scène die even bizar is als poëtisch en ontroerend. Een puur religieuze scène. In die krakkemikkige onderzeeër gaat Zissou, vergeld door zijn vrouw en bemanning, de confrontatie aan met de haai die zijn vriend heeft opgegeten. En die haai is groot en wreed, maar hij is ook prachtig. Zissou ziet die haai en begint te huilen. En dan wordt duidelijk hoeveel iedereen van hem houdt. Zissou heeft niet alleen zijn eigen pijn en verdriet samengebald en op die haai geprojecteerd, hij draagt ook de pijn en het verdriet van de mensen om hem heen mee. Hij is hun verlosser, en die haai is God. En zodra Zissou en zijn metgezellen God hebben ontmoet, hebben ze vrede met de wreedheid van het leven, die immers ook mooi en wonderbaarlijk is. En dan brokkelen de stenen omhulsels af waarmee ze zich hebben geharnast, en dan kunnen ze weer van elkaar houden. En dat doen ze dan ook.

Peter Breedveld luistert de laatste tijd vooral naar Juana Molina, Gaby Kerpel en Axel Krygier.

Algemeen, 10.09.2005 @ 13:16

[Home]
 

0 Reacties

Nieuwe reactie
Naam:
E-mail:
Homepage:
  Afbeelding invoegen
 

 


Home

Archief

 

STEUN FRONTAAL NAAKT MET EEN TIKKIE!

 

 

OF VIA PATREON!

 

 

CONTACT
Stuur uw loftuitingen en steunbetuigingen naar Frontaal Naakt.

NIEUWSBRIEF
Ontvang gratis de Frontaal Naakt nieuwsbrief.

 

pbgif (88k image)
 

Let op: Toelating van reacties en publicatie van opiniestukken van anderen dan de hoofdredacteur zelf betekenen geenszins dat hij het met de inhoud ervan eens is.

 

pbgif (88k image)
 

MEEST GELEZEN IN NOVEMBER

O De lange arm van Tel Aviv

O Mjoenik

O Wierd Duk stuurt een vriendje om bij mijn baas te klagen

O Jij, racist, jíj bent het integratieprobleem

O Nederland gaat op moslimjacht

O Op de bres voor de domme lul

O De onwaardige discipelen van Theo van Gogh

O Maarten Wolterink

O Mag geen nazi zeggen

O Poepen doen we allemaal

 

MEEST GELEZEN EVER

O Caroline van der Plas, dwangmatige leugenmachine

O Caroline van der Plas is de Nederlandse Donald Trump

O YouPorn

O Iedereen haat Sander Schimmelpenninck omdat hij écht onafhankelijk is

O Wierd Duk de pro-Russische complotdenker

O Domme Lul

O Frans Timmermans kan het einde van de domrechtse ijstijd zijn

O Wierd Duk en Jan Dijkgraaf, hoeders van het fatsoen

O De koning van het uittrekken van de damesslip

O Haatoma

 

pbgif (88k image)
 

BLURBS
“How does it feel to be famous, Peter?” (David Bowie)

“Tegenover de enorme hoeveelheid onnozelaars in de Nederlandse journalistiek, die zelfs overduidelijke schertsfiguren als Sywert, Baudet en Duk pas ver in blessuretijd op waarde wisten te schatten, staat een klein groepje van ondergewaardeerde woestijnroepers. Met Peter op 1.” (Sander Schimmelpenninck)

“Frontaal Naakt dient een publiek belang” (mr. P.L.C.M. Ficq, politierechter)

“Peter schrijft hartstochtelijk, natuurlijk beargumenteerd, maar zijn stijl volgt het ritme van zijn hart.” (Hafid Bouazza).

“Ik vind dat je beter schrijft dan Hitler” (Ionica Smeets)

“Peter is soms een beetje intens en zo maar hij kan wél echt goed schrijven.” (Özcan Akyol)

“Jij levert toch wel het bewijs dat prachtige columns ook op weblogs (en niet alleen in de oude media) verschijnen.” (Femke Halsema)

“Literaire Spartacus” (André Holterman)

“Wie verlost me van die vieze vuile tiefuslul?” (Lodewijk Asscher cs)

“Pijnlijk treffend” (Sylvana Simons)

네덜란드 매체 프론탈 나크트(Frontaal Naakt)에 따르면, 네덜란드 라 (MT News)

“Echt intelligente mensen zoals Peter Breedveld.” (Candy Dulfer)

“De Kanye West van de Nederlandse journalistiek.” (Aicha Qandisha)

“Vieze gore domme shit” (Tofik Dibi)

“Ik denk dat de geschiedenis zal uitmaken dat Peter Breedveld de Multatuli van deze tijd is.” (Esther Gasseling)

“Nu weet ik het zeker. Jij bent de antichrist.” (Sylvia Witteman)

“Ik ben dol op Peter. Peter moet blijven.” (Sheila Sitalsing)

“Ik vind hem vaak te heftig” (Hans Laroes)

“Schrijver bij wie iedereen verbleekt, weergaloos, dodelijk eerlijk. Om in je broek te piesen, zo grappig. Perfecte billen.” (Hassnae Bouazza)

“Scherpe confrontatie, zelfs als die soms over grenzen van smaak heen gaat, is een essentieel onderdeel van een gezonde democratie.” (Lousewies van der Laan)

“Ik moet enorm lachen om alles wat Peter Breedveld roept.” (Naeeda Aurangzeb)

“We kunnen niet zonder jouw geluid in dit land” (Petra Stienen)

“De scherpste online columnist van Nederland” (Francisco van Jole)

“Elk woord van jou is gemeen, dat hoort bij de provocateur en de polemist, nietsontziendheid is een vak” (Nausicaa Marbe)

“Als Peter Breedveld zich kwaad maakt, dan wordt het internet weer een stukje mooier. Wat kan die gast schrijven.” (Hollandse Hufters)

“De kritische en vlijmscherpe blogger Peter Breedveld” (Joop.nl)

“Frontaal Naakt, waar het verzet tegen moslimhaat bijna altijd in libertijnse vorm wordt gegoten.” (Hans Beerekamp – NRC Handelsblad)

“De grootste lul van Nederland” (GeenStijl)

“Verder vermaak ik mij prima bij Peter Breedveld. Een groot schrijver.” (Bert Brussen)

“Landverrader” (Ehsan Jami)

“You are an icon!” (Dunya Henya)

“De mooie stukken van Peter Breedveld, die op Frontaal Naakt tegen de maatschappelijke stroom in zwemt.” (Sargasso)

‘De website Frontaal Naakt is een toonbeeld van smaak en intellect.’ (Elsevier weekblad)

“Frontaal Gestoord ben je!” (Frits ‘bonnetje’ Huffnagel)

“Jouw blogs maken hongerig Peter. Leeshonger, eethonger, sekshonger, geweldhonger, ik heb het allemaal gekregen na het lezen van Frontaal Naakt.” (Joyce Brekelmans)

‘Fucking goed geschreven en met de vinger op de zere plek van het multicultidebat.’ (jury Dutch Bloggies 2009)

Frontaal Naakt is een buitengewoon intelligent en kunstig geschreven, even confronterend als origineel weblog waar ook de reacties en discussies er vaak toe doen.’ (jury Dutch Bloggies 2008)

‘Intellectuele stukken die mooi zijn geschreven; confronterend, fel en scherp.’ (Revu)

‘Extreem-rechtse website’ (NRC Handelsblad)

‘De meeste Nederlanders zijn van buitengewoon beschaafde huize, uitzonderingen als Peter Breedveld daargelaten.’ (Anil Ramdas)

‘Peter Breedveld verrast!’ (Nederlandse Moslim Omroep)

‘Breedveld is voor de duvel nog niet bang’ (Jeroen Mirck)

‘Nog een geluk dat er iemand bestaat als Peter Breedveld.’ (Max J. Molovich)

‘Godskolere, ik heb me toch over je gedróómd! Schandalig gewoon.’ (Laurence Blik)

 

pbgif (88k image)
 

LINKS

 

 


 

(Advertentie)
 

 

 

RSS RSS