Pure jazz en Juana Molina
Peter Breedveld
No veil is required by Ameer Normandi
Ik had al een kaartje voor het optreden van Los Lobos van afgelopen vrijdagavond, maar in het NRC Handelsblad las ik anderhalf uur van tevoren dat Juana Molina zou optreden op het Pure Jazzfest, het Haagse Jazzfestival dat moet doen vergeten dat het Northsea Jazz echt voorgoed naar Rotterdam is verhuisd.
Ik heb het Northsea Jazz al heel wat keren bezocht (de laatste keer was wel tien jaar geleden) en ik zou geen moment hebben overwogen het Pure Jazzfest te bezoeken, maar Juana Molina was nooit eerder in Nederland geweest en er is binnen afzienbare tijd ook geen tweede optreden gepland. Ik móest haar in het echt zien. Dat betekende wel dat ik een dagkaart (42,50) moest kopen, maar die afweging had ik snel gemaakt. Ik besloot niet naar Los Lobos te gaan (kaartje kostte 25 euro plus vier euro reserveringskosten) en 42,50 te dokken voor een uur en een kwartier Juana Molina (welbeschouwd dus bijna tachtig euro voor een optreden van een dik uur ik weet het: pure verspilling en je reinste decadentie).
Een kaartje bemachtigen was geen probleem. Een mevrouw aan de telefoon had me gezegd dat het niet storm’ liep en dat bleek een understatement. In de kleine zaal van het Haagse Spuitheater heb ik met een man of dertig het optreden bijgewoond. Verschillende mensen verlieten de zaal al na een nummer of drie want inderdaad, dit is geen jazz. Het vervelende voor Juana – lijkt me – was dat ze ons gewoon kon zien omdat het licht (schemerlampen) aanbleef. Ik kan jullie zien, grapte Juana, De volgende keer zal ik jullie herkennen.
Juana Molina is een enigszins vreemde verschijning. Niet de zwoele verleidster die je zou verwachten als je naar haar muziek luistert, maar een nogal haveloze, kleine vrouw met onverzorgd haar, een afgeragde Holly Hobby-jurk en witte sokjes in van die platte gespschoenen. Ze is mooi – ze heeft een prachtige, zinnelijke mond met volle lippen – maar ze lijkt haar best te doen om zo onaanzienlijk mogelijk over te komen. Ik moet eerlijk zeggen dat een optreden van haar niet dezelfde intieme, dromerige, broeierige sfeer heeft die haar CD’s kenmerken. Ze staat helemaal alleen op het podium met een gitaar en een viertal synthesizers waaruit ze vreemde geluiden tovert en werkt zich zo overduidelijk uit de naad om alles precies goed te krijgen, en het is zo duidelijk aan haar gezicht af te lezen wanneer iets niet helemaal naar haar zin klinkt, dat ik nogal werd afgeleid van haar muziek. Ik raakte erg gefascineerd door deze vreemde, zenuwachtige, ietwat onhandige vrouw die af en toe als een Noord-Amerikaanse sjamaan stond te dansen.
Er waren momenten dat ze zichzelf verloor in haar eigen muziek en dat waren tevens de sterke momenten van haar optreden. Hoewel ze in haar eigen land, Argentinië, en in de Verenigde Staten vaak optreedt, leek ze nogal onwennig op het podium. Ze schrok zichtbaar van de rookmachine die opeens begon te blazen (en die inderdaad veel lawaai maakt) en keek twee keer angstig achterom om te zien of ze geen goed heenkomen moest zoeken.
Het voelt een beetje vreemd om op een jazzfestival te staan, bekende ze tussen twee nummers door. Maar ja, ik was uitgenodigd en dan kom ik ook. Ik kan nu wel jazzy gaan zingen, maar dan zou ik mezelf niet zijn. Juana Molina maakt inderdaad geen jazz, hoewel ze af en toe best jazzy swingt. Maar zo’n organisatie begrijp ik niet. Ik weet zeker dat Juana Molina de potentie heeft om net zo groot te worden als Tori Amos, en dat er in Nederland een grote schare fans moet zijn die dit optreden graag hadden bijgewoond. Maak iets meer reclame voor zo’n artiest als je die op je programma zet.
Na het optreden heb ik nog wat over het Spui gedwaald. De overige namen op het programma zeiden me niets, maar ik had een dagkaart, dus dan kon ik net zo goed overal even gaan kijken. Ik moet zeggen, wat ik heb gezien was indrukwekkend. Op het grote podium op het Spuiplein stond een Nederlands gezelschap (volgens mij wel tien man, inclusief een DJ) dat zich Pete Philly & Perquisite noemt en een opwindende mix maakt van jazz, hiphop, rap, soul en rock maakt. Lijkt een beetje op Arrested Development, maar met meer pit en meer swing, moet ik beslist iets van kopen. In het Spuitheater zag ik nog Fink, drie Britse singer/songwriter-jongens met veel gevoel voor humor. Sympathieke muziek, maar ook dit heeft niks met jazz te maken. Het leukst vond ik Ska Cubano, die inderdaad ska en Cubana mixt. Daar was het ook het drukst. Moet ik ook CD’s van hebben.
Maar met ‘pure jazz’ had het allemaal niks te maken.
Ik vond dit een puik jazzfestival. Het Spui (met de Nieuwe Kerk, het Spuitheater, het Haags Filmhuis, het Spuiplein, de Anton Philipszaal en het speciaal verlichte Haagse gemeentehuis een van de mooiste gebouwen van Nederland – als decor) is een duizend maal betere locatie dan het sfeerloze, lelijke Congresgebouw en de programmering getuigt van durf en smaak. Helaas was het bezoekersaantal vrijdagavond verre van indrukwekkend. Vijfhonderd mensen schat ik op z’n hoogst. Ik hoop dat het zaterdag- en zondagavond drukker is, maar ik raad de organisatie wel aan om bij een volgende editie meer energie te steken in de promotie van het festival. Als Juana Molina niet op het programma had gestaan, was het ongemerkt aan me voorbij gegaan.
Peter Breedveld is gek op verrassingen.
Algemeen, 19.08.2006 @ 17:10
RSS