Braaf
Judith Valentijn
Het is bijzonder interessant wat je allemaal schrijft, al begrijp ik iets niet. We hebben allebei geleerd dat onzichtbaar veilig is. Zolang we niet werden opgemerkt, werden we ook niet lastiggevallen. Kortom, verbergen, onzichtbaar zijn is goed. Maar wat doe jij vervolgens? Je trekt al je kleren uit! Bloter dan bloot en naakter dan naakt wordt het niet. Je kunt niet méér van jezelf laten zien, dan jij doet.
Je schrijft dat je al die naakte mensen, in alle soorten en maten van een onbeschrijflijke schoonheid vindt. Ook al ben ik het niet met je eens, ik begrijp het wel. Het is de mens. Niets meer en niets minder. Maar hoe eindigt een jongetje dat onzichtbaar wil zijn op een naturistencamping? Is dat omdat naakte mensen niets kunnen verbergen en je dus ook niet lastig kunnen vallen? Of is het simpelweg omdat je je onder gelijkgestemden bevindt? Los van etiketten? Als je immers twee naakte mannen badminton ziet spelen, kun je niet zien dat de een CEO is en de ander stratenmaker.
Je begrijpt, ik vind je vakantieadres razend fascinerend, omdat ik er weinig van begrijp. Dat is een aandrang mijnerzijds; begrijpen. Een voordeel van onzichtbaar zijn in je jeugd, is dat je alle ruimte en tijd hebt om iedereen te bestuderen. Proberen te begrijpen waarom de een in de schaduwen staat en de ander met een peuk in zijn bek op het schoolplein roept; ‘zie mij! Erken mij!’. Het antwoord weet ik trouwens nog steeds niet, dus mocht jij een idee hebben, dan hoor ik het graag.
Ik vermoed dat het iets met de aard van mensen te maken heeft. De een sterft van angst op een podium en de ander leeft om op een podium te kunnen staan. Waar sta jij, in de coulissen of op het podium? Is FrontaalNaakt jouw podium?
PinkBullets is mijn podium. Eén van mijn podia. Ik sta op het podium, ik sterf en ik vind het lekker. Ergens wil ik nog steeds onzichtbaar zijn, maar tegelijkertijd wil ik dat iedere vrouw in Nederland (mannen zijn ook welkom) dagelijks naar PiBu surft, omdat ik een geweldige redactie heb die het verdient gezien, gelezen te worden.
Soms is dat moeilijk. Je constatering is namelijk juist, ik ben het braafste meisje van de PiBu-posse. Het braafste kind in het gezin, het braafste meisje van de klas en de keurige collega op kantoor die nooit te vroeg uitklokt. Braaf en verstandig. Uiteraard heb ik hier tegen gerebelleerd, want met braafheid kom je niet ver. Met gespeelde obstinaatheid ook niet. Uiteindelijk heb ik mijn braafheid omarmd en toen kwam ik er achter dat ik niet braaf ben, maar me braaf gedraag omdat mijn omgeving dat van mij verwacht.
Met braafheid en onzichtbaarheid lok je niet duizenden mensen naar een website. Dus kleed ik me langzaam uit. In tegenstelling tot de dames op jouw naturistencamping, staat mijn naaktheid niet natuurlijk. Hierin ben ik blijkbaar toch weer mannelijk, want naakt heb ik iets onwennigs, ik ben inderdaad uit mijn veilige harnas geplukt.
Hoe zit dat met jou? Je schrijft zelf al dat je je koest houdt tot je je bedreigd voelt en dan blaf je niet alleen, dan bijt je. Je gebruikt zelfs de woorden totale vernietiging. Klinkt heftig, Peter. Heftig en begrijpelijk. Van mij mag iedereen kapot en dood. Niet omdat ik een misantroop ben, maar juist omdat ik van mensen hou. Mensen maken echter alles kapot, dus mogen ze van mij ook kapot. Misschien kunnen we eens een keer samen een dag op stap met een stroomstok. Kijken waar onze grenzen liggen, welke mensen we allemaal zappen en waarom.
Hoe dan ook, je vroeg naar mijn vakantie. Die was echt heerlijk. Al jaren hebben mijn wederhelft en ik een huisje in Zweden. Aan de bosrand, op een heuvel en aan de voet van een heuvel is een groot meer. Veel bomen, veel water, weinig mensen. Hier in Nederland ben ik niet weg te slaan bij mijn PC, boven op de Zweedse heuvel zijn geen computers en Internet en ik mis het geen seconde. Even los van alles, weg van iedereen en je vooral niet bezig houden met de dagelijkse beslommeringen van thuis en werk. Stiekem toch weer compleet onzichtbaar, voor de hele wereld.
Ik hoop dat jouw vakantie net zo fijn was.
Liefs,
Judith Valentijn is hoofdredacteur van het webmagazine PinkBullets. Ze voert een briefwisseling met Uw Hoofdredacteur, waarbij haar brieven op Frontaal Naakt, en zijn brieven op PinkBullets worden gepubliceerd.
Judith Valentijn, 14.07.2010 @ 16:52
7 Reacties
op 14 07 2010 at 17:59 schreef Yezkilim:
Je kunt als bloot jongetje tussen andere blote jongetjes juist NOG onzichtbaarder zijn dan als aangekleed jongetje tussen andere aangeklede jongetjes. De laatsten verschillen immers meer van elkaar en vallen dus meer op!
op 14 07 2010 at 20:51 schreef Josje:
Heel mooi en herkenbaar geschreven. Je durft kwetsbaar te zijn, en daardoor ook naakt. Misschien niet frontaal, maar wel respectabel naakt. Daarmee wil ik niet zeggen dat frontaal naakt zijn niet respectabel is, maar wel dat het van respect aan jezelf getuigt dat jij je zo durft te laten zien. Trek je je niets aan van de mensen die jouw naaktheid niet willen ‘zien’.
‘Braafheid’ is synoniem voor ‘niet (willen) durven’. Dus het is niet van toepassing op jou, dunkt mij.
op 15 07 2010 at 14:05 schreef yurp:
Yezkilim,
als bloot jongetje wordt je juist op hét cruciale verschil tussen mannen gewezen. Een verschil dat je met kleding aan niet kunt zien. Ik weet dat nog goed uit de kleedkamer van schoolgym. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt je daar erg bewust van.
op 15 07 2010 at 17:03 schreef Peter:
En wat is ‘hét cruciale verschil’ tussen mannen dan wel?
op 16 07 2010 at 09:18 schreef yurp:
Piemelgrootte Peter, herinner je dat niet meer uit schoolgym of sportclub? Als je begint te puberen lijkt dat plotseling héél belangrijk. Zoals allerlei onzinnige dingen dan plots heel belangrijk lijken.
op 16 07 2010 at 11:30 schreef Peter:
Nee, daar herinner ik me echt helemaal niks van. En op een naturistenterrein doet zoiets er al helemáál niet toe. Wat heb jij toch een vreemde belevingswereld.
op 17 07 2010 at 11:15 schreef Woestijn Roepertje:
Als naakt zo complex is , waarom dragen we dan kleren ?
RSS