Elke avond om acht uur barst de hel los
Tom Lievens
Illustratie: Raphael Kirchner
Het getuigt van weinig vakmanschap om een stuk met cliché te starten, toch doe ik het, al was het maar om van die vermaledijde overschatte eerste obligate zin af te zijn. Het cliché dus: Wat hebben velen onder ons het goed. Volle provisiekasten, slaapkamer, een douche en een woonzaal.
Ik vergeet zeer zeker niet dat er ook velen diep in nesten zitten door wat er gaande is. Daar schrijf ik volgende keer over. Nu eerst diegenen die het luidst roepen, schreeuwen en alles en iedereen de schuld geven en het toch goed hebben.
Een paar minuten behoef ik maar op Twitter om zowat van mijn zitmeubel te donderen om het banale geruzie. De toekomstvoorspellingen door sommigen, gebaseerd op het totale niets, waren lachwekkend ware het niet dat er desperate drommels zijn die ze geloven en zich helemaal overstuur laten maken.
Ze doen me denken aan de kwakzalvers die mijn vader de deur wees met hun drankjes en genezende stenen. Hij wees ze de deur bij gebrek aan hen geen klap kunnen verkopen, hij had MS. Gelukkig was hij voldoende gis om niet in onzin te trappen. In hun kruis had hij maar al te graag getrapt.
Totaal huisarrest
In deze contreien is het vandaag drie weken waarbij totaal huisarrest een feit is. De eerste twee weken mocht een mens zich nog naar zijn werkplek begeven met documenten van de werkgever. Die tijd nam ik te baat om 150 mensen te voorzien van correct geprogrammeerde en geïnstalleerde computers en bijbehorende toetsenborden, muizen en netwerkkabels. Werkte me te schompes met alle energie in mijn vege lijf om te zorgen dat mensen hun job niet kwijt raakten. Het lukte.
En sinds kan ik best leven met het gegeven binnenblijven, thuisblijven, blijf in uw kot en Yo me quedo en casa.
De absolute stilte, rust in de straten en de verdwenen jachtigheid kunnen mij alleen maar bekoren. Dichtstbijzijnde supermarkt en apotheek zijn de enige plekken waar een mens zich nog begeven mag. De hond mag ook gewandeld, maximum 200 meter van je woonplek en alleen om het beest zijn kakje te laten deponeren en een verlichtingspaal tot roest te pissen. Het enige moment van de dag dat de stilte doorbroken wordt is om 20:00 uur. Dan barst de hel los. Applaus, politiewagens met sirenes, vuurwerk. Een dagelijkse dankbetuiging voor het medisch personeel dat op het front vecht.
Geen wandeling, geen fietsen, niets. Fietsen zie ik hier sowieso nooit, de berghellingen zijn hier alleen weggelegd voor Joop Zoetemelk en consoorten. Het geen wandelingetje mogen maken neem ik er maar voor lief bij.
Pan soep
Hier op mijn terras gezeten in de zon kan ik een stoel ergens horen verschuiven. Het getik van een pollepel in een pan soep, ruik ik de geur van verbrand hout. En hoor ik voor de rest niets. De wereld stopte met draaien. Criminaliteit stuikte in elkaar, mensen rijden zich 90 procent minder aan gort in auto’s.
Laat de kwakzalvers kwakzalven. De doemdenkers doemdenken. Laat mij deze kant van de situatie ook kunnen zien. En voor hen die het nu heel zwaar hebben: Lag het binnen mijn bereik ook u van materiaal te kunnen voorzien opdat de zorgen voor de huur, de aankoop van eten en de waterrekening te betalen om van een ontspannende warme douche te kunnen genieten, ik deed het verdomme uit gans mijn hart.
Was getekend,
Tom Lievens woont op een berg ergens tussen Barcelona en Manresa. Won een wedstrijd van het literair agentschap Sebes & Van Gelderen. Die schreven dat Lievens ‘vooral opvalt door de humorvolle wijze en de heldere stijl waarmee hij een ogenschijnlijk troosteloze omgeving schetst.’ Lees zijn blog en huur hem in.
Tom Lievens, 06.04.2020 @ 08:37
RSS