Ex-vriendin

Jeroen Stam

Illustratie: Egon Schiele

Laatst (zwakke opening, my bad) werd ik onrustig wakker na een verwarrende droom over een ex-vriendin. Dromen over exen zijn per se verwarrende situaties. Gevoelens van empathie (ze zag er toch best lekker uit?) ontmoeten opgekropte frustraties (zoveel hield je blijkbaar ook weer niet van me, dat je het twee weken later al met een ander deed, een godverdomde BABYBOOMER notabene!) en nog opgekroptere frustraties (als je je ex, ouders, zus, broer, beste vriendin, homovriendje (streep naar keuze door) niet voor ALLE kwesties om advies had gevraagd, hadden we heeeeel misschien onze problemen zelf kunnen oplossen).

Discussies met exen, zowel intra– als extrasomnia, zijn per definitie slangenkuilen, maar gelukkig kun je de slangen van een afstand zien en horen. Discussies met aanstaande exen zijn gevaarlijke mangroven. Aan de oppervlakte ziet het er nog idyllisch uit, met het zonlicht dat zo lekker feeëriek door de laaghangende takken speelt. Maar onder het vredig kabbelende water gaat een wereld aan verborgen gevaren schuil.

Dodelijke krokodillen met de koele blik van een krankzinnige seriemoordenaar wachten ontspannen af tot een rimpeling – een onschuldige maar veel te eerlijke opmerking over puttenbillen of lagerhangende tieten of, God betere, De Relatie – het oppervlakte van het water verbreekt, om vervolgens even ontspannen met een rol des doods trefzeker en zonder medelijden hun prooi te verdrinken en op de mangrovebodem achter te laten als lunchpakketje voor de volgende dag. Meervallen slapen dagenlang rustig in gaten in de wal om pas met wijd opengesperde bek tevoorschijn te komen en toe te slaan als jij in deze fase ook maar één woord verkeerd zegt over haar moeder. Murenes, pyranhas, betta geni, ze zijn allemaal uit op jouw vlees zodra je de fout begaat te zeggen wat je écht denkt. Over opmerkingen over een vermeend PMS ga ik het hier niet eens meer hebben.

Regel 1 in een soon-to-be-ended-relatie is niet: Praat Nooit Over Voormalig Overspel, of: Dreig Nooit Met Uitmaken Als Je Niet Bereid Bent Je Dreigement Ook Uit Te Voeren. Regel 1 in deze contreien is: Zeg Als Man Nooit Wat Je Echt Denkt. Doe je dat wel, dan gaan de handschoenen uit en is het ieder voor zich.

En daar zijn vrouwen nu eenmaal beter in dan mannen. Alle argumenten worden uit de kast getrokken om haar gelijk te behalen. “Maar ik mag toch hopelijk wel gewoon zeggen wat ik er van dénk?,” is de meest voorkomende, maar een hevig huilend “Maar we kunnen er toch gewoon over práten?” is een goede tweede. “Ja maar schatje,…” prevelen terwijl je wanhopig probeert te ontrafelen waarom zij denkt dat er nu dus niet gepráát wordt, hoewel ze wel constant aan het woord is. Maar dat daadwerkelijk zéggen staat gelijk aan een openlijke oorlogsverklaring.

En ondertussen gaat je aanstaande ex alleen maar harder huilen. “JE GAAT IEDERE WEEK MET JE VRIENDEN NAAR DE KROEG! HOE DENK JIJ DAT DAT VOOR MIJ VOELT, ALS IK HIER ALLEEN THUIS ZIT?”, krijst ze je toe, terwijl jij melancholisch terugdenkt aan de tijd (vier maanden eerder) dat je iedere avond gezellig samen naar de kroeg ging. Welgemeende excuses, een goedmaakwip waarbij je uitsluitend aan haar plezier denkt, een etentje in een veel te duur restaurant én een door jou gesponsord bezoek aan een dure haar-, ondergoed- of nagelspecialist naar haar keuze kunnen vanaf dit moment nog voor enig uitstel zorgen. Maar in feite zijn het dure tantalus-investeringen waarvan jij op je klompen aanvoelt dat je ze nooit meer zult terug verdienen. Met een zuur hoofd forceer je een glimlach bij het pinnen van een bedrag dat jouw kapper nooit zou durven vragen.

Maar doe je het niet, dan ben je pas echt de lul. Een weekendje weg met je aanstaande ex afzeggen omdat jij drie dagen ruzie in een duur Berlijns hotel niet ziet zitten, maakt de spanning thuis nog ondraaglijker dan die in dat Berlijns hotel zou zijn geweest. Zeggen dat je twijfelt aan de relatie en even afstand wilt, wordt, hoe goed bedoeld ook, door scheidend vrouwelijke partners niet als iets constructiefs uitgelegd. Het is uitsluitend en alleen een motie van wantrouwen, een daad van agressie, een oorlogsverklaring én een ongekende uiting van grofheid die geen enkele rekening met haar gevoelens bla houdt en blabla en blablabla. En daarna worden vrouwen gemeen.

Alles wat je vanaf dit moment nog zegt, wordt op een gouden schaaltje gewikt en gewogen. Door jouw vrouwe, die haar blinddoek al weken eerder samen met de collectie Hustler-dvd’s die je nog voor een prikkie van die ene goede ouwe kennis had overgenomen, ritueel heeft verbrand.

Enig voordeel voor mannen is, dat het uiteindelijk went. Na drie break-ups begin je je voor te nemen voortaan beter op je woorden te letten. Bij de zevende ken je de valkuilen en praat je er behoedzaam omheen. Bij de vijftiende ben je een doorgewinterde uitmaker, en lach je iedere hysterisch jankende aanstaande ex recht in het betraande gelaat uit, om haar vervolgens op haar Facebook-pagina de website van Direct Wonen te linktippen. Tip: doe dit pas nadat je al haar neukbare vriendinnen een Facebook friend-request hebt gestuurd.

Terug naar laatst. Terwijl ik nog lag na te denken over de droom en dus lag te genieten van het vooruitzicht van een ex-vriendinloze maandag, ging op wekkerradio 1 het gesprek over de PVV. Iemand van een website van de VARA had een cartoon gemaakt waarin Wilders werd afgebeeld als een kampbewaarder die allochtonen naar de douche stuurt.

Dat mocht niet, Geert was Boos, en dreigde niet bij het o-zo belangrijke lijsttrekkersdebat voor de meest nutteloze bestuurslaag van Nederland (oké, oké, op de dijkgraven na) te komen vertellen waarom hoofddoekjes uit bus en kantoor geband moeten worden. VARA over de zeik, alle websites van Nederland over de zeik, meten met twee maten, schande want Godwin, vrijheid van meningsuiting één en ondeelbaar, blablabla.

En ineens werd ik als in een hallucinatie weggevoerd naar een discussie-zonder-uitweg met al mijn exen tegelijk. Sommigen waren inderdaad best lekker, zag ik tevreden. Ik zat tegenover ze, en welk argument ik ook gebruikte, het gold wél voor hen maar níet voor mij. Ik ontvluchtte wanhopig de discussie richting toilet en daar spoot de opgekropte frustratie uit alle lichaamsholtes.

In een toestand ergens tussen halfslaap en koortsige visioenen zag ik tussen twee peristaltische krampen door ineens een helverlichte overeenkomst boven mijn toiletpot gloren: de PVV en Geert Wilders zijn geen hoeders van de vrijheid, geen voorvechters van het vrije woord, geen vertegenwoordigers van de zo geroemde Nederlandse liberale verworvendheden, al dan niet Joods-Christelijk-Humanistisch van aard.

Geert Wilders en zijn PVV zijn alle aanstaande ex-vriendinnen van heel Nederland samengebracht in één stampvoetende ex-girlfriend, een kicking & screaming little b.i.a.t.c.h., iedere dag weer. Een klein krengetje dat opkomt voor Deense cartoonisten, maar gaat steigeren als iemand een tekeningetje over haar maakt. Een secreet dat wil dat haar partner haar met alle egards behandelt, maar compleet hysterisch wordt als een van haar coalitiegedoogpartners ook maar enige vorm van kritiek uit, hoe mild ook. Dat moeiteloos de ene na de andere belediging uit haar krulspeldenkoffertje trekt zodra iemand voorzichtig vraagt of haar spelregels ook voor háárzelf gelden.

De PVV is gewoon een trieste trut met een narcistische persoonlijkheidsstructuur. Helaas bleek de redactie van de Joop een onervaren, gewillige en vermoedelijk nog maagdelijke puistenpuber, toen het geklaag en gedreig van de vriendinnenclub van de PVV te grootse vormen aan nam. Hoofdredactrice Francisco van Jole verwijderde gedwee de bewuste cartoon.

Na wederzijds teleurstellende carrières in de bouw, toerisme, credit-management en ontwikkelingssamenwerking heeft Jeroen Stam besloten de dikke, morsige schrijver die al jaren in zijn ranke lichaampje huist, dan maar te accepteren en hém voortaan het geld te laten verdienen. Zie ook zijn website. Hij heeft ook een uitgeverij.

Tweet

Jeroen Stam, 07.03.2011 @ 19:49

[Home]
 

Δ