Hollandse gastvrijheid
Luisa Batista Samora
Illustratie: Alissa Levy.
Een maand of twee geleden was ik een weekje in Nederland. Omdat mijn dochter en partner met hun pasgeboren baby middenin een verhuizing zaten en mijn zussen in verband met hun werk pas in het weekend tijd voor mij hadden, had ik voor drie nachten een hotelkamer aan de Groote Markt in Breda geboekt. Ik verheugde me op een paar dagen alleen zijn, uitslapen en boeken lezen.
Het was mooi weer. Bij aankomst liep ik tussen de tafeltjes van het drukbezette terras via het evenzo drukbezette overdekte terras naar binnen waar mijn ogen even aan de duisternis moesten wennen. Alle tafeltjes waren vrij. Geen wonder, dacht ik. Met dat mooie weer zit natuurlijk iedereen op het terras.
Aan de rechterkant bevond zich een lange bar waarachter een dame druk bezig was. Links ontwaarde ik een gangetje en een incheckbalie. Achter de balie stond een lege stoel.
“Check-in is pas om twee uur,” zei een stem.
Op enkele meters afstand ontwaarde ik in de duisternis een bebaarde jongeman met een dienblad in de hand. Ik keek op mijn horloge. Het was tien over één.
“U kunt daar uw koffer neerzetten,” zei hij met een gebaar naar een kleine ruimte achter de balie die aan de kapstokhaken als garderobe werd gebruikt.
Omdat ik nogal aan mijn koffer en de spullen die erin zaten gehecht ben, besloot ik die bij me te houden. Ik vroeg of ik ergens bij een stopcontact kon zitten zodat ik mijn telefoon kon opladen.
“We zijn binnen nog niet open,” klonk het uit de mond van de dame achter de bar.
“O, ik ben echt te vroeg, hè?” zei ik met een lach.
Op dat moment verscheen er een andere dame. Zij stelde voor dat ik buiten bij het raam zou gaan zitten, dan kon ik via het open raam de oplader van mijn telefoon in het stopcontact steken.
Vegan
Op de menukaart stond welgeteld één vegan-gerecht. Nou ja, gerecht. Snack. Vegan-bitterballen.
Bij de bebaarde kelner bestelde ik een alcoholvrij biertje en de bitterballen. Toen ik hem vroeg of ik er brood bij kon krijgen, keek hij me met een niet-begrijpende blik aan.
“Brood?” herhaalde hij.
Ik legde hem uit dat ik graag een paar boterhammen bij de bitterballen wilde – “zoals bij een broodje kroket”.
“Ooooo! Ja, we hebben wel brood.”
Het biertje kwam hij me brengen.
Op de bitterballen met brood moest ik even wachten.
Het was lunchtijd. Druk. Om mij heen werden bestellingen opgenomen en gebracht.
Eten werd door de dame, die eerder binnen achter de bar had gestaan, naar buiten gebracht en geserveerd.
“Alstublieft!”
“Eet smakelijk!”
“Alstublieft!”
“Eet smakelijk!”
Na een minuut of tien kwam ze naar buiten met de door mij bestelde boterhammen met bitterballen die ze nadrukkelijk zwijgend voor mij neerzette.
Verder prima bier, boterhammen en bitterballen, hoor. (BBB – Benen, billen, buik.)
Daar niet van.
Schone handdoeken
Na het eten rekende ik af en liep ik terug naar binnen om in te checken.
De dame die voor mij het raam had opengemaakt, kwam naar de balie, gaf mij een sleutel, legde wat dingen uit… Nou ja, zoals dat dan gaat, hè, inchecken.
Fijne kamer, lekker bed, toffe badkamer met ligbad. Niks mis mee.
Twee dagen lui uitgeslapen en op de kamer rondgehangen, gelezen, video’s gekeken. Uitgebreid in bad gelegen. Foto van m’n haar gemaakt en op Twitter gezet met de vraag of ik ’t zou laten afknippen. Hoop commentaar gekregen en nieuwe volgers. Beetje gewinkeld.
De laatste dag van mijn verblijf leek het me fijn om toch m’n kamer te laten opruimen en schone handdoeken te krijgen. Dus om 10 uur draaide ik de deurhanger om, van ‘niet storen’ naar ‘graag schoonmaken’.
Om half drie ’s middags kwam ik terug in mijn hotelkamer, waar – ik zou bijna zeggen “uiteraard” – niemand was geweest. Dat neem ik in ieder geval aan, want er was niet opgeruimd en de gebruikte handdoeken lagen nog steeds in het bad.
Bevoorrecht mens
De volgende ochtend moest ik uiterlijk 11 uur uitchecken. Om half 11 stond ik met mijn koffer en kamersleutel beneden bij de incheckbalie – of zal ik zeggen uitcheckbalie?
Opnieuw was er niemand te bekennen.
Achter de bar stond een jongeman met een andere jongeman voor de bar te praten. Ik ving zijn blik op, waarop hij een beweging met zijn hoofd maakte en zijn wenkbrauwen optrok.
“O, leg de sleutel maar neer, hoor,” was zijn antwoord.
Ik weet het. Ik ben een bevoorrecht mens. Ik kan het me veroorloven om drie nachten in een hotel te slapen en daar 350 euro voor neer te tellen.
En ik zal je precies vertellen wat ik, verwend als ik ben, verwacht als ik in een vier-sterren hotel 50 minuten te vroeg bij de incheckbalie sta.
“Goedemiddag! Hebt u een goede reis gehad? U bent iets te vroeg, maar ik zal kijken of uw kamer al klaar is. Nee, die is nog niet klaar. Wilt u misschien iets drinken terwijl u wacht? We zijn binnen nog niet open, maar u kunt uiteraard uw telefoon opladen.”
Ik verwacht een opgemaakt bed en schone handdoeken. Misschien zelfs een chocolaatje op m’n kussen en een toiletrol waarvan de eerst velletjes artistiek zijn gevouwen.
En als ik wegga, verwacht ik dat ik door een glimlachende medewerker te woord word gestaan.
“Goedemorgen! Hebt een fijn verblijf gehad? Goede reis en tot ziens.”
Of iets dergelijks.
Plantmelk
Ik ben niet boos, hoor. Maar wel teleurgesteld.
Ondanks het feit dat ik voor ontbijt had betaald, ben ik tijdens mijn verblijf in dit hotel niet één keer naar beneden gegaan om te ontbijten. Ik zag ertegenop om te vragen of er misschien ook plantmelk voor m’n koffie was.
Volgende keer ga ik gewoon weer lekker in een hostel.
Luisa Batista is vertaler Engels, yogalerares, life-coach en stoer wijf. Ze is naar Portugal geëmigreerd maar u kunt haar gewoon blijven volgen (naast hier op Frontaal Naakt) op Twitter.
Luisa Samora, 13.07.2022 @ 09:48
RSS