In een schatkist naar de sterren
Petra Kramer
De Werkgroep Lastige Leden™ heeft op 27 februari een delegatie afgevaardigd naar het afscheid van Tessa-Kersten-Zenger, de web gardener van het Transnational Institute. Dat verliep niet helemaal volgens plan. Aangezien we niet ongemakkelijk vroeg aanwezig wilden zijn op een plechtigheid die naar onze maatstaven eerst en vooral bedoeld is voor de directe nabestaanden, en we ruim van tevoren in Amsterdam aanwezig waren, besloten we even snel ergens een broodje te gaan halen. Het werd een Hindoestaanse afhaalkeuken. Dat even snel werd “ready in thirty minutes”. Fuck. Een tegenvaller, want niemand heeft zin om een half uur te wachten op vier naanbroodjes maar soit, het tijdsschema stond het toe als het ook bij die dertig minuten gebleven was.
Met een half uur tijd te doden (pun not intended) gingen we op zoek naar een gelegenheid met een toilet. Dat werd een kroegje.
“Komen jullie hier vandaan?”
– “Nee, hij komt uit Wierum, ik uit Drachten.”
“O, daggie Amsterdam?”
– “Nee, een uitvaart”
“Wat vreselijk! Maar ja, het hoort er wel bij hè?”
– “Ja, het is zoals het is.”
“Zelf werk ik al jaren in de horeca en ik heb al heel wat klanten begraven”.
Meubilair aan de bar: “Zo gaat het leven, we gaan allemaal een keer dood.”
Privacyschending
Goed, tijd om te checken hoe het met de naan staat. “Two more minutes”. Juist ja, two more minutes werden er vijf. “I’m sorry but we have to attend a funeral, we’ll be back at five to pick up our order.” “Half your order is ready now, we apologize, come back at five o’clock and I will make you one extra”.
Damn, dan wil je niet ongemakkelijk vroeg aanwezig zijn en voor je het weet lig je op schema om acht minuten te laat te komen. En daarna escaleerde het al helemaal uit de klauwen. In het kader van het door de gemeenteraad gevorderde betaalgemak moet je op een telefoon een code intypen die aangeeft waar je staat en het systeem doet dan de rest van de privacyschending. Alleen moet je dan wel weten waar het bord met de code staat. Dat bord was goed verstopt, het lag hem echt niet aan het feit dat de werkgroep meer dagen niet in Amsterdam is dan wel.
Al met al was de werkgroep meer dan fashionably late en daardoor ervoeren we gevoelens van spijt en schaamte. Opbouwend als we zijn adviseert de werkgroep de gemeente Amsterdam om naast iedere parkeerplaats een stoeptegel met daarop de locatiecode neer te leggen. Privacyminnend als we zijn, zien we liever nog ouderwetse muntenvreters maar helaas is dat een gepasseerd station.
Aangekomen in brouwerij Poesiat en Kater waren we verheugd dat het voormalige dierenasiel afgeladen vol was.
Beschilderde schatkist
Over de troostwoorden voor de treurenden wil de werkgroep met het oog op de privacy van de aanwezigen niet al teveel kwijt. Wel maken we u graag deelgenoot van de hartverwarmende rouwverwerking en aangezien het algemeen bekend is dat Rejo Zenger van Bits of Freedom en Vera (5) de directe nabestaanden zijn, permitteren we het ons om wel direct aan hen te refereren.
Nadat de ziel van Tessa het land der levenden heeft verlaten, heeft haar fysieke verschijning de laatste dagen op aarde niet in een doodskist maar in een schatkist doorgebracht, een schatkist die bovendien door de directe nabestaanden beschilderd is. In die schatkist is ze naar de sterren gezonden waarbij logischerwijs gebruikt moest worden gemaakt van de nodige hoeveelheid vuur zoals dat bij iedere reis naar de sterren het geval is. Hoe schrijnend het is dat een dochter van vijf voortaan moet accepteren dat haar vader nu ook haar moeder is, valt niet te bevatten, maar als uw voorzitter zou ik willen dat ik deze uitleg had gekregen toen ik als zesjarig kind naast de doodskist van mijn pake stond.
Vera zou spreken, maar begrijpelijkerwijs sloeg ze dicht toen ze het woord kreeg. Daarna vertelde Rejo over Tessa. Zodra hij ook maar in de buurt kwam van met een snik in zijn stem te spreken, drukte Vera hem een pluchen knuffel in de handen. Of ze het nu beseft of niet, waarschijnlijk niet, leverde Vera met haar spontane interventies een bijdrage aan de plechtigheid voor Tessa die ontzettend recht deed aan hoe ik haar gekend heb.
Wilgentak voor Tessa
Nadat er gejank ontstond over de demonstratie tegen racisten in de raad en mijn cluppie, de Partij voor de Dieren, het laffe besluit nam om af te zeggen liet Tessa me weten dat ze had geïntervenieerd omdat ze onrecht zag. “Ik kon het niet laten”. En dat kon Vera denk ik ook niet. Er werd gezegd dat Tessa gevoel voor gevoel had en dat heeft haar dochter overduidelijk ook.
Terwijl de familie in besloten kring de schatkist naar de sterren ging sturen, werden de aanwezigen van harte uitgenodigd om gebruik te maken van de bar en om het glas te heffen op Tessa. Daarbij viel de werkgroep de eer ten deel om offline kennis te maken met Astrid Oosenbrug, Karin Spaink en vreer. Melissa Koutouzis en Thomas de Groot hebben we helaas gemist.
Buiten stond een barbecue waar een wilgentak voor Tessa gebrand kon worden. Binnen was eerder al meegedeeld dat er over heel de wereld honderden kaarsen werden gebrand ter nagedachtenis aan Tessa door degenen die in gedachten bij ons waren. In Myanmar is uit naam van Tessa 100.000 khat aan een weeshuis gedoneerd. Het blijkt een Hindoestaanse traditie te zijn om na de dood van iemand die tijdens het leven goede daden heeft gedaan na hun overlijden goede daden te doen in hun naam zodat ze goed terechtkomen in het hiernamaals.
Wippende tuinstoel
Bij het verlaten van de plechtigheid mocht eenieder uit naam van Tessa een zaadbom ontvangen. Naast dat ze web gardener was bedreef Tessa namelijk ook permacultuur, hetgeen ervoor gezorgd heeft dat de Rejo voor altijd op een wippende tuinstoel zal zitten. De zaadbom ging gepaard met een gedicht van Toon Hermans.
“de bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen
en ied’reen vindt het heel gewoon dat zijn weer bladeren krijgen
we zien ze vallen op de grond en opnieuw weer groeien
zo heeft de aarde ons geleerd dat ál dat sterft zal bloeien”
Duizenden bloemen zullen bloeien ter nagedachtenis aan Tessa. De bijeenkomst was zoals ik haar heb leren kennen. Warm, liefdevol en eigenaardig. Vaarwel lieve schat, we zullen je nooit vergeten. Zodra ik mijn vakantiegeld en de langdurigheidstoeslag van de sociale dienst ontvangen heb, kan TNI een leuke donatie verwachten. En die donatie zal jaarlijks zijn.
Het was waarlijk een eer en een genoegen om je gekend te hebben Tessa ook al was het alleen “virtueel”. De tranen zijn real as fuck.
Petra Kramer omschrijft zichzelf als ‘anarcho-jihadi’ en ’transliban’. Ze is snoeihard en messcherp. Volg haar op Twitter en lees haar op (onder andere) Meedogenloos en Vileine. Dit stuk stond al op Meedogenloos.
Petra Kramer, 28.02.2018 @ 07:51
RSS