Kutchinees
Jesse Dijksman
Scène uit Onibaba (hier integraal te zien)
Ik woonde vroeger als een van de weinige Koreanen in een wijk vol Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen en Nederlanders. Nou ja, Koreaan, geadopteerd. Wat ik mezelf eigenlijk moet noemen, weet ik niet. Koreaans uitziende blanke? Korekaaskop? Geen idee.
Het was een niet al te beste buurt. Er waren dealers (uit alle bevolkingsgroepen, drugs doen aan geld, niet aan afkomst). Er waren zelfs ook groepen jongens die zich ‘bendes’ noemden. Niet dat dat veel voorstelde, ze verdeelden alleen maar de straten in de wijk om daar een beetje stoer te kunnen doen, vooral om elkaar uit te dagen. Ik kon er gewoon tussendoor lopen als ze op de hoek van de straat hingen, maar de postbode, kinderen die tikkertje speelden en bejaarde dametjes met hun boodschappen ook.
Tot die ene dag. Ik kwam net mijn huis uit, deed de deur op het slot, de sleutels in mijn tas, rits dicht. Ik keek links. Vijftig dreigend kijkende Nederlandse jongens van de straat achter mijn huis stonden op twintig meter afstand. Ik keek naar rechts. Vijftig dreigend kijkende Turkse jongens van de straat tegenover mijn huis. Gelukkig ben ik geen Turk of Nederlander, dacht ik toen. Al die jongens weten vast dat ik niet bij de andere ‘bende’ hoor. Laat ze maar lekker ruzie maken met elkaar. Als ik weg ben natuurlijk. Ik zette een stap om de straat over te steken zodat ik niet tussen de twee partijen in stond.
Op dat moment riep één van de Nederlanders: ‘Pak die kutchinees!’ En alle Nederlanders begonnen te rennen.
Ik rende weg, met mijn tas in mijn hand, iedereen rende achter me aan. Ik wist uiteindelijk niet eens of ze achter mij aan kwamen of achter de andere bende, maar uiteindelijk renden er honderd jongens achter me aan, straat na straat. Gelukkig sprong ik op tijd in een bus waarvan de deuren net dicht gingen.
Toen ik achterom keek, zag ik dat beide bendes een beetje ongemakkelijk om zich heen en naar elkaar keken. Ze hadden blijkbaar geen zin meer in ruzie. Dit was hun buurt niet. Van de straathoeken werden ze aangekeken door de Surinaams-Marokkaanse bende die daar de ‘baas’ was. Dat alle jongens zich verspreidden over winkels en door straatjes was het laatste wat ik zag voordat de bus de hoek om ging.
Ik heb daarna nooit last van die gastjes gehad. Maar ik kijk nu wel altijd goed om me heen voordat ik mijn voordeur op slot doe.
Jesse Dijksman is afgestudeerd als scenarioschrijver aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Schrijft vooral korte verhalen en scenario’s. Heeft Lukida.com opgericht om ervoor te zorgen dat kunstenaars meer (structurele) inkomsten kunnen krijgen door bijvoorbeeld abonnementen aan te bieden.
Jesse Dijksman, 18.03.2017 @ 10:55
13 Reacties
op 18 03 2017 at 12:07 schreef ikzelf:
Heel treffend neer gezet: de collectieve afkeer van een nog niet eens specifieke bevolkingsgroep (want ieder ander die ook maar vaag iets weg heeft van het beoogde slachtoffer wordt ermee gelijkgeschakeld) heeft niets met die bevolkingsgroep te maken, maar alles met een probleem van de collectiviteit dat diezelfde collectiviteit niet kan of wil aanpakken.
Keigoed stukje!
op 18 03 2017 at 14:25 schreef MNb:
Natuurlijk. Als groep X groep Y als vijand ziet omdat Y anders is wordt Z om dezelfde reden vroeg of laat ook vijand.
op 18 03 2017 at 14:41 schreef Anoniem:
Is Onibaba ook te binden met ondertiteling?
(Frans, Nederlands,…)
op 18 03 2017 at 15:48 schreef Peter:
Ja, hier, maar de beeldkwaliteit is een stuk slechter.
op 18 03 2017 at 21:48 schreef Erik:
Steengoed verwoord hoe gek dit soort bendes eigenlijk zijn
op 19 03 2017 at 00:17 schreef Lee:
Helaas bestaan er geen straatbendes meer. Ik zou die vervangen door een koppel duiven. Ook raad ik de protagonist aan om een tram, lijn 4 of 8, te pakken in plaats van de bus. Maakt het allemaal net iets dynamischer.
op 19 03 2017 at 14:33 schreef ikzelf:
Ook nog iets over de strekking van het verhaal misschien, Lee? En als je dan al wilt zeuren over niet terzake doende details, waarom negeer je dan de tijdsbepaling (derde woord van het stukje)?
Als je niks te zeggen hebt, zeg dan gewoon niks. Of, als je mans genoeg bent, zeg dan wat je werkelijk wilt zeggen.
op 19 03 2017 at 23:57 schreef Kazonga:
Lee is het type ‘nieuw fluks’. Niks te zeggen, maar toch doen. Want ‘recht op VvMU’. #hahaha
op 20 03 2017 at 16:46 schreef ikzelf:
Iets zeggen is niet per se het uiten van een mening.
op 20 03 2017 at 18:41 schreef Lee:
Heb enkel recht op een bijstandsuitkering, ‘Kazonga’. En mijn eerste zin is een mening, ‘ikzelf’. Verder vind ik het een beeldende scene die meneer Jesse beschreef, vandaar mijn enthousiasme. Dus lik mijn dikke reet! Peter: ik ben fan en ga aub door met FN! x
op 20 03 2017 at 20:00 schreef ikzelf:
Dat likken laat ik graag over aan de liefhebber.
Je hebt een vreemde manier van ‘enthousiasme’ uitdrukken, Lee. Er staat in je reactie namelijk geen enkel positief geluid, enkel niet ter zake doende kritiek.
En” “Helaas bestaan er geen straatbendes meer”, is geen mening; wat volgt wel. Wat snuif jij eigenlijk?
op 20 03 2017 at 21:04 schreef sjonnie:
Van de elf reacties zijn er vier van ikzelf.
Je zuigt, alweer.
op 20 03 2017 at 21:31 schreef Lee:
Shell Pernis, 24/7
RSS