Home » Archief » Manga voor meisjes, maar wel niveautje Toni Morrison


[14.01.2022]

Manga voor meisjes, maar wel niveautje Toni Morrison

Peter Breedveld

 

Hoewel ik mijn hele leven al een fervente stripliefhebber ben, heb ik weinig manga gelezen, en het irriteert me altijd lichtelijk als mensen me vragen of ik Japans ben gaan studeren omdat ik manga-fan ben, of anime-fan. Nee, ik ben geïnteresseerd geraakt in Japan vanwege het Zen-Boeddhisme, dan weet u dat.

Ik heb manga altijd genegeerd vanwege vooroordelen. Ik kende vroeger wel wat goede manga en anime: Akira, Ghost in the Shell en één van de beste strips die ik ooit gelezen heb is de yakuza-manga Sanctuary, maar het meeste dat ik in handen kreeg, vond ik bagger, namelijk ofwel mierzoete meisjesstrips, ofwel perverse verkrachtingsseks. En de tekenstijl van de meeste manga; grote ogen, hysterische overdrijvingen, stond me ook niet aan.

Nu begon ik als student het Amerikaanse blad Mangajin te lezen, helaas eind jaren negentig opgeheven, waarin Japans-talige manga stonden met de Engelse vertaling en uitleg van de grammatica ernaast, dus ik wist dat er manga bestonden over echte mensen: carrièrevrouwen in een mannenwereld, ambitieuze politici wier integriteit gestaag erodeert, gastarbeiders in Tokio, enzovoort, maar dergelijke manga werden nauwelijks door westerse uitgeverijen vertaald, en dat laat dus zien waar de interesse van het westerse publiek vooral naar uitgaat, maar zegt precies niets over het Japanse lezerspubliek.

Vrouwelijke tekenaars

Hoe dan ook, ik heb manga om die reden jarenlang grotendeels genegeerd, maar sinds een aantal jaren ben ik de schade een beetje aan het inhalen met manga die ik uit Japan meebreng en met de vertalingen van historisch belangrijk werk van onder andere de Amerikaanse uitgeverij Fantagraphics en de Canadese uitgeverij Drawn & Quarterly. Zie mijn jaaroverzichten.

Het eerste boek dat ik dit jaar heb gelezen, is de bundel A Drunken Dream and other stories van Hagio Moto, uitgegeven door Fantagraphics. Hagio Moto is één van de vrouwelijke tekenaars die in de jaren zestig een revolutie in de meisjesmanga ontketenden, een groep die de Vierentwintigers werd genoemd, zogenaamd omdat ze geboren waren in het 24e jaar van het Showa-tijdperk, 1949 in onze jaartelling. In werkelijkheid heeft slechts één van hen 1949 als geboortejaar, Hagio Moto.

Meisjesmanga, shojo in het Japans, waren tot hun komst sentimentele Tina-strips, getekend door mannen, over meisjes in nood en de romantische prins die ze redt, met vaste motieven die Hagio in een lang interview in deze bundel opsomt: geheugenverlies, arme meisjes die van een rijke familie blijken te komen, meisjes die op zoek gaan naar hun echte moeder, balletmeisjes.

 

 

Hunkering naar verlossing

Die motieven komen in de tien verhalen in A Drunken Dream ook voor, maar Hagio zet alles ondersteboven, achterstevoren en binnenstebuiten. Of misschien haalt ze simpelweg tevoorschijn wat er altijd al in die verhalen verborgen zat: trauma en een hunkering naar verlossing in het arme, hardvochtige Japan van meteen na de Tweede Wereldoorlog.

Zie je bijvoorbeeld een mooi, slank, langbenig balletmeisje overgoten in zonnestralen in een sprookjesachtig bos, op het eerste gezicht een cliché, dan blijkt het meisje zelfmoord te hebben gepleegd omdat ze zich verraden voelt door haar ouders. De romance tussen een docent en één van zijn studenten is een mijnenveld van zware thema’s als zelfmoord, abortus, verlatingsangst en zelfhaat. De docent en de student discussiëren met elkaar op een intelligente manier over de evolutietheorie, maar in werkelijkheid gaat dat over het onvermogen van mensen om zich aan te passen aan hun omgeving, en het verlangen van de student om vleugels te krijgen, een engel te worden, om dood te zijn, dus.

Ingebeelde lelijkheid

Ik beken tijdens het lezen regelmatig geschokt geweest te zijn, want het liegt er echt niet om, wat de personages elkaar aandoen. Onder Hagio’s sierlijke tekenstijl schuilt snoeihard leed. En de grap is dat het geen soap-achtige plotdingetjes zijn, verzonnen om het spannend te houden, al die shit is afschuwelijk herkenbaar. Het zit vol triggers, noemen ze dat tegenwoordig. Ouders die hun zoon passief-agressief de dood van zijn broer verwijten, een moeder die haar dochter morfodysforie (ingebeelde lelijkheid) aanpraat en haar hele leven vergalt, een horrorverhaal over een Siamese tweeling waarbij de ene parasiteert op de ander, en er gekozen moet worden voor één van de twee.

 

 

De psychologische diepgang van al deze verhalen is verbluffend, de ingeniositeit van de plots is intimiderend. In het titelverhaal, A Drunken Dream, worden fantasy en science fiction vermengd in een meerlagige parabel over een androgyne persoon en een man die proberen zichzelf te bevrijden uit een zich steeds herhalend patroon in de ruimtetijd waarbij de één de ander doodt, een onvermijdelijkheid waaruit geen verlossing mogelijk is, zoals een waarzegster in het begin van het verhaal al aankondigt. Het zit duivels knap in elkaar en rekent tussen neus en lippen ook even af met allerlei vastgeroeste ideeën over sekse en gender zonder, benadruk ik met klem, prekerig larmoyant te zijn.

Mensenkennis

Hagio was op school dan ook niet gewoon een meisje dat heel graag tekende. Ze las boeken die ik op haar leeftijd veel te moeilijk vond, of te raar: Isaac Asimov en Robert Heinlein, wetenschap en filosofie. Ze had van jongs af aan al een enorme intellectuele bagage en, blijkt uit haar werk, een Shakespeariaanse hoeveelheid mensenkennis.

 

 

Dit is de zoveelste keer dat ik een manga lees die qua verhaal, plot, thema’s en diepgang lichtjaren boven het gros van de westerse strips uittorent. Op de Japanse faculteit in Leiden vertelden vroeger veel mensen met een mengeling van verbazing en geamuseerdheid dat je in Tokio volwassen mensen in de metro manga zag lezen (tegenwoordig zie je ze op hun telefoon lezen, vooral de mannen, vrouwen spelen games), maar dat is niet zo gek, weet ik nu. Dit is geen Suske & Wiske of The Avengers, maar meer Toni Morrison meets Francisco Goya.

 

 

 

Become a Patron!
 

Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel en sinds kort ook met een Tikkie. Wordt dat symbool van de Hollandse krenterigheid tenminste voor iets nuttigs ingezet. Adverteren? Mail mij.

boeken, Peter Breedveld, strips, 14.01.2022 @ 12:17

[Home]
 

1 Reactie

op 14 01 2022 at 12:17 schreef Peter:

Reageren? Leesfrontaalnaakt@gmail.com.

 


Home

Archief

 

STEUN FRONTAAL NAAKT MET EEN TIKKIE!

 

 

OF VIA PATREON!

 

 

Let op: Toelating van reacties en publicatie van opiniestukken van anderen dan de hoofdredacteur zelf betekent geenszins dat hij het met de inhoud ervan eens is.

 

pbgif (88k image)
 

MEEST GELEZEN IN 2024

O Richard K., martelaar van de Afgehaakten

O Liever Wilders dan Yesilgöz

O Hoe Albert Heijn constant probeert ons te bestelen

O Kankerhomo

O Harde Por

O Zijn onze universiteiten antisemitische Hamasbolwerken?

O De meest gelezen stukken van 2023

O Willem Kraan zou met Scharwachter en Dibi hebben meegeprotesteerd

O Neem PVV-stemmers serieus!

O De verpletterende charme van de supertolerante Gidi Markuszower

 

MEEST GELEZEN EVER

O Caroline van der Plas, dwangmatige leugenmachine

O Caroline van der Plas is de Nederlandse Donald Trump

O YouPorn

O Iedereen haat Sander Schimmelpenninck omdat hij écht onafhankelijk is

O Wierd Duk de pro-Russische complotdenker

O Domme Lul

O Frans Timmermans kan het einde van de domrechtse ijstijd zijn

O Wierd Duk en Jan Dijkgraaf, hoeders van het fatsoen

O De koning van het uittrekken van de damesslip

O Haatoma

 

pbgif (88k image)
 

CONTACT
Stuur uw loftuitingen en steunbetuigingen naar Frontaal Naakt.

 

NIEUWSBRIEF
Ontvang gratis de Frontaal Naakt nieuwsbrief.

 

pbgif (88k image)
 

BLURBS
“How does it feel to be famous, Peter?” (David Bowie)

“Tegenover de enorme hoeveelheid onnozelaars in de Nederlandse journalistiek, die zelfs overduidelijke schertsfiguren als Sywert, Baudet en Duk pas ver in blessuretijd op waarde wisten te schatten, staat een klein groepje van ondergewaardeerde woestijnroepers. Met Peter op 1.” (Sander Schimmelpenninck)

“Frontaal Naakt dient een publiek belang” (mr. P.L.C.M. Ficq, politierechter)

“Peter schrijft hartstochtelijk, natuurlijk beargumenteerd, maar zijn stijl volgt het ritme van zijn hart.” (Hafid Bouazza).

“Ik vind dat je beter schrijft dan Hitler” (Ionica Smeets)

“Peter is soms een beetje intens en zo maar hij kan wél echt goed schrijven.” (Özcan Akyol)

“Jij levert toch wel het bewijs dat prachtige columns ook op weblogs (en niet alleen in de oude media) verschijnen.” (Femke Halsema)

“Literaire Spartacus” (André Holterman)

“Wie verlost me van die vieze vuile tiefuslul?” (Lodewijk Asscher cs)

“Pijnlijk treffend” (Sylvana Simons)

네덜란드 매체 프론탈 나크트(Frontaal Naakt)에 따르면, 네덜란드 라 (MT News)

“Echt intelligente mensen zoals Peter Breedveld.” (Candy Dulfer)

“De Kanye West van de Nederlandse journalistiek.” (Aicha Qandisha)

“Vieze gore domme shit” (Tofik Dibi)

“Ik denk dat de geschiedenis zal uitmaken dat Peter Breedveld de Multatuli van deze tijd is.” (Esther Gasseling)

“Nu weet ik het zeker. Jij bent de antichrist.” (Sylvia Witteman)

“Ik ben dol op Peter. Peter moet blijven.” (Sheila Sitalsing)

“Ik vind hem vaak te heftig” (Hans Laroes)

“Schrijver bij wie iedereen verbleekt, weergaloos, dodelijk eerlijk. Om in je broek te piesen, zo grappig. Perfecte billen.” (Hassnae Bouazza)

“Scherpe confrontatie, zelfs als die soms over grenzen van smaak heen gaat, is een essentieel onderdeel van een gezonde democratie.” (Lousewies van der Laan)

“Ik moet enorm lachen om alles wat Peter Breedveld roept.” (Naeeda Aurangzeb)

“We kunnen niet zonder jouw geluid in dit land” (Petra Stienen)

“De scherpste online columnist van Nederland” (Francisco van Jole)

“Elk woord van jou is gemeen, dat hoort bij de provocateur en de polemist, nietsontziendheid is een vak” (Nausicaa Marbe)

“Als Peter Breedveld zich kwaad maakt, dan wordt het internet weer een stukje mooier. Wat kan die gast schrijven.” (Hollandse Hufters)

“De kritische en vlijmscherpe blogger Peter Breedveld” (Joop.nl)

“Frontaal Naakt, waar het verzet tegen moslimhaat bijna altijd in libertijnse vorm wordt gegoten.” (Hans Beerekamp – NRC Handelsblad)

“De grootste lul van Nederland” (GeenStijl)

“Verder vermaak ik mij prima bij Peter Breedveld. Een groot schrijver.” (Bert Brussen)

“Landverrader” (Ehsan Jami)

“You are an icon!” (Dunya Henya)

“De mooie stukken van Peter Breedveld, die op Frontaal Naakt tegen de maatschappelijke stroom in zwemt.” (Sargasso)

‘De website Frontaal Naakt is een toonbeeld van smaak en intellect.’ (Elsevier weekblad)

“Frontaal Gestoord ben je!” (Frits ‘bonnetje’ Huffnagel)

“Jouw blogs maken hongerig Peter. Leeshonger, eethonger, sekshonger, geweldhonger, ik heb het allemaal gekregen na het lezen van Frontaal Naakt.” (Joyce Brekelmans)

‘Fucking goed geschreven en met de vinger op de zere plek van het multicultidebat.’ (jury Dutch Bloggies 2009)

Frontaal Naakt is een buitengewoon intelligent en kunstig geschreven, even confronterend als origineel weblog waar ook de reacties en discussies er vaak toe doen.’ (jury Dutch Bloggies 2008)

‘Intellectuele stukken die mooi zijn geschreven; confronterend, fel en scherp.’ (Revu)

‘Extreem-rechtse website’ (NRC Handelsblad)

‘De meeste Nederlanders zijn van buitengewoon beschaafde huize, uitzonderingen als Peter Breedveld daargelaten.’ (Anil Ramdas)

‘Peter Breedveld verrast!’ (Nederlandse Moslim Omroep)

‘Breedveld is voor de duvel nog niet bang’ (Jeroen Mirck)

‘Nog een geluk dat er iemand bestaat als Peter Breedveld.’ (Max J. Molovich)

‘Godskolere, ik heb me toch over je gedróómd! Schandalig gewoon.’ (Laurence Blik)

 

pbgif (88k image)
 

 

(Advertentie)
 

 

pbgif (88k image)
 

LINKS

 

 

RSS RSS