San Fruttuoso di Capodimonte

Laila

Illustratie: Jacques Touchet

San Fruttuoso di Capodimonte, september 1991.

Zijn huid had de kleur van caffe’ latte. Hij was breed en droeg gele shorts. Zijn moeder was Braziliaans, zijn vader Italiaans. Ik was 23, woonde een tijdje in Milaan, had een weekje vakantie en viel voor geen meter op hem. Ik val niet op het type haantje de voorste. Wel op de man die, nauwelijks hoorbaar voor de rest, droge grappen maakt, niet uit op applaus en aandacht. Hoe klassiek: the strong silent type.

Deze man, met zijn opdringerige voorkomen: gele shorts, goddelijke lijf en goudblonde krullen deed me helemaal niets. Maar hij kon dus heel goed voetballen. Op het strand. Balletje hooghouden, trucjes, voetvolley, nou ja, daar was ik dan weer wel van onder de indruk. Hij was ook de enige in zijn vriendengroep die geen tatoeages had en daar wilde ik hem, zij het schoorvoetend, ook wel punten voor geven. Oh god, en hij had ook nog sproeten. Enfin. Als je je maar flink verzet dan komt er vanzelf een moment dat je voor de bijl gaat. Geen idee of dat kwam omdat ik ‘hard to get’ speelde. Zei hij. Vond ik niet. Ik viel gewoon niet op hem. Maar hij hield wel schattig vol. Nooit opdringerig. Maar wel elke dag: ‘Wat lees je?’. ’Ga je mee zwemmen’? ‘Ga je mee een wandelen? ‘Mag ik je mee uit eten nemen?’ ‘Ga je mee dansen?’. Hij hield niet op. En ik zei steeds nee. Mijn verkering was net uit. Aardige mannen, daar ben ik altijd achterdochtig voor gebleven.

Warm en hard

Enfin. Na acht dagen nee-zeggen, besloot ik in te gaan op zijn uitnodiging om te gaan eten.

Hij haalde me op. Ik onderdrukte een zenuwachtig lachje, want hij zag er zalig uit. Zelf droeg ik een lila jurkje en oranje schoentjes met bandjes en een hoge hak. Dat laatste is belangrijk om te weten, want in tegenstelling tot wat ik had aangenomen, dat we met de Lambretta naar Camogli of Portofino gingen, liepen we via het strand naar een naastgelegen dorpje. Toen we een riviertje over moesten, slingerde hij me half over zijn heup en zette me veilig aan de overkant. Ik moest ervan transpireren. Zijn lijf voelde warm en hard en sterk. En terwijl ik de bandjes van mijn schoenen dicht deed dacht ik: ’Fuck fuck fuck’. Als een blok, natuurlijk. Hoe simpel. Me Tarzan. You Jane.

Toen we bij een soort garage-achtige setting aankwamen, zei hij: ’Hier is het, het restaurant van mijn nonna’. Formica tafeltjes, gevlochten plastic stoeltjes, papieren servetjes en glazen ballen in een net aan de wand. En vijf Italiaanse gezinnen. Een kabaal van jewelste. Riccardo Cocciante uit de boxen. Alle kerels aan de tafels stonden op, liepen op hem af en begroetten hem hartstochtelijk. Dat ontroerde me en het maakte hem aantrekkelijk. Ze zagen hem graag. Het was warm en gemeend. Ik heb iedereen een hand gegeven, wel twintig mannen en vrouwen, we aten heerlijke linguine vongole, dronken verrukkelijke wijn en ik heb de hele avond met hem geflirt. En hij met mij. Broeierig.

Breinsplijtende seks

Toen we naar huis liepen had ik besloten dat ik breinsplijtende seks met hem ging hebben. Inmiddels had ik het immer negatieve duiveltje op mijn schouder (‘Hij zal wel een kleine hebben’) reeds het zwijgen opgelegd. Met mijn schoenen in mijn ene hand en mijn andere hand in de zijne liepen we door het water. Mijn slipje was doornat van het oneindige geflirt, de zachte aanrakingen en de anticipatie op de nacht die kwam.

Toen hij stilstond en mijn gezicht vastpakte om me te kussen, zakte ik haast door mijn knieën van geilheid. Hij likte mijn gezicht, zoog op mijn lippen, fluisterde in mijn mond en zijn hand gleed tussen mijn benen, zijn vingers beroerden mijn clit. Ik hijgde: ‘Neem me. Nu. Hier.’ Dat hij vervolgens mijn La Perla-vlindertje uiteen trok en in een beweging de Middellandse Zee in slingerde, interesseerde me niet, ik wilde hem. En wel nu. Ik knoopte zijn jeans open en ik wat ik daar aantrof made me cheer. De heerlijkste lul die ik in tijden gezien had: mooi, groot, hard, een glimmende besneden knop en ja, caffe’ latte! Godallemachtig.

Hij tilde me op en ik sloeg mijn benen om hem heen. Wild kussend, likkend en hijgend voor meer, legde hij me half in de branding, en na de eerste golf waren onze kleren doorweekt. Mijn tepels priemden door het kant en mijn, inmiddels doorzichtige, jurkje. Hij beet erop, door de stof heen. Zijn jeans hing onder zijn billen, hij spreidde mijn benen en kwam half op me liggen, ik trok mijn benen op en zijn pik gleed in mijn kut. Het zeewater liep over mijn gezicht, de golven beukten met iedere beweging die hij maakte tegen onze neukende lichamen. Zijn handen overal, knedend, strelend, plagend. Totaal oncomfortabel, schurend, zand en zout overal waar je het niet wil, maar het maakte me niet uit. Het was wild, het was sexy, en godverdomme wat was hij een geil beest!

Geile bui

Voor het betere neukwerk zijn we, doorweekt en blootsvoets (ik tevens blootspoes) naar mijn hotelkamer gegaan. Die nacht. Die nacht. De zeldzame keren dat ik Quando finisce un amore van Riccardo Cocciante hoor, een zoete herinnering. En meteen een geile bui.

Laila woont gewoon weer in Amsterdam, werkt vooral veel en droomt nog regelmatig over sex on the beach.

En dit was alweer de laatste aflevering in de Zinderende Zomerverhalenwedstrijd. Het is nu aan u, de lezer, om te bepalen wie het beste verhaal heeft geschreven en dus die luxe Frontaal Naakte goodie-bag wint, met daarin onder andere exclusieve cosmetica van het stijlvolle Japanse merk Yojiya en een gesigneerd exemplaar van Hassnae Bouazza’s Arabieren Kijken. Lees op uw gemak nog eens alle zinderende zomerverhalen, dan kunt u vanaf vandaag uw stem uitbrengen.

Tweet

Gastschrijver, Zinderende Zomerverhalen, 06.09.2013 @ 07:12

[Home]
 

Δ