Aanhouder
Hassnae Bouazza
Illustratie: Zinaida Serebriakova
‘Sorry, mag ik je wat vragen?’ Een jongeman tikt voorzichtig op de schouder van een vrouw die net haar telefoongesprek beëindigt. ‘Zou ik je mobiel mogen gebruiken om een smsje te sturen zodat mijn zus weet waar ze me op kan halen?’ De vrouw stemt in en geeft hem het mobieltje. Als hij klaar is, neemt ze het toestel in ontvangst en loopt weg. Ze ziet niet dat de jongeman haar nakijkt.
De volgende ochtend, als de vrouw het gebouw waar ze werkt, wil inlopen, komt ze de jongeman weer tegen. ‘Ik wilde je nogmaals bedanken voor je hulp gisteren.’ De vrouw zegt dat het geen moeite was en wil doorlopen naar de deur als de jongeman snel voor haar gaat staan.
‘Ik vond het zo aardig van je, dat ik je graag wil trakteren op een drankje.’
– ‘Heel vriendelijk van je, maar dat is niet nodig. Als je me nu wilt excuseren.’
‘Hoe heet je?’ haast hij zich te vragen voor ze het gebouw in verdwijnt.
-‘Mijn naam doet er niet toe.’
‘Nou ja, ik vind je aardig en wil alleen maar je naam weten. Daar is toch niks mis mee?’
– ‘Daar is zeker niks mis mee’, antwoordt de vrouw ietwat verveeld, ‘maar ik zie het nut niet in van een verdere kennismaking.’
‘Ja, maar ik wel. Ik heet Agostino. Zo, nu weet je hoe ik heet, dan mag ik ook jouw naam weten.’
– ‘Dat denk je maar’, antwoordt de vrouw nu licht geïrriteerd terwijl ze op haar horloge kijkt. ‘Luister, ik heb een vergadering, en dus geen tijd om met je kletsen.’
‘Mag ik vragen hoe oud je bent?’
– ‘Nee, dat mag je niet. Wat denk je? Als ik me niet genegen voel je mijn naam te zeggen, zul je heus niet mijn leeftijd te weten komen.’
‘Wat is daar nou weer mis mee? Ik mag je naam niet weten, je leeftijd ook niet. Kom op, leeftijd is niet persoonlijk. Hoe oud ben je?’
– ‘Ik sta hier mijn tijd te verdoen’, verzucht de vrouw, ‘fijne dag nog’.
‘Toe nou, 35? Ik denk dat jij er jonger uit ziet dan je bent. Zeg eens, heb ik gelijk?’ De vrouw kijkt Agostino met verbazing aan. ‘Wat jij wilt’, antwoordt ze kortaf. ‘35’.
‘Luister, schraapt Agostino nu zijn keel, ‘ik ga eerlijk zijn. Ik heb je al een paar keer gezien in het gebouw en je leek me leuk. Ik wil je graag leren kennen.’
– ‘Dank je voor het compliment, maar ik ben al getrouwd en niet beschikbaar’.
‘Ik zie geen ring om je vinger’. Ietwat geschrokken door de brutale en bijdehandte toon van deze Agostino, antwoordt de vrouw geamuseerd, maar ook geërgerd, want de klok tikt door op deze dinsdagochtend: ‘Sinds wanneer is het verplicht een ring te dragen als je getrouwd bent? Ik ben getrouwd, als je dat niet gelooft, is dat jouw zaak, maar dat verandert niets aan het feit dat ik getrouwd ben. Gelukkig getrouwd. En mijn man zou de koers, die dit gesprek vaart, niet zo waarderen.’
‘Rustig maar, oké, dan geloof ik je. Je bent getrouwd. Maar dat betekent toch niet dat we geen kennis kunnen maken? Gewoon wat drinken. Niks aan de hand. Puur vriendschappelijk.’
– ‘Nee.’
‘Waarom niet? Doe niet zo gespannen. Ga je me nog vertellen hoe oud je bent?’
– ‘Nee.’
‘Goed, dat hoeft ook niet. 35 was het toch? Maar ga je dan na werktijd wat met me drinken?’
– ‘Nee.’
‘Kom op, wat is één drankje nu?’
– ‘Je kunt het zo lang rekken als je wilt, maar het gaat niet gebeuren.’
‘Waarom niet? Geef me één goede reden en ik laat je met rust.’
– ‘Omdat ik geen interesse heb in jou, omdat ik getrouwd ben, omdat je me nu al veel te lang ophoudt op een bijzonder vervelende manier. Kijk aan, geef ik je zomaar twee bonusredenen erbij ook nog. En nu moet ik weg.’
‘Ik vind het jammer dat je dit gesprek vervelend vindt. Ik vind dit een leuk gesprek. Ik begrijp dat je nu weg wilt, maar wil je dan op zijn minst nadenken of je wat met me wilt drinken? Ik werk in hetzelfde gebouw op de vierde verdieping. Ik zit in kamer 4.2. Op welke verdieping zit jij?’
– ‘Fijne dag, Agostino.’
‘Nee, wacht, zul je erover nadenken wat te gaan drinken? Dan laat ik je gaan. Als je belooft dat je het zult overwegen.’
– ‘Dat is goed, ik zal erover nadenken.’ De vrouw loopt weg richting de trappen, zodat Agostino niet ziet naar welke verdieping ze gaat.
Agostino roep haar nog na: ‘te gek, ik zie je dan wel verschijnen. Vierde verdieping. Kamer 4.2!’
Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, en de Arabische site van de Wereldomroep. Tot voor kort was ze te bewonderen in Vrouw & Paard. Dat ze nog tijd heeft om in het geheim voorbereidingen te treffen voor de vestiging van het kalifaat in Nederland, mag een wonder heten. Volg haar op Twitter.
Hassnae Bouazza, 27.02.2010 @ 15:41
20 Reacties
op 27 02 2010 at 15:48 schreef Tjerk:
Ach ja, Italianen, hè? Maar ik dacht dat de aanhouder juist wint?
op 27 02 2010 at 19:29 schreef Daan:
Kankerlomp
op 27 02 2010 at 19:46 schreef vetklep:
Er zijn momenten dat ik me schaam dat ik een man ben.
op 27 02 2010 at 20:25 schreef Fridjof:
We blijven diep in ons hart jagers…
op 27 02 2010 at 20:26 schreef Fridjof:
En ja, daar gaan we soms schaanmteloos mee om.
op 28 02 2010 at 08:11 schreef Alf Berendse:
Tjerk, de aanhouder is een stalker. En de vrouw in het verhaal geeft hem aanleiding door te gaan. Om er vanaf te zijn zegt ze dat ze over een afspraakje zal nadenken, voor een stalker reden genoeg er de volgende dag weer te staan. Ze komt nooit meer van hem af.
De hoofdpersoon van Theo Kars’ boek De Verleider pakt het beter aan. Niet beginnen met een doorzichtige smoes (‘mag ik uw telefoon lenen’) maar gewoon openen met wat je wilt: ‘ik zag u lopen, ik vind u erg aantrekkelijk, wilt u ergens een kop koffie met mij drinken’. Blijf niet zeuren bij een vrouw die nee zegt, spreek gewoon de volgende aantrekkelijke vrouw aan. Je wordt in twee uur misschien negen keer afgewezen, het gaat om de tiende.
op 28 02 2010 at 09:07 schreef Smeets:
Dit heb ik nu altijd bij vrouwen aan de hand.. Kuch
op 28 02 2010 at 13:02 schreef Yezkilim:
Hassnae, of het nu over jezelf gaat of over iemand anders, iedereen weet toch dat je gewoon direct iets als ‘sodemieter op’ moet zeggen tegen zo iemand omdat elk vriendelijk afwijzend antwoord geinterpreteerd wordt als playing hard to get?
op 28 02 2010 at 13:19 schreef Loesje:
Doet me denken aan onze “busvlinders”. Dames, en soms heren, met een abonnement en zonder leven, die voorin bij de chauffeur blijven staan, en extra rondjes meerijden. Omdat ze verliefd zijn op de chauffeur, of uit eenzaamheid. We kennen de meeste van “onze” pappenheimers zolangzamerhand. Geschift, maar ongevaarlijk. Maar soms tref je een fouterikje. De laatste die ik de bus uit flikkerde, nadat ie grof werd, schreeuwde:” Vuile vieze pot!”
Waarop ik de slappe lach kreeg.
De mafkees:” Moet je daarom lachen, stomme kut?”
De stomme kut:” Ik wel ja. Man, die opmerking is zo 1980. Ga lekker naar de hoeren. Kost je minder tijd en geld, sufferd!”
Waarop ie, al scheldend, toch maar aftaaide.
Soms wordt er wel es een handtastelijk. Vooral bij een eindpunt, wanneer iedereen is uitgestapt, moet je zo`n eikel goed in de gaten houden. Maar ja, je moet toch ook ff een plasje doen op z`n tijd. Dan ben ik niet echt op m`n best als je dan lastig wordt. Kan `t zomaar gebeuren dat er ineens, zone 5000, op je voortanden staat. ;-)
op 28 02 2010 at 15:20 schreef Simone:
@ Yezkilim
Daarom vindt een vrouw die zo reageert het stiekem wel vleiend, en zou het zomaar kunnen dat deze aanhouder uiteindelijk zou kunnen winnen.
Al geeft de vrouw dat uiteraard niet toe, zolang het niet zo ver is. “Nee, echt helemaal mijn type niet, echt zo ontzettend níet, ik hou ook helemaal niet van dergelijk opdringerig gedoe, ik bedoel.. rabarber rabarber”.
Leer ons vrouwen kennen.
“Nou jij bent misschien zo, Simone maar ik absoluut niet hoor!”
Zo, hebben we dat ook alvast gehad.
op 28 02 2010 at 17:10 schreef Yezkilim:
Goed gezien, Simone, ik ben vast raar, maar als mij dit overkomt en ik hem leuk vind protesteer ik niet, maar ga ik op zijn uitnodiging in (en verder niets, want ik ben weliswaar niet getrouwd, maar wel gelukkig met mijn vriendje). Vind ik hem echter niet leuk, dan laat ik hem dat direct luid en duidelijk weten.
op 01 03 2010 at 11:03 schreef André Richard:
“Je wordt in twee uur misschien negen keer afgewezen, het gaat om de tiende.”
En er zijn mensen die dat leuk vinden?
op 01 03 2010 at 11:42 schreef Peter:
De hoofdpersoon van Theo Kars’ boek De Verleider pakt het beter aan.
Ik heb dat, naar Kars’ voorbeeld, heel lang zo gedaan. Ik kan me niet herinneren zelfs maar één keer te zijn afgewezen (ik was toen wel veel jonger en mooier dan ik nu ben). Wel kan ik me situaties herinneren waarin ik, verveeld door het oninteressante gebabbel van mijn tafelgenoot, wanhopig zocht naar een goed excuus om de sessie af te breken.
Uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat een dergelijke manier om vrouwen te ontmoeten niet voor mij is. Toen niet, in elk geval.
op 01 03 2010 at 12:46 schreef sabaroth:
Kan iemand deze cultuurbarbaar in het kort vertellen wat die hoofdpersoon van De Verleider dan precies doet?
op 01 03 2010 at 12:53 schreef Peter:
Wat Alf zei: ‘Niet beginnen met een doorzichtige smoes (’mag ik uw telefoon lenen’) maar gewoon openen met wat je wilt: ‘ik zag u lopen, ik vind u erg aantrekkelijk, wilt u ergens een kop koffie met mij drinken’. Blijf niet zeuren bij een vrouw die nee zegt, spreek gewoon de volgende aantrekkelijke vrouw aan.’
op 01 03 2010 at 13:46 schreef Yezkilim:
Een kennis van me reageerde, pre-internet, op alle interessante contactadvertenties. Hij kon goed schrijven en ging dus elke zaterdagavond met een andere leuke vrouw uit eten. Dat beviel hem uitstekend. Omdat zijn tafeldames zo mogelijk nog veeleisender waren dan hij, hoefde hij ook nooit bang te zijn voor vervolgafspraken. Alleen klikte het, zoals te verwachten, uiteindelijk per ongeluk een keertje WEL en moest hij daarna jarenlang elke zaterdagavond met dezelfde vrouw uit eten…
op 01 03 2010 at 16:30 schreef sabaroth:
Ah ok, dat zou inderdaad het beste kunnen werken. Heb zelf ook de ervaring dat directe eerlijkheid zelfs als die wat bot kan zijn het meest gewaardeerd wordt.
En waarom ook niet?
op 01 03 2010 at 21:57 schreef Simone:
Eerlijk gezegd denk ik dat het bijna niets uitmaakt wat en hoe het gezegd wordt (wat betreft “die eerste zinnetjes” dan) , het gaat om wie het zegt.
Precies dezelfde openingszin, versierpoging kan zowel irritant, opdringerig gevonden worden als grappig afgezaagd, charmant knullig, het gaat erom of het gezicht erachter in de smaak valt of ’s mans uitstraling zo je wil.
Ik bedoel, een man die je fysiek totaal niet aantrekkelijk vindt, zal toch echt niet “lekker direct” moeten zijn tegen je. Jeuk op de verkeerde plaatsen is het gevolg.
Daar komt alleen die vent mee weg, wiens uiterlijk je binnen die ene seconde verzet hebt van een “hm” naar een “mmmm”.
Dus.
op 02 03 2010 at 14:10 schreef Thomas:
Nóóit je mobieltje uitlenen aan zo’n figuur. Tien tegen een dat hij naar zijn eigen mobiel smst, zodat hij jouw nummer heeft.
Prachtige schilderijen trouwens, van die Serebriakova.
op 09 03 2010 at 10:02 schreef renzo:
grappig al die reacties van mensen hoe die man af te poeieren, TERWIJL DIE VROUW WELLICHT HELEMAAL niet afgepoeierd wil worden.
de grens tussen stalking en ‘de aanhouder wint ‘ is vaak een vage.
RSS