De Orwell-index

Paul Terlunen

Scène uit Stormy Weather (1943)

De tijd is er rijp voor. Om de Trumpificering en Kim Yong-Il-ificatie van de wereld onder één noemer te brengen stel ik voor dat we de Orwell-index introduceren. Om de globale verhuftering in kaart te brengen.

In lijn met de degradatie zoals beschreven in Brave New World, zie ik de Orwell-index als een maatstaf om de graad van verwording van de open samenleving in de richting van het sociopatisch-autocratische spectrum in kaart te brengen en samen te vatten.

Laten we de Orwell-index toepassen op de handel en wandel van de “groten der aarde”, de genomineerden, zodat we de wereldleiders op hun bijdrage aan de verkloting van de open samenleving op waarde kunnen schatten, en op gezette tijden een soort Orwell-ranking kunnen opstellen. Een Palme d’Or van de verloedering — met ook natuurlijk een jaarlijkse prijsuitreiking. Plus dat er van de betreffende gehuldigden in the Hall of Shame een Orwell-footprint wordt afgegoten. (in analogie met de Ecologische footprint), als een jaarlijks terugkerend event, zodat we over de tijd heen een ontwikkeling gaan zien: een spoor met nogal wat variatie in de pootafdruk van de betreffende genomineerde – zeg, eerst nog een heel klein kippenpootje, zo bij aanvang van de carrière van verwoesting, opzwellend tot iets van dinosaurische proportie aan het eind van de carrière.

Orgie van geweld

We weten wel dat de grootste verschrikkingen doorgaans zich bij aanvang aanmelden als een verfrissend “niets mis mee”-zuchtje, waar niemand toch iets tegen in kan brengen, maar uitmonden in een orgie van geweld, waar men later, eveneens, maar nu om heel andere redenen, ook niets meer tegen in kan brengen. Voorbeelden ten over. Neem een Argentijnse activist –, begonnen als een dromerige dorpsdokter – die eindigde met het gedachtengoed dat je ‘als je tien kogels hebt er dan eentje gebruikt tegen de vijand en de negen andere tegen je eigen volk’. Vind ik lastig… best problematisch. Zeker als we er de afrekeningen in de martelkamers er nog naast leggen (in dat licht mogen we de radicale de-escalatie van geweld, zoals de Koerdische leider Öcalan bepleit, zien als een moedig en wijs besluit).

Neem nou Stalin en Mao, beiden ook hoog scorend op de Orwell-index, dacht ik zo, in de gevorderde fase van hun carrière, zij zijn met een klein schoenmaatje van de schuldloze idealist begonnen. The Walk of Shame zou dat aardig in beeld kunnen brengen. Het zou een soort schaalverdeling moeten hebben, een beetje zoals de Schaal van Richter om aardbevingen in kaart te brengen. Zoiets. Zodat de omvang van de — aanvankelijk — incidentele vernietiging van de ongelukkige enkeling – wrong time wrong place –, vroegtijdig onder de voet gelopen in hun psychopathische carrière, niet wordt ondergesneeuwd door de verwoesting op de schaal van miljoenen in het gevorderde stadium.

Wacht, voor alle duidelijkheid: laat ik het wel even goed gezegd hebben dat de Orwell-index niet een schaal is om de persoonlijkheidsstructuur van de betreffende leider te diagnosticeren naar DSM-psychiatrische diagnostiek. Nee, de Orwell-index beperkt zich tot de invloed van de betreffende persoon zoals die zich aftekent in de maatschappelijke instituties. Dus de opbouw van de afbraak in de open samenleving zelf onder het betreffende bewind.

Belediging staatshoofd

Om het maar weer eens op Erdogan te betrekken: het recentelijke arrest naar aanleiding van een vermeende belediging van het Turkse staatshoofd leidde tot een opsluiting van twaalf jaar. In de Orwell-index wordt niet gerefereerd aan het narcistisch psychopathische spectrum van de persoonlijkheidsstructuur van het betreffende Turkse staatshoofd, nee, het genoemde arrest wordt dan meegenomen als een indicator van de oorverdovende zwakte van het rechterlijke bestel, en de ondergraving van de rechterlijke autonomie ten faveure van de dreig- en terreurcultuur van miezerige top-down-afrekeningen.

Kijk, ik heb zelf ook zoiets nodig dat ik een handvat heb om de afbraak mee aan te duiden, iets anders dan dat ik het beleid van Erdogan gewoon ruk vind, en steeds weer een voorbeeld moet aandragen om mijn punt te onderbouwen.

En om het allemaal niet al te virtueel en dystopisch te maken, stel ik voor dat we, in het kader van het het Orwell Event, echt ergens een onbewoond eilandje daarvoor reserveren. Daar richten we een parlement in, exclusief voor deze geselecteerde club toppertjes. De genomineerden mogen daarin zitting nemen met stem-weging naar rato van hun Orwell-index-score. Zij mogen daar een week per jaar onderling de kaarten verdelen, en met ongeremd harde hand de zaak daar besturen. (De harde kern van het gezelschap mag er nog een weekje aan plakken als ze echt goed op stoom zijn gekomen.) Zodat we één keer per jaar even de stand van hun Mooie Nieuwe Wereld op volle oorlogssterkte mogen bewonderen. Daar staat tegenover dat hun invloed in de organen van de VN proportioneel wordt teruggeschroefd, en weggesaneerd uit de vetorecht-constructies, zodat we het weer es echt ergens over kunnen gaan hebben op wereldschaal..

Patriarchaal model

Zoals door verscheidene hersendeskundigen wordt beweerd en door professor Scherder op aanstekelijke wijze werd uitgedragen, is de staat van terreur een intense stressfactor. De conditie van de terreurstaat is een pathogene factor voor het menselijke brein.

In mijn bewoordingen: De chimp-achtig hersenbedrading tussen de oren triggert een geestestoestand, gedienstig aan de rigide reflexen van het patriarchale model. Daar komen de alfamannetjes in bovendrijven. Die twee zaken samen vormen een naadloos gesloten circuit met weinig leerbare hersenstof.

Dat we ook andere, meer Bonobo-achtige bedradingen tussen onze oren hebben, dat raakt dan wat ondergesneeuwd. En wat je niet traint, verlies je in de loop van tijd. Wat het uitzicht op een laagdrempelige, leerbare, creatieve, matriarchale benadering niet echt ten goede komt.

Bijzonder is, dat door angst geremde maatschappelijke rigiditeit wel met militaire precisie haast wrijvingsloos kan worden uitgerold, terwijl de kracht van een vrije geest meestal wordt gevreesd, en pas achteraf, na de opgelopen hersenschade, weer moeizaam wordt omarmd om de zaak daar weer wat uit de kreuk te trekken.

(P.S. Ik besef wel dat de aangehaalde voorbeelden geheel willekeurig zijn, en inwisselbaar voor de voorbeelden die ieder zelf erbij kan aandragen. Niet kwaad worden als ik jouw geliefde vijand er niet bij heb genoemd. Het gaat erom dat destructie gepredikt wordt en door de goede verstaander naadloos wordt omgezet in de praktijk. We moeten er allemaal op verdacht zijn en blijven dat wij daar erg bevattelijk voor zijn. De weg van vrede en geweldloosheid is geen klein ding.)

Ik weet niet wie Paul Terlunen is. Eerder gepubliceerd op de website Democratische Moderniteit.

Tweet

Gastschrijver, 04.10.2019 @ 07:59

[Home]