Filet américain

René Rensing

Hein was boos. Godverdomme, wat was Hein boos. Woedend was hij dat de pitch zó slecht was gegaan dat zijn kantoor de bijna zekere opdracht toch was misgelopen. Hij ademde zwaar, zijn dikke lichaam ging in en uit op het ritme van zijn verhoogde hartslag. Hij leek op een kikker, maar dan met een rood aangelopen en pafferig hoofd. Het was duidelijk: hij wilde iemand de schuld geven van deze mislukking, maar wie?

De andere aanwezigen keken naar beneden, behalve Henk, de managing partner. Hij stond boven Hein en niks wat Hein zei kon hem raken. Hij had een antiaanbaklaag, niks bleef aan hem plakken. In tegenstelling tot Jaap telde hij niet zijn knopen, maar de nullen op zijn bankrekening.

Jaap was de jongste partner, degene die zijn knopen telde, en hij moest concluderen dat hij weinig knopen had. Eigenlijk was het Hein zijn schuld, maar ja, schoppen gebeurt omlaag en nooit omhoog, dus het was een kwestie van tijd voordat Hein zich tot hem ging richten om hem de mantel uit te vegen. Stilzitten als je geschoren wordt, dacht Jaap.

Sanne, de stagiaire, maakte zich geen zorgen. Ze had geen enkele verantwoordelijkheid en ze vroeg zich soms af of ze niet alleen was aangenomen omdat ze van die mooie borsten had. Ja, ze was een lekker wijf, dat zag ze zelf ook. Ze dacht aan het weekend en waarom ze toch met die lelijke Spanjaard naar bed was gegaan. De stem van Hein klonk voor haar als een zware misthoorn ergens in de verte. Wel viel het haar op dat Hein met elke ademtocht iets meer leek uit te zetten.

Hein bulderde verder, af en toe kwam er speeksel uit zijn mond, hij begon zijn ogen meer en meer te richten op Jaap, slechts sporadisch onderbroken door korte blikken op de borsten van Sanne. Zijn stropdas leek een galg om zijn nek, en nu begon het ook Jaap en Henk op te vallen dat Hein steeds meer uitdijde. Het was een smakeloos gezicht. Zijn woorden kwamen inmiddels met tussenpozen uit zijn mond, het koortsachtige ademhalen belette hem zinnen aan elkaar te rijgen. Hij snakte letterlijk naar adem.

En toen ontplofte Hein. Ontploffen kan maar op één manier gebeuren: onverwacht en radicaal, een beetje ontploffen is niet mogelijk. Het zware lichaam van Hein had zich over de vergaderzaal verspreid. Het zag er uit alsof de hele ruimte gevuld was met filet américain. Dit verbaasde Sanne, zij had verwacht dat in het geval een mens ontplofte de losse bestanddelen van de mens nog zichtbaar waren. Weer wat geleerd, dacht ze. Henk vroeg zich af wat er moest gebeuren met de nog openstaande declaraties van Hein. Mogelijk zouden de cliënten van Hein, uit piëteit met zijn ontploffing, nu sneller betalen. Jaap was geschrokken, maar ook opgelucht in de wetenschap dat de vergadering nu was gekeerd ten gunste van hem. Hij pakte de hoorn van de vaste telefoon en belde Sandra, zijn secretaresse: “San, kan je even naar boven komen, met wat doekjes, een emmer water en een stofzuiger, er is hier een ongelukje gebeurd. En neem Ilse maar even mee, deze klus moeten jullie met zijn tweeën klaren, denk ik.”

Nadat Sandra en Ilse Hein hadden verwijderd uit het interieur nam Jaap the lead. “Jongens, hoe erg ook, dit is een opportunity, een kans voor profiling en new ideas.” Sanne en Henk knikten instemmend en Henk was blij dat het jasje van Sanne zo geruïneerd was door de ontploffing van Hein dat ze daar nu alleen in haar topje zat. Wat was het toch een lekker wijf.

René Rensing is jurist, voorheen advocaat en een groot liefhebber van de Nederlandse vergadercultuur. Dit is zijn eerste gepubliceerde verhaal. Het is overigens ook het eerste fictieve verhaal dat hij heeft geschreven.

Tweet

Gastschrijver, 26.03.2011 @ 08:13

[Home]
 

Δ