Israël filmt trots zijn eigen monsterlijkheid
Hassnae Bouazza
Scène uit The Great Dictator (Charles Chaplin, 1940).
Wanneer is het genoeg? Hoeveel doden moeten er nog vallen, hoeveel kinderen moeten zonder hun ouders opgroeien, vrouwen zonder kinderen en man, mannen zonder vrouw, kinderen, ouders, neven en nichten, opa’s en oma’s zonder hun kleinkinderen?
Hoeveel onschuldige burgers met witte vlaggen moeten er door Israëlische scherpschutters op klaarlichte dag worden geëxecuteerd, terwijl de wereld toekijkt?
Hoeveel Palestijnse lijken door tanks overreden, ontheiligd zelfs in hun dood, hoeveel massagraven moeten er gevonden worden, hoeveel burgers door Israël ontvoerd naar gevangenissen waar ze gemarteld worden, hoeveel executies door Israëlische soldaten voor het oog van de camera?
Alles is kapot, vernield, weg. Hele stambomen zijn uitgemoord. Kinderen zullen opgroeien zonder ooit een foto van hun ouders te hebben gezien, zonder tastbare herinneringen aan hun verleden, aan hun geschiedenis. Vrouwen die jaren bezig waren om zwanger te raken, zijn hun pasgeboren baby’s kwijt aan Israëls sadisme dat in iedere Palestijn, man, vrouw, kind, baby, een vijand ziet. Een vijand die de Israëli’s herinnert aan wat zij van de Palestijnen gestolen hebben: hun land, grond, huizen. Maar niet hun identiteit, niet hun trots.
Stille getuigen
En daarom moet alles van de aardbodem gevaagd worden. Alle ziekenhuizen, moskeeën, kerken, archieven, registers en universiteiten. ‘s Werelds oudste moskeeën en kerken zijn verwoest, maar het is niet de Afghaanse Taliban die het doet en dus gaan Biden, Trudeau, Scholz, Sunak en Rutte verder alsof er niks aan de hand is.
Dit is niet alleen maar historisch en cultureel erfgoed dat vernietigd wordt, het zijn de Palestijnse wortels die hen aan hun grond verbinden die Israël wil wissen, hun onuitroeibare band met het land. Daarom ook worden de olijfbomen, die al eeuwen onderhouden worden door de Palestijnen, vernietigd. Het zijn de stille getuigen die elk seizoen de vruchten geven waar de Palestijnen zich mee voeden.
Regering van misdadigers
Sadisme, dat is wat dit is. Op het hoogste niveau, institutioneel heet dat tegenwoordig. Massavernietiging van een weerloos volk wier zonde het is dat het bestaat en leeft op een stuk aarde dat een regering van misdadigers wil hebben. En niet alleen de regering, genoeg Israëlische burgers die achter de genocide staan en die fanatiek iedere hulp voor Gaza blokkeren. De beelden zijn ijzingwekkend.
Terwijl Israël de Palestijnen als daders wegzette, zien steeds meer mensen wie de echte dader is. Die nietsontziend huishoudt, liegt over UNRWA-medewerkers en zelfs liegt over het eigen leed en tussen het moorden door gezellig dansjes filmt.
Terwijl Israël Palestijnen decennia wegzette als monsters, filmen de Israëli’s, politici en soldaten trots hun eigen monsterlijkheid.
Wie de ander ontmenselijkt, verliest uiteindelijk zijn eigen menselijkheid.
Hassnae Bouazza is columnist (NRC, Linda, Harper’s Bazaar), journalist, culinair recensent, documentairemaker en schrijver (Arabieren Kijken, Een Koffer vol Citroenen).
Hassnae Bouazza, 10.02.2024 @ 11:24
RSS