Onze woorden houden het Palestijnse verhaal levend
Hassnae Bouazza
‘Walking while Black’ in Amerika gaat over het gevaar dat zwarte mensen lopen door simpelweg over straat te lopen. De term werd gemunt na de het zoveelste zwarte slachtoffer door politiegeweld.
In Gaza, en de Westelijke Jordaanoever, kunnen we daar ‘walking while Palestinian’ aan toevoegen, maar eigenlijk gewoon ‘breathing while Palestinian’, ‘being Palestinian’.
De beeldenstroom gaat maar door, de terreur, de blinde haat. Niemand is veilig voor het sadistische Israëlische geweld; onschuldige mannen die helemaal alleen in de totale woestenij lopen, worden, alsof het videogame-poppetjes zijn, voor onze ogen uit het leven geknald. “Zonde van het paard”, schijnt de Israëlische militair te zeggen nadat hij op de knop heeft gedrukt.
Het zoveelste ziekenhuis wordt onder vuur genomen, mensen worden geëxecuteerd. We zien het licht in de ogen van kinderen doven; bovenop het gruwelijke oorlogsgeweld waaraan mensen dagelijks blootgesteld worden, is er de door Israël gecreëerde honger.
Hollywoodproductie
Al maanden wordt de bevolking in Gaza uitgehongerd; hulpgoederen worden tegengehouden door zowel leger als vlaggendragende burgers, terwijl het dodental toeneemt.
Amerika kan zogenaamd niks doen. Dus is ze een soort show-haven aan het bouwen om hulpgoederen aan wal te krijgen, alsof het een Hollywoodproductie is waarbij de Amerikanen de wereld redden. Hoe die noodhaven wordt gebouwd? Met apparatuur en trucks die wél Gaza in mogen van Israël.
Groot materieel naar binnen loodsen waar geen Palestijn wat aan heeft is geen probleem. Maar eten, medicijnen, medische spullen, kleding, alles wat een mens nodig heeft om zich mens te voelen, dat wordt tegengehouden.
Israël en Biden denken dat we achterlijk zijn, dat we niet zien wat hier gebeurt. De uithongering en vernietiging van een volk worden voortgezet terwijl Amerika betrokkenheid veinst. Ondertussen tikt de klok door en stijgt het aantal doden.
Verachtelijk gajes
Die vernietiging wordt trots vastgelegd. Hoe meer slachtpartijen er gedeeld worden, hoe stiller de politiek.
Alsof het normaal is om elke dag honderden mensen gedood te zien worden. Hele families. Journalisten. Artsen. Baby’s. Een weeshuis. Iedereen die van nut is in Gaza, wordt vermoord. Elk bewijs van een Palestijnse aanwezigheid en geschiedenis wordt van de aardbodem weggevaagd.
In Gaza gebeurt het op grote schaal, op de Westelijke Jordaanoever familie voor familie, huis voor huis, stuk grond voor stuk grond.
Volgens Jared Kushner, zoon van de veroordeelde Charles Kushner en schoonzoon van de veroordeelde Trump, biedt Gaza prachtige kansen voor vastgoed. De Palestijnen moeten van hem maar naar de Negev-woestijn.
Heeft niks in zijn leven op eigen kracht gedaan, altijd gesteund op papa’s geld en schoonvaders connecties toen die in het Witte Huis zat. Tuig is het. Crimineel, immoreel, verachtelijk gajes. Hopelijk komt er een dag dat hij net als zijn vader een oranje pak aangetrokken krijgt.
Televised genocide
Dat zijn de mensen die al dat leed zien, en hun schouders erover ophalen. Of nog erger, die het verdedigen, die critici betichten van het sleetse en obscene ‘jodenhaat’ wanneer ze om een staakt-het-vuren vragen. Want het getuigt kennelijk van liefde om voor bloedvergieten te zijn.
Alsof er niet honderdduizenden Joden meestrijden tegen deze oorlog. Dat valt iedere keer weer op: hoe zij worden genegeerd en hun stem wordt geweerd.
Ondertussen zijn de kolonisten al bezig Gaza te verdelen, ze dromen van huizen aan zee. Gebouwd op de graven van de inheemse bewoners wier slachting op beeld staat.
Gil Scott-Heron zong The Revolution Will Not Be Televised; hij heeft ongelijk gekregen. En nu is er ook een genocide televised.
Machteloosheid
Het is moeilijk niet radeloos te worden, maar dan moet ik denken aan een ouder echtpaar dat te midden van de verwoesting een bord eten deelt tijdens de iftar. Zij geven zich niet over aan de machteloosheid, dan wij ook niet.
Ik heb het mis. Woorden zijn niet nutteloos. Woorden verhinderen dat deze genocide zich in stilte voltrekt. Door onze woorden houden we het Palestijnse verhaal levend en kan het niet gewist worden.
Hassnae Bouazza is columnist (NRC, Linda, Harper’s Bazaar), journalist, culinair recensent, documentairemaker en schrijver (Arabieren Kijken, Een Koffer vol Citroenen).
Hassnae Bouazza, 23.03.2024 @ 10:32
RSS