Slijmen met Trump
Jetze Veltmaat
Beeld je in: de Iraanse ayatollah of de leider van Hezbollah landt in Nederland voor een top. Massale protesten. Waarschijnlijk een arrestatie en berechting door het Internationaal Strafhof. Zulke leiders mijden Nederland — en zelfs ons luchtruim — omdat ze weten dat arrestatie dreigt zodra hun voeten Europese grond raken.
Maar drie dagen geleden landde Donald Trump in Nederland — en werd onthaald met lafheid en als een held. Een leider onder wiens bevel onder meer drone-aanvallen zijn uitgevoerd op doelen in het Midden-Oosten, waarbij volgens organisaties als Human Rights Watch en Amnesty International regelmatig sprake was van burgerslachtoffers en mogelijke schendingen van het internationaal recht. Een man die openlijk steun gaf aan Saoedische bombardementen op Jemen, en die in zijn eerste termijn kinderen van hun ouders liet scheiden aan de grens met Mexico. Een president die probeerde de verkiezingsuitslag van 2020 te ondermijnen en de bestorming van het Amerikaanse Capitool op 6 januari 2021 aanwakkerde.
Een cv dat, als het een andere leider betrof, in Den Haag aanleiding zou zijn voor een arrestatieverzoek. Maar als je aan ‘de goede kant’ staat, gelden blijkbaar andere regels.
Medelijden met Trump
Good old Teflon Mark had Trump voor zijn vliegreis al royaal van complimenten voorzien, en deed dat tijdens de persconferentie nog eens dunnetjes over. Vrolijk grijnzend zat hij naast de ‘daddy’ die kort na zijn tweede inauguratie de stekker trok uit essentiële hulporganisaties zoals USAID. Programma’s waar miljoenen kwetsbare mensen van afhankelijk zijn. Die mensen onterecht heeft laten deporteren naar detentiecentra waar volgens Amnesty sprake is van structurele mishandeling. Die opnieuw diepe banden aanknoopte met de fossiele industrie, boeken liet verbieden, transrechten terugdraaide en het leven vooral beter maakte voor wie het al goed had — en slechter voor wie het al nauwelijks redde.
Maar dit viel van Mark te verwachten: van hem glijdt elke leugen, elke inhumane daad, elk politiek schandaal, elk stuk stront af, terwijl hij ondertussen blijft lachen.
Ook van ons koningshuis verbaasde het me niet. Natuurlijk had dat medelijden met die arme, kleine Donald — stel je voor, Trump in het pauperige Huis ter Duin. Dus spreidden ze keurig het bedje voor hem in Huis ten Bosch. Opa Bernhard zou trots zijn geweest op Willem. Bin Salman, Trump… het begint een mooi rijtje te worden. En wie weet binnenkort Netanyahu of Modi erbij. Het paleis houdt vast nog wel een stoel vrij. En maar morele superioriteit uitstralen, terwijl je de tafel dekt voor mensen die — letterlijk, voor het oog van de wereld — over lijken gaan.
Laat ze daar bij Videoland eens een serie over maken: Willem-Alexander and the Table of Doom.
Katalysator van het kwaad
Maar het gros van onze media doet liever veilig mee aan de poppenkast. Ze raken er maar niet over uitgepraat — net als bij die andere blonde katalysator van het kwaad, die de onderbuik in Nederland voedt met angst voor het onbekende. Waarom? Omdat ze bang zijn dat ze anders niet meer mogen aanschuiven bij de volgende vertoning. Boehoe. Alsof je daar per se bij móét zijn. Neem het gewoon klakkeloos over van al die andere kleurloze journalisten waar dit land zo rijk aan is, en ga je weer bezighouden met de mooie dingen in het leven.
Dat is wat ik ga doen. Ik ben er wel weer klaar mee. Ik zet de radio en tv uit, en lees de krant volgende week wel weer. Ik raad u aan hetzelfde te doen. Want er is geen historicus nodig om te zien aan welke kant onze leiders en ons koningshuis zich hebben geschaard.
It’s the same old story, over and over again — maar deze keer zijn de hofnarren koning geworden, en is de ring gekust door diegenen die ooit zelf op de troon zaten.
De show gaat maar door. Maar u hoeft er niet naar te kijken. U hoeft niet meer te praten over de hoofdrolspelers. Steeds meer mensen prikken door de façade heen. Ze weten dat deze narren genoeg aandacht hebben gehad, en keren terug naar de orde van de dag — naar wat nog wél zinvol is.
Koortsdroom
En wanneer die groep groot genoeg is, zullen de maskers afvallen. Dan worden we wakker uit deze koortsdroom, en vinden we misschien weer even rust.
Hopelijk leren we deze keer iets meer van het verleden. Hopelijk duurt het deze keer iets langer. Want in het eeuwige pendulum tussen goed en kwaad, licht en donker, zwart en wit… horen ook de uitersten thuis.
Maar laten we eerst maar weer teruggaan naar het grijze.
Gastschrijver, 27.06.2025 @ 15:22
RSS