Ya lahwiti
Hassnae Bouazza
De drie eerste films die we huurden in huize Bouazza, toen mijn vader een videorecorder had gekocht, was een film met Elvis (ja, ik weet het), een James Bond en een Disneytekenfilm. Mijn broers huurden vaak films en toen ze een keer de musical Annie voor me gingen halen, kwamen ze thuis met een boete vanwege geen licht op de fiets. Annie, zo weten we sindsdien, brengt ongeluk.
Naast de Amerikaanse films huurde mijn zus veel, heel veel Arabische films. Het gros ervan was van Egyptische makelij en zo leerde ik alle Egyptische acteurs en regisseurs kennen. Ik heb in mijn jeugd zo ontzettend veel films en daarna zoveel series gezien dat ik een bijna-expert ben geworden.
Een tijd geleden had ik een interview met Joumana Hadad, dichteres en hoofdredactrice van het Libanese tijdschrift Jasad (Lichaam). Ze vertelde over de dwingelandij van religieuzen en wees op de rijke historie van de Arabische cultuur waarin er ruimte was voor erotiek en seksualiteit.
Jasad grijpt terug op die traditie en stelt het lichaam en de seksualiteit centraal. Erotische poëzie, literatuur en persoonlijke, gewaagde stukken over bijvoorbeeld de penis of de eerste keer; Jasad kent geen taboes. Toen ik dus hoorde dat ‘het lichaam’ het thema zou worden van de nieuwe ZemZem, wist ik meteen waar deze column over moest gaan: lichamelijkheid en seksualiteit in Arabische, maar vooral Egyptische, films en series.
Voordat Libanese schonen met hun lange, slanke goed verzorgde lichamen de kroon overnamen van de Egyptische vrouwen, had de ideale Egyptische vrouw brede heupen, grote billen en een goed gevulde buik en boezem. In films waren het vooral de plattelandsvrouwen die in fel glimmende jurken met hun heupen wiegden, terwijl ze een mand met het een of ander op hun hoofd vervoerden. De mannen konden zich dan nimmer beheersen. Met een grote plaksnor op, gromde de man dan met een zwaar, zwaar doorrookte stem: ‘eeeehhhh, ayiz ha’i fielgawaaz’.
Nu heb ik lang gedubd hoe dit te vertalen. Letterlijk zegt hij dat hij zijn deel van het huwelijk wil, ofwel, datgene waar hij recht op heeft, namelijk seks, want het huwelijk is, laten we er niet omheen draaien, een vrijbrief om seks te hebben. De man trekt dan zijn blauwe abaya omhoog, toont ons zijn lange, witte onderbroek die smal is bij de pijpen en wijd van boven, waardoor je nog net iets van zijn klokkenspel ziet bungelen. De vrouw wil niet, zegt iets in de trant van ‘ya lahwiti‘ (o jeetje) en dan zie je dat de man haar grijpt, zijn lippen tuit, zijn snor nog steeds blijft plakken, en terwijl ze op bed vallen of op de grond, draait de camera weg, want zedigheid is een groot goed.
Dat waren de kostelijkste ‘erotische’ momenten. Er waren ook veel films waarin echt gezoend werd, zelfs getongzoend. Als meisje kreeg ik het dan benauwd, want dat soort dingen deden toch alleen niet-Arabische acteurs?
De tongzoen van Mahmoud Abdelaziz en Suheir Ramzi ben ik nooit vergeten. Suheir Ramzi was een van de meest gedurfde actrices van Egytpe: extreem korte rokjes, Lolita-look, en zoenscènes, ze draaide haar hand er niet voor om. Tegenwoordig leeft ze teruggetrokken en draagt ze de hijab en geef haar eens ongelijk. Eerst helemaal losgaan en daarna, als je al goed op leeftijd bent, God hervinden en het rustig aan doen.
Een andere snoeperd is de Egyptische komiek Adel Imam. Komiek had ik eigenlijk tussen aanhalingstekens willen zetten, want grappig is de beste man al jaren niet meer. Nu ja, hoe hij zijn tegenspeelsters uitkiest heeft dan weer wel humor: heb ik ze al wel of nog niet gezoend, schijnt zijn criterium te zijn. Elke jonge, nieuwe actrice cast hij wel eens en je kunt er gif op innemen dat hij er een zoenscène mee heeft.
Youssef Chahine, voorheen Egypte’s interessantste regisseur, maar helaas overleden, had ook vaak intimiteit in zijn films; broeierig en goed geregisseerd. Geen boerse exclamaties voor wijlen Chahine, maar sensuele scènes waarin de lust van de personages van het beeldscherm af spat en met ontwapenende intimiteit tussen jonge mensen.
De heftigste seksscènes die ik in Arabische films zag waren in een Tunesische film (Tunesië heeft interessante producties) en in films van de jonge Marokkaanse regisseur Nabil Ayouch. Ik kan er niets aan doen, maar steeds als ik ermee geconfronteerd werd, sloeg de paniek toe. Waar ik in Westerse producties geen moeite mee heb met dergelijke scènes, moet ik er bij Arabische producties iedere keer weer aan wennen, juist omdat het niet gebruikelijk is. Maar daar komt verandering in, want tegenwoordig wordt er in Libanese videoclips gezoend en zag ik een tijd geleden een jonge zangeres met ontbloot bovenlijf van achteren gefilmd. De cultuur van hashouma (schaamte) brokkelt er wellicht wat door af.
Ik ben er maar wat blij mee, want mannen die meteen leeglopen en hun abaya omhoog trekken of aan hun broekrits gaan friemelen bij de aanblik van vrouwelijk schoon, die zijn niet echt aantrekkelijk.
Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, en de Arabische site van de Wereldomroep. Tegenwoordig is ze (bijna) wekelijks te bewonderen in Vrouw & Paard. Dat ze nog tijd heeft om in het geheim voorbereidingen te treffen voor de vestiging van het kalifaat in Nederland, mag een wonder heten. Volg haar op Twitter. Eerder gepubliceerd in ZemZem.
Hassnae Bouazza, 29.10.2009 @ 12:49
8 Reacties
op 29 10 2009 at 13:01 schreef assyma:
Niet alleen Adil Imam is komiek te noemen, ik vind al die egyptische produkties iets komisch hebben.
Hoewel die vroegere films wel weer heel mooi waren, zwart wit, en een zingende farid atrach…echte zwijmelfilms voor zwijmelmeisjes:)
maar volgens mijn man begrijp ik de moderne egyptische films niet en zijn ze niet komisch bedoeld.
als je een echt leuke tip hebt…wil ik me wel eens over mijn vooroordelen heen zetten:-)))
op 29 10 2009 at 13:02 schreef assyma:
ik heb dat ook, maar dan met marokkaanse films, dat je denkt, oeps, ze gaan toch niet echt zoenen hé;-)
op 29 10 2009 at 13:53 schreef Rachid2009:
Komt me allemaal bekend voor, adil imam heeft leuke films gemaakt maar de laatste tijd kan ie beter net zo goed in porno films gaan spelen. Egyptisch films kennen geen schaamte meer, de tijd dat je samen gezellig met je familie naar braaf zwart wit films op zwart wit tv keek is helaas voorbij, nu moet je de afstandsbediening paraat houden om snel te zappen voordat er volop wordt gezoend of poging tot een neukpartij
op 29 10 2009 at 22:01 schreef Smeets:
Ik zag egyptische films enkele keren in de bus van Nuweiba naar Cairo. Liefde en lust waren de enige thema,s. Zodra het enigzins erotisch werd zag je ineens iedereen bezig met eten. Hoe meer er gekust werd, hoe sneller de schillen van de vruchten gepeld werden.
op 30 10 2009 at 03:34 schreef MNb:
Zolang de Arabische films zich niet verlagen tot de plastic seks van Hollywoodproducties is er hoop. Want in de gemiddelde Amerikaanse film is de seks stomvervelend, voorspelbaar en onerotisch. Daarnaast houden de bedscenes – jaja, onder de lakens – bijna altijd het verhaal op.
op 30 10 2009 at 03:45 schreef Hannibal:
Goeie column.
Ook weer wat geleerd.
Dank je.
op 01 11 2009 at 01:12 schreef deDeurs:
Ze vertelde over de dwingelandij van religieuzen en wees op de rijke historie van de Arabische cultuur waarin er ruimte was voor erotiek en seksualiteit.
Met plezier gelezen, als ik eens een door mij verafschuwd cliché mag gebruiken. Ik vraag me echter af in hoeverre het waar is dat seks en erotiek in voorgaande eeuwen in de Arabische wereld vrijelijker uitgedragen werden (ik neem aan dat je dat met ‘ruimte geven’ bedoelt). Is dat beeld niet een beetje verkleurd door het exotisme van 1001 nachten en – vergeef me – Lawrence of Arabia? Ik bedoel, in vroeger tijden associeerden westerlingen de Arabische wereld met mystiek en subtiele zinneprikkelingen. En toen kwamen de hedendaagse imams en andere starre theologen die dat flink afschuurden. Tot op het bot, mag je wel zeggen.
De koran heeft 14 eeuwen lang de kuisheid prominent voorgedragen zonder daar ook maar een letter aan te veranderen. Dus dan denk ik, in welke mate hadden de geschriften een bepalende zeggingskracht? Hoe verhoudt zich dat met nu?
Ik zit dus eigenlijk te hopen dat er gezegd wordt: ‘ja, maar toen hadden moslims toch wat meer schijt aan hun imams en mullahs’…
Misschien is er niets veranderd en klatst de gemiddelde moslim nog steeds met dezelfde ‘je leeft maar 1x’ losbandigheid van bil tot bil als de westerling dat doet (die meerderheid van burgertrutten? Ha!).
Kan het zijn dat de fanatieke behouders van de Mohammedaanse zedenleer juist daarom dat belerende vingertje zo hard in de lucht poken? Zijn atheïstische Hollanders misschien nog de enigen die naar slecht geïntegreerde en in onverstaanbaar Nederlands raadgevende imams luisteren? ’t Zal toch niet?!
op 04 11 2009 at 13:15 schreef ReneR:
het vervelende van veel films en series uit amerika is; dat er vaak romantiek in wordt geperst zonder enige noodzaak. Zit je een actiefilm te bekijken; wordt de hoofdrolspeler weer gek op dat wijf wat erin speelt en persen ze elkaars bek weer op elkaar.
In dat opzicht vond ik terminator 2 een hele verademing.
RSS