Joris en de Jehova’s Getuigen
Johan de Vries
Joris voelde zich nog een beetje moe van het corona-gedoe en zat daarom het liefst achter het raam naar buiten te kijken met een open laptop op zijn schoot, zodat het niet zo erg opviel. Joris vond het prettig de mensen het idee te geven dat hij wel degelijk iets deed want ‘zitten is het nieuwe roken’.
Joris dacht na over zijn corona-avontuur, of hij nu een litteken op zijn hart zou hebben, of hij nu met chronische longzwakte te maken zou hebben en of hij ooit weer nuttig kon zijn voor de maatschappij of vanaf nu buiten de maatschappij zou staan. Niet dat het veel uitmaakte voor Joris maar toch, wat zullen de mensen zeggen: “Kijk daar loopt Joris, en hij is chronisch ziek, nutteloos en we willen niks met dat soort te maken hebben.” Niet dat Joris ooit gewerkt had, maar toch, niet kúnnen werken is van een ander niveau.
Joris blijft bescheiden
Joris vrolijkte zichzelf op met een grap die hij in het ziekenhuis bedacht had en wilde uitproberen op buurvrouw. Het gaat zo: “Wat is de overeenkomst tussen iemand in een kunstmatige coma en een kunstgebit in je mond?” Antwoord: “Je kunt ze er beide uithalen.¨
Joris moest altijd een beetje lachen om zijn zelfbedachte grapjes, maar vroeg zich ook vaak af of zijn grapjes al eerder door iemand bedacht waren. “Wat ik kan bedenken kan een ander ook bedenken,” dacht Joris dan wijs en nederig.
Jehova-aan-de-deur alarm
Joris zag een zwarte mijnheer naar zijn voordeur lopen. Hij belde aan. Joris schrok een beetje, want er had nog nooit een zwarte mijnheer bij hem aangebeld. Maar ja, voor alles is een eerste keer, nietwaar? Hij had een hoogzwangere dame met een wandelwagen bij zich. Joris zag dat de mijnheer ook een folder bij zich had. Joris keek eens goed naar de folder: ‘De Wachttoren‘. Dit waren Jehova’s Getuigen en Joris deed nooit open voor Jehova’s.
Iedere keer als Jehova’s aanbelden hoorde Joris de vermanende stem van zijn vader:
“Jehova’s zijn goed voorbereid op alle eventualiteiten. Daarom nemen ze een hoogzwangere vrouw en/of kind mee en dragen ze schoenen met stalen neuzen voor tussen je deur. Alles om te de-escaleren terwijl ze je proberen te indoctrineren met Jehova, je tegen betaling een Wachttoren aansmeren en zeiken over of je wel écht gelukkig bent. Eén mankement en ze halen Jehova erbij. Om je te verlossen en je te helpen je in je lot te leren berusten. En Jehova’s Getuige te worden natuurlijk.”
Maar deze Jehova’s waren zwart en niet wit. Joris vroeg zich af hoe nu niet zat te discrimineren, want Joris had nog nooit ‘niet’ hoeven discrimineren. Joris leed een nogal beschermd leven, moet je weten.
Joris besloot om de deur toch maar open te doen. Toen hij de deur opendeed, keek hij naar de schoenen van de Jehova’s Getuige. ‘Dr Martins schoenen met stalen neus.’ En die stalen neus ging meteen naar de opening van de deur. “Die kan ik niet meer dicht doen,” realiseerde Joris zich en hij baalde als een stekker.
Joris is geen racist
“Ik ben gelukkig, heb geen gebreken en lijd niet,” stamelde Joris, “bovendien ben ik geen racist.” “Ik wil met u over Jehova praten,” zei de zwarte Getuige op strenge toon. Joris sidderde, maar liet niks merken. Dat zou als discriminatie opgevat kunnen worden. Hij zei niks van het feit dat de man geen mondmasker droeg, want dat zou wel eens iets met zijn geloof te maken kunnen hebben. Bovendien had Joris groepsimmuniteit-status. (Covid-19 is voor de Jehova’s Getuigen een teken dat de here Jezus opnieuw een bezoekje wil komen brengen.) Joris liet de man praten en praten, knikte instemmend, kocht een Ẃachttoren voor 10 euro en beloofde goed na te denken over wat hij hem had verteld.
Joris discrimineert niet
Joris was opgelucht nadat de Jehova’s Getuigen waren vertrokken. Hij had niet gediscrimineerd en ze hadden niks gemerkt. En volgende keer zou hij zonder te discrimineren niet opendoen.
De Jehova’s Getuigen belden aan bij de overburen. Niemand deed open. Onverrichter zake deden ze een Wachttoren in de brievenbus en vertrokken. Een Wachttoren waar Joris 10 euro voor had betaald, maar wél zonder te discrimineren.
Johan de Vries, beter bekend als De Frysk, pensionado op MAVO-niveau, komt uit Friesland, geboren in Rinsumageest, getogen in Wergea. Was ooit werkzaam in de zuivel en wist van melk yoghurt te maken, pap van gort en kent het recept van watergruwel. Woont nu in Barrie, Canada, waar hij geniet van zijn welverdiende rust.
Gastschrijver, 03.08.2020 @ 09:27
RSS