Marijke

Peter Breedveld

Illustratie: Michel Kok

Paardestaart berichtte me onlangs dat afgelopen zomer Marijke de Jonge is overleden aan een hartstilstand. Mijn hersenen begonnen onmiddellijk te grossieren in clichés: ‘Wat erg, zo jong nog!’; ‘Ongelofelijk, met Oud en Nieuw zat ik nog naast haar aan tafel’; ‘Zo’n knappe vrouw, zo zonde’.

We hebben elkaar in de nacht van 31 december op 1 januari een Gelukkig Nieuwjaar gewenst. Ze heeft, geloof ik, net de helft van 2007 volgemaakt. Je houdt er natuurlijk geen rekening mee dat dit het jaar kan zijn dat je ophoudt met bestaan. Niet op die leeftijd.

Wat een banale gedachte.

Ik heb Marijke (niet de naam waarmee ze bij de burgerlijke stand stond ingeschreven) een paar keer ontmoet. Ze was één van de eloquentere vaste reageerders op deze site en af en toe schreef ze een stukje. Altijd pittig, ze veegde de vloer aan met multiculti’s, bevooroordeelde, linkse journalisten (welhaast een pleonasme) en zelfs met cabaretiers die geen harde grappen over de islam maakten, dat is je plicht als cabaretier, leek ze te denken. Ze was van de take-no-prisoners-beweging binnen de vrijdenkerij. Een scherpslijpster op haar eigen manier.

Ze bleek aanzienlijk kwetsbaarder dan ze voorgaf in haar schriftelijke betogen, ontdekte ik toen ik haar in het echt zag. Een frêle vrouw. Charmant, maar onzeker. Verdrietig, niet boos, zoals in haar stukken. Een goed gevoel voor humor, maar wel enigszins bitter. Een intelligente, aantrekkelijke vrouw die nooit goed tot haar recht was gekomen, was mijn indruk. Ik denk dat ze meer pijn had dan ze wilde toegeven. Dat geldt trouwens voor meer Internetstrijders die ik heb ontmoet. Een krokant buitenlaagje, maar ze smelten allemaal in de mond.

Toen ik begin dit jaar korte metten maakte met een aantal militante schreeuwlelijkerds op Frontaal Naakt, voelde Marijke zich aangesproken of solidair met de kwajongens en – meisjes. Ze heeft nooit meer een bijdrage op deze site gezet en vond een podium op Hoeiboei. Ik vond dat jammer, wie iets te vertellen heeft – en Marijke had iets te vertellen – komt naar mijn bescheiden mening beter tot zijn recht op Frontaal Naakt dan op het sektarische Hoeiboei, maar goed, dat was haar keuze.

Sinds ik in 1997 het Internet ontdekte, heb ik talloze vriendschappen – of misschien is verbonden een beter woord – gesloten met mensen die ik nooit in het echt had ontmoet. Van wie ik niet wist of ze echt waren die ze zeiden dat ze waren, waar ze woonden, wat ze precies deden, hoe ze er uitzagen. Met sommigen heb ik samengewerkt zonder ze ooit in het echt te hebben gezien. Op een Deense site sta ik, samen met een Britse kinderarts die ik alleen ken als ‘Jake’ en een Deense filmacteur, Kristian Leth, vermeld als coauteur van een artikel dat ik zelf niet kan lezen en waarvan ik vergeten ben waar het over gaat. Anderen heb ik wel ontmoet, Marijke was er daar één van. Ze is niet de enige van wie ik opeens niets meer hoor. Ik weet niet of ze opeens genoeg van dat geïnternet kregen, of dat ze misschien dood zijn, of ze een wereldreis zijn gaan maken of gingen vechten in Irak of Afghanistan.

Van Marijke wist ik iets meer – ze woonde bij mij in de buurt – maar ik zou waarschijnlijk nooit van haar dood hebben gehoord als Paardestaart me niet op de hoogte had gebracht. Zo gaat dat vaak, je ziet regelmatig mensen, ze raken op een bepaalde manier vertrouwd, dan verdwijnen ze uit het oog. Je realiseert je pas na weken of misschien wel maanden dat je ze al een hele poos niet meer hebt gezien.

Marijke, als er toch een hiernamaals blijkt te zijn vanwaar je dit kunt lezen: maak het ze flink moeilijk, daar. Be a pain in the ass.

Tweet

Algemeen, 24.10.2007 @ 10:23

[Home]
 

Δ