Hoe Wierd Duk de voormalige nazikrant misbruikt om tegenstanders te intimideren

Ruud Hendriks

In De Telegraaf – onder hoofdredactie van Paul Jansen – wordt de als opiniemaker vermomde viespeuk Wierd Duk toegestaan zijn persoonlijke rancune te ventileren met laffe aanvallen op hem onwelgevallige mensen.

Dat was in oktober 2018 het geval, toen Duk in de rechtbank van Leeuwarden tijdens werktijd voor De Telegraaf de later voor opruiing veroordeelde Friese racist Jenny Douwes volgde, en hij Marrit Anne intimideerde, bespotte en manisch-obsessief valselijk bleef beschuldigen, zowel off– als online. Die valse beschuldiging leidde tot een artikel waarin die valse beschuldiging doodleuk werd gepubliceerd, zonder deugdelijke en waarheidsgetrouwe weergave van de feiten en zonder wederhoor.

Er is een reden waarom Wierd Duk daar niet op is aan te pakken: omdat de redactie van De Telegraaf ervoor zorgde dat dat artikel niet op naam stond van Wierd Duk, want vermeld werd “Door een onzer verslaggevers”. Wierd Duk én De Telegraaf weten precies hoe ze verdachtmakingen tot onderdeel van hun verdienmodel moeten maken.

Onethische methode

Er zijn tal van andere voorbeelden van deze volstrekt onzuivere en onethische methode volgens ‘guilt by association‘, waarbij Duk namens De Telegraaf verifieerbare bronnen, bewijzen en wederhoor aan zijn laars lapt. Zo maakte hij Jerry Afriyie, Mitchell Esajas, Kick Out Zwarte Piet en New Urban Collective verdacht in de week nadat de rechter het vonnis over Jenny Douwes en de blokkeerfriezen had uitgesproken. Ook maakte Duk, in tandem met Tanya Hoogwerf van Leefbaar Rotterdam, Rotterdamse ambtenaren verdacht, om de Telegraaf-lezers te doen geloven dat ‘de salafisten waren doorgedrongen in het stadhuis‘.

Duk misbruikt het podium van zijn werkgever en Twitter manisch-obsessief om persoonlijke vetes en rancune uit te leven. Vraag het Erik van Muiswinkel, op wie Duk weken achtereen klopjacht maakte. Vraag het journalist Okke Ornstein of Chris Klomp, die al eens een boekje open deden over de intimidaties, leugens en verdachtmakingen van Wierd Duk.

Persoonlijke aanvallen

Vast onderdeel in de verwerpelijke methode van Wierd Duk is mensen, die hij interviewt, misbruiken ten behoeve van zijn persoonlijke aanvallen op hem onwelgevalligen. Deze week is dat HvA-docent Asis Aynan, één van de schrijvers van het manifest van VrijLinks.

Eerst schreef ⁦@wierdduk⁩ dat ik als handlanger van de moslimbroeders de Universiteit Leiden was binnengedrongen om de boel daar over te nemen. Vandaag schrijft hij in zijn krantje dat ik een handlanger ben van de Marokkaanse koning.

Waar haal ik toch de tijd vandaan? pic.twitter.com/KGRJCF59bi

— Nadia Bouras (@NadiaBouras) February 27, 2020

Aynan is al langere tijd geobsedeerd door mensen die zijns inziens niet kritisch zijn over “het regime van Marokko”. Dat bleek al in november 2018, toen hij onder andere de naam van docent Nadia Bouras op een lijst zag staan.

Kritische vragen

Het is geen toeval dat Wierd Duk dit goed uitkomt. Het zint Duk niet dat Bouras kritische vragen stelt. Dat leidde er onder andere al toe, dat Duk frontaal in de aanval ging op Bouras, en op Twitter liet weten dat zij en anderen ‘onze instituties binnendringen en die overnemen‘. Ook is het niet voor het eerst dat Duk stelt dat Bouras adviseur is van de Marokkaanse koning. Duk achtervolgt haar daar vandaag op Twitter net zo sadistisch mee, als hij eerder ook al deed.

Het is precies wat Nadia Bouras schrijft: creepy en intimiderend. Dat is Duks hele opzet. En wel zodanig, dat ie daar mee wegkomt. Niet voor niets vraagt ie op Twitter aan Bouras of zij “weet wat een quote is”. Dat is Duk op zijn onbeschaamdst: gewoon glashard erkennen dat die quote doelgericht is, en tegelijk zijn eigen smoes en verdediging. Hij kan de schuld van die quote in de schoenen schuiven van Asis Aynan. Die blijkbaar graag door Duk wordt gebruikt voor dit type van giftige persoonlijke aanvallen en verdachtmakingen. Of Aynans eigen ethiek en zuiverheid op orde is, valt zacht gezegd zeer te betwijfelen.

Duk weet EXACT hoe hij te werk moet gaan. Zodanig, dat hij niet kan worden aangepakt. Het is de werkwijze van een schoft en lafbek. Met de zegen van zijn hoofdredacteur, Paul Jansen. Die met al het bovenstaande gegarandeerd bekend is.

Ruud Hendriks is regisseur en docent scenarioschrijven.

Tweet

Ruud Hendriks, 28.02.2020 @ 10:15

[Home]